Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ὁσίων καὶ θαυματουργῶν Πατέρων ἡμῶν ΣΥΜΕΩΝ καὶ ΘΕΟΔΩΡΟΥ, καὶ τῆς Ὁσίας ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ, τῶν τὴν ἁγίαν καὶ θεομητορικὴν Εἰκόνα εὑρόντων, καὶ τὴν τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου Μονὴν συστησαμένων.

Ὅθεν καὶ Μωσῆς ὁ Θεόπτης καὶ Ἡλίας ὁ ζηλωτὴς καὶ ὁ Ἐλισσαῖος καὶ ἄλλοι τῶν Προφητῶν καὶ αὐτὸς ὁ ἐκ παιδὸς διατρίβων εἰς τὰς ἐρήμους Βαπτιστὴς τοῦ Κυρίου καὶ οἱ τούτων ἐφεξῆς ὀπαδοί, οἱ παλαιοὶ Ὅσιοι, διῆγον πολλάκις εἰς τὰ ὄρη τὰ ἄνω ζητοῦντες κατὰ τὴν τοῦ θείου Παύλου παραγγελίαν, εἰπόντος· «Τὰ ἄνω ζητεῖτε» (Κολ. γ’ 1) καὶ τὴν τοῦ Προφήτου φωνὴν βοῶντος· «Ἐγγίσατε ὄρεσιν αἰωνίοις» (Μιχ. β’ 9). Τούτους δὲ καὶ οἱ Ὅσιοι οὗτοι μιμούμενοι τὴν εἰς τὰ ὄρη ἐπεδίωκον ἡσυχίαν, ἀφορῶντες εἰς ἐκεῖνο τὸ νοητὸν ὄρος τοῦ Κυρίου, ὅπερ τέλος ἀναβαίνει καὶ ἵσταται πᾶς «ἀθῶος χερσὶ καὶ καθαρὸς τῇ καρδίᾳ» (Ψαλμ. κγ’ 4). Καὶ πρῶτον μὲν ἀνῆλθον οἱ μακάριοι εἰς τὸν Ὄλυμπον τῆς Θεσσαλίας, εἰς τὸν ὁποῖον καὶ διέτριψαν χρόνον ἱκανόν, ἐκεῖθεν δὲ μετέβησαν εἰς τὴν Ὄσσαν, καὶ κατόπιν εἰς τὸ Πήλιον, «Ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι … ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς» (Ἑβρ. ια’ 37-38) καὶ τρέχοντες διὰ τῆς ὑπομονῆς τὸν καλὸν ἀγῶνα ὃν περ ἀνέλαβον.

Οὕτω δὲ διάγοντες διεμέριζον τὸν βίον αὐτῶν εἰς προσευχὴν καὶ μελέτην τῶν θείων λόγων, εἰς τὴν ἐργασίαν, ἀπὸ τῆς ὁποίας ἐτρέφοντο «ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσὶν» (Α’ Κορ. δ’ 12) καὶ εἰς μικρὰν τοῦ σώματος ἀνάπαυσιν. Ἀπέβησαν ὅθεν ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καθαρώτατος, τοῦ Θεοῦ ἐνδιαίτημα, καθὼς αὐτὸ τὸ ἀψευδέστατον στόμα τοῦ Κυρίου ὑπέσχετο διὰ πάντα τὸν εἰς αὐτὸν πιστεύοντα καὶ ἐκπληροῦντα τὰς εὐαγγελικὰς ἐντολάς, λέγον, ὅτι ἐγὼ καὶ ὁ Πατήρ μου «ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν» (Ἰωάν. ιδ’ 23). Καὶ διῆγον λοιπὸν οἱ μακάριοι ἐπὶ γῆς ὡς νὰ ἦσαν εἰς τὸν Παράδεισον τῆς τρυφῆς, ἀδιαλείπτως ἐμφορούμενοι τῶν κατὰ νοῦν καὶ γνῶσιν ὑψηλοτάτων θεωριῶν καὶ ἀποβλέποντες πρὸς «τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. ιβ’ 2). Εἶχον δὲ καὶ μεγάλην εὐλάβειαν εἰς τὴν Ἄχραντον τοῦ Κυρίου Μητέρα καὶ Θεοτόκον καὶ ταύτην συνεχῶς δι’ ὁσίων ὕμνων ἐγέραιρον καὶ πιστῶς ἐμακάριζον, καθὼς αὐτὴ προεῖπεν ἡ Μητροπάρθενος· «Ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαὶ» (Λουκ. α’ 48) καὶ πρέσβυν αὐτὴν ἐπεκαλοῦντο ὑπὲρ τοῦ κόσμου παντὸς πρὸς τὸν Μονογενῆ αὐτῆς Υἱὸν καὶ Θεόν.


Ὑποσημειώσεις

[1] «Δι’ ὃν τὰ πάντα ἐζημιώθην, καὶ ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι ἵνα Χριστὸν κερδήσω» (Φιλιπ. γʹ 8).

[2] Ἔμειναν δηλονότι ἐν ἀγαμίᾳ καὶ παρθενία, γενόμενοι Μοναχοί.

[3] Ὁ θεῖος Ἐπιφάνιος εἰς τὸ Κατὰ Αἱρέσεων, κεφ. νηʹ (58), σ. 491, ἑρμηνεύων τὸ χωρίον τοῦτο λέγει τὰ ἑξῆς· «Εἰσί γάρ, εὐνοῦχοι, οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν». Τίνες ὅμως οὗτοι ἀλλ’ ἢ οἱ γενναῖοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ μονάζοντες καὶ οἱ καθεξῆς παρθένοι; Ἰωάννης μὲν καὶ Ἰάκωβος υἱοὶ Ζεβεδαίου μείναντες ἐν παρθενίᾳ, καὶ θαυμασίως τὸ κλέος τοῦ στεφάνου τούτου τοῦ ἀγῶνος ἀπενεγκάμενοι· μετ’ αὐτοὺς δὲ ὅσαι μυριάδες ἐν τῷ κόσμῳ μονάζοντες καὶ ἀπὸ Μοναστηρίων (ἴσως Μοναστριῶν) καὶ παρθένων τουτὶ τοῦ ἀγῶνος τὸ κλέος ἀπηνέγκαντο· οἵτινες σώματα γυναικῶν οὐκ ἐμίλησαν, ἀλλ’ ἤθλησαν ἐν ἀγῶνι τελειοτάτῳ, ὡς καὶ Ἠλίας ἐν τῇ Παλαιᾷ Διαθήκη εὑρίσκεται, καὶ Παῦλος λέγων· «λέγω δὲ τοῖς ἀγάμοις καὶ ταῖς χήραις καλὸν αὐτοῖς ἔστιν ἐὰν μείνωσιν ὡς κἀγώ» (Αʹ Κορ. ζʹ 8).

[4] Μάξιμος ὁ Γʹ ὁ Ἱεροσολύμων ἐπατριάρχευσε τῷ 333 μέχρι τοῦ 348· τοῦτον διεδέξατο ὁ ἁγιώτατος Κύριλλος Αʹ 350-386.

[5] Ραγουὴλ ἢ Ἰοθόρ, πενθερὸς τοῦ Μωϋσέως. Αἱ θυγατέρες αὐτοῦ ἐποίμαινον τὰς αἶγας τοῦ πατρός των, ὅταν ὁ Μωϋσῆς φεύγων τὴν ὀργὴν τοῦ Φαραὼ εἰσῆλθεν εἰς τὴν γῆν Μαδιάμ, συναντηθεὶς δὲ μετ’ αὐτῶν καὶ γνωρισθεὶς μετὰ τοῦ πατρός των, ἔπειτα ἀπὸ ἐκδούλευσιν τὴν ὁποίαν παρέσχε πρὸς αὐτάς, ἔλαβεν ὡς σύζυγον μίαν ἐξ αὐτῶν, τὴν Σεπφώραν (ἴδε Ἐξόδου βʹ 15-22).

[6] Βλέπε εἰς τὸ Συναξάριον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ ἐν σελ. 356-372 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου καὶ τὴν ἐν σελ. 356 ὑποσημείωσιν.

[7] «Ἐγὼ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω» (Γαλ. ϛʹ 17).

[8] «Λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ» (Βʹ Τιμ. δʹ 8).