Τινὲς δὲ ἐκ τῶν ζώντων τότε πιστῶν ἀνεμιμνήσκοντο καὶ πολλὰς πατρίους αὐτῶν παραδόσεις καὶ διηγήσεις, ὅσας ἤκουον περὶ τῶν εἰς τὴν Ἀχαΐαν τὸ πρῶτον εὐαγγελισαμένων Ἀποστόλων Παύλου καὶ Ἀνδρέου, καὶ αὐτοῦ μάλιστα τοῦ θείου Λουκᾶ, ὅτι δηλαδὴ ἦτο ζωγράφος καὶ ὅτι συνέγραψε τὸ Εὐαγγέλιον εἰς τὴν Ἀχαΐαν, καὶ ὅσα τοιαῦτα τοπικὰ τῆς Ἀποστολικῆς ζωῆς ὑπομνήματα, διότι μόλις ἤδη ἦσαν παρελθόντες τρεῖς αἰῶνες ἀφ’ ὅτου εἶχον διατρίψει οὗτοι οἱ Ἀπόστολοι εἰς τὰ κλίματα τῆς Ἀχαΐας. Οἱ δὲ τῶν Ἀποστόλων ἀμέσως αὐτόπται τότε γενόμενοι καὶ αὐτήκοοι Ἀχαιοὶ καὶ ἄλλοι Πελοποννήσιοι διηγοῦντο τὰ κατ’ αὐτούς, ἐξιστοροῦντες πρὸς τοὺς ἰδίους αὐτῶν υἱούς. Οὗτοι δὲ πάλιν πρὸς τοὺς ἐγγόνους, ὥστε καὶ πολλοὶ τῶν κατὰ τὴν εὕρεσιν τῆς ἁγίας Εἰκόνος ζώντων πιστῶν, μόλις ἤδη πέντε ἢ ἓξ γενεὰς μετὰ τοὺς Ἀποστόλους γενόμενοι, ἐγνώριζον τὰ κατ’ αὐτούς, παῖς παρὰ πατρὸς λαμβάνοντες τὰς παραδόσεις. Διετήρουν δὲ ταύτας ἴσως καὶ γραπτάς, εἰς τὰ τότε σῳζόμενα Ὑπομνήματα, αἱ Ἐκκλησίαι τῆς Ἀχαΐας καθὼς καὶ τὸ Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου οἱ τότε τῆς Ἀχαΐας Πρεσβύτεροι συνέγραψαν. Καὶ ἔχαιρον λοιπὸν οἱ τότε τῶν Ὁσίων Πατέρων ἀκουσταὶ ἀγαλλόμενοι ἐν πνεύματι, διότι ἔβλεπον τὰ παρόντα θεῖα χαρίσματα σύμφωνα πρὸς ὅσα κατὰ παράδοσιν ἐγνώριζον.
Οἱ δὲ Ἅγιοι, βλέποντες τὸ πλῆθος τῶν μετ’ εὐλαβείας καὶ πίστεως συντρεχόντων, ἐδόξαζον κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα τὸν Θεόν, ὅστις, ὡς μόνος Αὐτὸς οἶδε, πολυτρόπως τὰ πρὸς σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων οἰκονομεῖ καὶ τοὺς προσερχομένους ἀδιαλείπτως ἐδίδασκον τὸν θεῖον τῆς πίστεως λόγον καὶ τὰς ἀποστολικὰς παραδόσεις, ὅσας εἴτε ἐγγράφως εἴτε ἀγράφως καὶ διὰ λόγου παρέδωκαν. Ὑπενθύμιζον δὲ εἰς τοὺς προσερχομένους καὶ τὴν ἐν Χριστῷ εὐγένειαν τῶν ἀρχαίων αὐτῶν προγόνων καὶ τὸν ἔνθεον ζῆλον, ὅστις εἰς τὰς ψυχὰς αὐτῶν ἐβασίλευε, καθὼς καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἐκείνους ἐπαινῶν, καύχημα τοῦ κατ’ αὐτὸν Εὐαγγελίου ὠνόμαζε, γράφων πρὸς τοὺς Κορινθίους καὶ πάντας τοὺς πιστοὺς τῆς Ἀχαΐας τὰ ἐφεξῆς· «καὶ ἐπέγνωτε ἡμᾶς ἀπὸ μέρους, ὅτι καύχημα ὑμῶν ἐσμεν, καθάπερ καὶ ὑμεῖς ἡμῶν» (Β’ Κορ. α’ 14). Ἐκ τοιούτων λοιπὸν καταγομένους πατέρων παρεκίνουν αὐτοὺς οἱ χριστοκήρυκες τῶν Ἀποστόλων διάδοχοι, ἵνα καὶ αὐτοὶ διά τε τῆς εὐσεβείας καὶ τῶν θεοφιλῶν αὐτῶν ἔργων ἀποδείξωσιν ἑαυτοὺς ἀξίους ἐκείνων τῶν ἁγίων ἀνδρῶν, τῶν ὁποίων υἱοὶ καὶ ἀπόγονοι ἐχρημάτιζον, ὅπως πληρωθῇ καὶ εἰς αὐτοὺς ἡ εὐαγγελικὴ ἐκείνη φωνὴ ἡ θεσπίζουσα, ὅτι «Ἐκ γὰρ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον γινώσκεται» (Ματθ. ιβ’ 33).