Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ὁσίων καὶ θαυματουργῶν Πατέρων ἡμῶν ΣΥΜΕΩΝ καὶ ΘΕΟΔΩΡΟΥ, καὶ τῆς Ὁσίας ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ, τῶν τὴν ἁγίαν καὶ θεομητορικὴν Εἰκόνα εὑρόντων, καὶ τὴν τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου Μονὴν συστησαμένων.

Περὶ τῆς εἰς τὸν Ἄθωνα καὶ τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ ἄλλους, τόπους ἱερᾶς περιηγήσεως τῶν Πατέρων.

ΗΔΗ δὲ χρόνους ἱκανοὺς εἰς τὰ ὄρη ἐκεῖνα ἐνασκηθέντες εἰς τοὺς ἀγῶνας τῆς ἀρετῆς, μετέβησαν καὶ εἰς τὸ ἁγιώνυμον ὄρος τοῦ Ἄθωνος, εἰς τὸ ὁποῖον διέλαμπον τότε ἄνδρες ἐρημητικοὶ καὶ ἡσυχασταί, τῆς μελλούσης τῶν ἐκεῖ Μοναστηρίων εὐλογίας πρόδρομοι. Ἤλλασσον δὲ τόπους ἐκ τόπων οἱ μακάριοι, εἰς τὸ καθοδηγοῦν αὐτοὺς Πνεῦμα πειθόμενοι καὶ πανταχόθεν μὲν αὐτοὶ συναθροίζοντες εἴ τι χρήσιμον εἰς τὴν κατὰ Θεὸν πολιτείαν, γινόμενοι δὲ καὶ πρὸς τοὺς ἄλλους ἔμψυχον παράδειγμα μοναδικῆς τελειότητος. Διότι ἦσαν γεγυμνασμένοι εἰς τὴν θεωρίαν καὶ εἰς τὴν πρᾶξιν καὶ ἐκοσμοῦντο μὲ τὰς ἀρετάς, ἤτοι πίστιν, ἀγάπην, ἐλπίδα, γνησίαν εἰς δόγματα εὐσέβειαν, ἁγιασμὸν ψυχῆς καὶ σώματος, διηνεκῆ δάκρυα, τὴν ἀκατάπαυστον προσευχήν, νηστείαν καὶ ἀγρυπνίαν ἀκάματον, χαμευνίαν καὶ τὴν ἄλλην σκληραγωγίαν τὴν πάθη κατευνάζουσαν, ἀκτημοσύνην, ἄκραν ταπείνωσιν, συμπαθῆ φιλανθρωπίαν, ἥτις μάλιστα ἐξομοιοῖ τὸν ἄνθρωπον μὲ τὸν Θεόν, ζῆλον ἔνθεον πρὸς ἔλεγχον καὶ ἐπιστροφὴν τῶν κατὰ τῆς εὐσεβείας λυσσώντων καὶ ἐπὶ πᾶσιν ἀδιάκοπον τῶν θείων Γραφῶν τὴν ἀνάγνωσιν καὶ μελέτην, τὴν ὁποίαν ἡ τοῦ θείου ἔρωτος ἄσβεστος λαμπὰς διακαῶς ἀνέφλεγε, κατὰ τὸν εἰπόντα Προφήτην· «καὶ ἐν τῇ μελέτῃ μου ἐκκαυθήσεται πῦρ!» (Ψαλμ. λη’ 4).

Οὕτω δὲ καταφλεγομένους ὑπὸ τοῦ θείου πόθου καὶ ἄλλος εἰσῆλθεν εἰς αὐτοὺς ἔνθεος λογισμός, ὅπως ἀπέλθωσιν εἰς προσκύνησιν καὶ τῶν θεοβαδίστων τόπων τῆς τε Ἱερουσαλὴμ καὶ τοῦ ὄρους Σινᾶ. Εἰς ἐκείνην μέν, τὴν μητέρα πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, ἵνα καταφιλήσωσι τοὺς τρισολβίους ἐκείνους τόπους, ἐφ’ ὧν σωματικῶς περιεπάτησαν οἱ θεανδρικοὶ καὶ ἄχραντοι πόδες τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἰς δὲ τὸ Σίναιον, ὅπως θεωρήσωσι τὰς πανσέπτους ἐκείνας ἐρήμους, εἰς τὰς ὁποίας ἐπεφάνη λαμπρῶς ὁ Θεὸς εἰς Μωϋσῆν τὸν θεράποντα αὐτοῦ καὶ τοῦ ἔδωκε τὰς πλάκας τῆς παγκοσμίου νομοθεσίας· πρὸς δὲ τούτοις ἐπεθύμουν, ἵνα γίνωσι καὶ αὐτόπται καὶ αὐτήκοοι τῆς συνομιλίας καὶ συναναστροφῆς ἐκείνων μάλιστα τῶν ἁγίων ἀνδρῶν, οἵτινες, ὡς προείπομεν, διέτριβον εἰς τὰ ὄρη ἐνασκούμενοι κατά τε τὴν Παλαιστίνην καὶ τὴν Συρίαν καὶ τὰς ἐρήμους τοῦ Σινᾶ, τῆς Ἀλεξανδρείας, τῆς Θηβαΐδος καὶ τῶν ἐκεῖσε χωρῶν.


Ὑποσημειώσεις

[1] «Δι’ ὃν τὰ πάντα ἐζημιώθην, καὶ ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι ἵνα Χριστὸν κερδήσω» (Φιλιπ. γʹ 8).

[2] Ἔμειναν δηλονότι ἐν ἀγαμίᾳ καὶ παρθενία, γενόμενοι Μοναχοί.

[3] Ὁ θεῖος Ἐπιφάνιος εἰς τὸ Κατὰ Αἱρέσεων, κεφ. νηʹ (58), σ. 491, ἑρμηνεύων τὸ χωρίον τοῦτο λέγει τὰ ἑξῆς· «Εἰσί γάρ, εὐνοῦχοι, οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν». Τίνες ὅμως οὗτοι ἀλλ’ ἢ οἱ γενναῖοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ μονάζοντες καὶ οἱ καθεξῆς παρθένοι; Ἰωάννης μὲν καὶ Ἰάκωβος υἱοὶ Ζεβεδαίου μείναντες ἐν παρθενίᾳ, καὶ θαυμασίως τὸ κλέος τοῦ στεφάνου τούτου τοῦ ἀγῶνος ἀπενεγκάμενοι· μετ’ αὐτοὺς δὲ ὅσαι μυριάδες ἐν τῷ κόσμῳ μονάζοντες καὶ ἀπὸ Μοναστηρίων (ἴσως Μοναστριῶν) καὶ παρθένων τουτὶ τοῦ ἀγῶνος τὸ κλέος ἀπηνέγκαντο· οἵτινες σώματα γυναικῶν οὐκ ἐμίλησαν, ἀλλ’ ἤθλησαν ἐν ἀγῶνι τελειοτάτῳ, ὡς καὶ Ἠλίας ἐν τῇ Παλαιᾷ Διαθήκη εὑρίσκεται, καὶ Παῦλος λέγων· «λέγω δὲ τοῖς ἀγάμοις καὶ ταῖς χήραις καλὸν αὐτοῖς ἔστιν ἐὰν μείνωσιν ὡς κἀγώ» (Αʹ Κορ. ζʹ 8).

[4] Μάξιμος ὁ Γʹ ὁ Ἱεροσολύμων ἐπατριάρχευσε τῷ 333 μέχρι τοῦ 348· τοῦτον διεδέξατο ὁ ἁγιώτατος Κύριλλος Αʹ 350-386.

[5] Ραγουὴλ ἢ Ἰοθόρ, πενθερὸς τοῦ Μωϋσέως. Αἱ θυγατέρες αὐτοῦ ἐποίμαινον τὰς αἶγας τοῦ πατρός των, ὅταν ὁ Μωϋσῆς φεύγων τὴν ὀργὴν τοῦ Φαραὼ εἰσῆλθεν εἰς τὴν γῆν Μαδιάμ, συναντηθεὶς δὲ μετ’ αὐτῶν καὶ γνωρισθεὶς μετὰ τοῦ πατρός των, ἔπειτα ἀπὸ ἐκδούλευσιν τὴν ὁποίαν παρέσχε πρὸς αὐτάς, ἔλαβεν ὡς σύζυγον μίαν ἐξ αὐτῶν, τὴν Σεπφώραν (ἴδε Ἐξόδου βʹ 15-22).

[6] Βλέπε εἰς τὸ Συναξάριον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ ἐν σελ. 356-372 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου καὶ τὴν ἐν σελ. 356 ὑποσημείωσιν.

[7] «Ἐγὼ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω» (Γαλ. ϛʹ 17).

[8] «Λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ» (Βʹ Τιμ. δʹ 8).