ΣΥΜΕΩΝ καὶ ΘΕΟΔΩΡΟΣ οἱ τρισόλβιοι καὶ θεοφόροι Πατέρες ἡμῶν ἦσαν ἀδελφοὶ κατὰ σάρκα, γεννηθέντες περὶ τὰς ἀρχὰς τοῦ δ’ αἰῶνος (310-320) ἐν τῇ μεγαλουπόλει Θεσσαλονίκῃ τῆς Μακεδονίας, ἀπὸ γονέων λαμπρῶν μὲν κατὰ τὸ γένος καὶ τὴν τοῦ πλούτου πολυτέλειαν, λαμπροτέρων δὲ κατὰ τὴν ψυχὴν καὶ τὸν ἀκήρατον πλοῦτον τῶν ἀρετῶν. Τοιοῦτοι δὲ ὄντες οἱ μακάριοι γονεῖς ἠξιώθησαν παρὰ Κυρίου καὶ τοιούτων κεχαριτωμένων παιδίων, ἅτινα ἐκ τῆς βρεφικῆς αὐτῶν ἡλικίας ἀνέτρεφον ἐν φόβῳ Θεοῦ καὶ μετὰ πάσης ἐπιμελείας, ἐκπαιδεύοντες εἰς τὰ ἱερὰ γράμματα καὶ τὴν ἰδίαν ἑαυτῶν ζωὴν ἀρετῆς παράδειγμα πρὸς μίμησιν προτιθέντες εἰς αὐτά. Καὶ προέκοπτον ἀμφότεροι ὅ τε Συμεὼν καὶ ὁ Θεόδωρος αὐξάνοντες καὶ προβαίνοντες θαυμασίως εἰς τὴν πρώτην στοιχείωσιν τῶν ἀρετῶν τῆς θεοσεβείας, ὥστε καὶ ἐξ αὐτῶν ἔτι τῶν ἁπαλῶν ὀνύχων ἐδείκνυον ὁποῖοι κατὰ τὸ τέλειον τῆς ἡλικίας θέλουν γίνει. Καθὼς δὲ τὰ γενναῖα βλαστήματα, ὅταν ἐκ τῆς πρώτης αὐξήσεως ἀναβαίνωσιν εὐθυτενῆ καὶ ραδινά, προδεικνύουσιν εἰς τοὺς γεωργοὺς τὴν μέλλουσαν αὐτῶν καλλονὴν καὶ εὐκαρπίαν, παρομοίως καὶ οὗτοι ἐκ τῆς πρώτης καὶ νεαρᾶς αὐτῶν βλαστήσεως προεμήνυον, ὅτι θέλουν ἀποβῆ ὡς τὸ ἀειθαλὲς ἐκεῖνο τοῦ ψαλμῳδοῦ δένδρον «τὸ πεφυτευμένόν παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων, ὃ τὸν καρπὸν αὐτοῦ δώσει ἐκ καιρῷ αὐτοῦ καὶ τὸ φύλλον αὐτοῦ οὐκ ἀπορρυήσεται» (Ψαλμ. α’ 3).

Προέβαινον λοιπὸν εἰς τὴν ἡλικίαν βρίθοντες ἀπό τε τῶν φυσικῶν τοῦ νοὸς πλεονεκτημάτων καὶ τῶν ἐκ τῆς χρηστῆς ἀνατροφῆς θεαρέστων ἠθῶν, πλήρεις δὲ καὶ τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἔτεινον πρὸς ἐκεῖνο διὰ τὸ ὁποῖον προωρίσθησαν ὑψίκομον μέγεθος καὶ οὔτε πρὸς πλοῦτον καὶ δόξαν ἀπέβλεψαν οὔτε πρὸς ἄλλο τι τῶν γηΐνων, ἀλλὰ καταφρονήσαντες πάντα ὅσα ἡ πλουτοῦσα νεότης ἐπιθυμεῖ, ἤτοι φιλοδοξίας, ἀπολαύσεις, κυνήγια, καλλωπισμούς, ἁβροδιαίτους τραπέζας καὶ πᾶσαν ρέουσαν τρυφήν, εὐθὺς ὅλοι ἐδόθησαν εἰς τὴν κτῆσιν τοῦ ἀθανάτου πλούτου τῆς ἀρετῆς. Καὶ πρῶτον μὲν ἐσπούδασαν τὰ τῆς ἔξω σοφίας μαθήματα, μαθητεύσαντες εἰς τὰς ἐν Θεσσαλονίκῃ σχολὰς γραμματικήν, ρητορικήν, ποιητικὴν καὶ φιλοσοφίαν, ἐξαιρέτως ὅμως ἐπεδόθησαν καὶ ἐξέμαθον τὰς αἰωνίους καὶ ἀναλλοιώτους ἀληθείας τῆς θείας Σοφίας καὶ τὰ τελειότατα τῆς ἐκκλησιαστικῆς παιδείας διδάγματα, ἤτοι τὴν θεολογίαν καὶ τὴν ἀπὸ τῶν θείων Γραφῶν ζωηφόρον καὶ φωτοπάροχον γνῶσιν, «αἰχμαλωτίζοντες πᾶν νόημα εἰς τὴν ὑπακοὴν τοῦ Χριστοῦ» (Β’ Κορ. ι’ 5).