Τοῦτον ὁλοψύχως ἐπόθησε καὶ ἐγκαρδίως ἠγάπησε μέχρι καὶ αὐτῆς τῆς τελευταίας ἀναπνοῆς καὶ δι’ αὐτὸν ἔζησεν ἐν σώματι ὡς ἐπίγειος ἄγγελος καὶ οὐράνιος ἄνθρωπος εἰς ὕψος ἀρετῶν ἀναβᾶσα, ὥστε καὶ προφητικοῦ κατηξιώθη θείου χαρίσματος καὶ παμπόλλων θαυμάτων ἐγένετο ἐνεργός, καὶ ζῶσα καὶ μετὰ θάνατον. Μετέστη δὲ πρὸς Κύριον ἐτῶν γενομένη πεντήκοντα ἕξ καὶ ἐτάφη εἰς αὐτὸν τὸν πλησίον τοῦ οἰκίσκου Ναόν, ὅστις διὰ τοῦτο καὶ κατ’ ἐξοχὴν τὸ Παρεκκλήσιον τῆς Ἁγίας Κόρης ἐπονομάζεται. Ἀλλὰ καὶ τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν τὸ μὲν ἄλλο τρισόλβιον σκῆνος συναφηρέθη ὁμοῦ μετὰ τῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων ἡμῶν Πατέρων· καθὼς ὅμως τῶν Ὁσίων ἐκείνων, παρομοίως καὶ ταύτης ἀπέμεινε καὶ σῴζεται μέχρι σήμερον μόνη ἡ ἁγία κάρα, τιμωμένη καὶ αὐτὴ ὡς ἱερὸν τῆς εὐσεβείας θησαύρισμα καὶ τῆς Μονῆς αὐτῶν ἐγκαλλώπισμα.
Τοιαύτη ὑπῆρξεν ἐν συντομίᾳ ἡ ἔνθεος βιοτὴ τῶν ἰσαποστόλων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν καὶ τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Εὐφροσύνης· καὶ τούτους, ἀδελφοί, τοὺς ἐπιγείους ἀγγέλους καὶ οὐρανίους ἀνθρώπους ἔχοντες ἡμεῖς πνευματικοὺς ἡμῶν γενάρχας καὶ καθηγεμόνας, αὐτοὺς ὀφείλομεν ὡς παρόντας ἀείποτε νὰ ἔχωμεν πρὸ ὀφθαλμῶν, ἀπαρέγκλιτον κανόνα καὶ στάθμην τῆς Μοναχικῆς ἡμῶν πολιτείας. Ὅθεν καὶ πρὸς τὴν μακαρίαν αὐτῶν ζωὴν διευθύνωμεν, ὅσον τὸ δυνατὸν καὶ τὴν ἡμετέραν, ἵνα διὰ τῶν ἁγίων αὐτῶν εὐχῶν καὶ τοῦ μακαρίου τέλους ἀξιωθῶμεν, ἵνα εἴπωσι καὶ περὶ ἡμῶν οἱ τρισμάκαρες ἡμῶν Πατέρες τὸ προφητικὸν «Ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία, ἃ μοι ἔδωκεν ὁ Θεὸς» (Ἡσ. η’ 18) καὶ ἀκούσωμεν καὶ ἡμεῖς τῆς δεσποτικῆς ἐκείνης φωνῆς «Εὖ δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἱς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου» (Ματθ. κε’ 21). Ναί. Γένοιτο, Κύριε, διὰ τῶν πρεσβειῶν τῆς παναχράντου σου Μητρός, τῆς Δεσποίνης πάντων τῶν Χριστιανῶν, ἐν ἐλέει ἐπίσκεψαι, Κύριε, καὶ στερέωσον τὴν Ἱερὰν τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου Μονὴν καὶ πᾶσαν τὴν Ἁγίαν Σου Ἐκκλησίαν καὶ πάντας ἡμᾶς εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.