Τοὺς ἔλεγον δὲ ὅτι «καὶ διὰ τοῦτο μάλιστα ὀφείλετε σεῖς νὰ παρέχετε ὑπόδειγμα βίου χριστιανικοῦ καὶ εἰς τοὺς ἄλλους λαοὺς καὶ νὰ τρέφετε ἄσβεστον τὸ πνεῦμα καὶ τὸν ζῆλον τῆς εὐαγγελικῆς πίστεως, διότι κατηξιώθητε νὰ ποτισθῆτε τὸ πνευματικὸν ἄδολον γάλα τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπ’ αὐτῶν ἀμέσως τῶν θεσπεσίων Ἀποστόλων, οἵτινες πρῶτοι συνέπηξαν καὶ συνέστησαν τὴν Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κορίνθου καὶ πάσης τῆς Ἀχαΐας, καὶ τοὺς ὁποίους ἔχομεν πάντοτε πρέσβεις θερμοὺς πρὸς τὸν τῶν ὅλων Θεόν, συμπρεσβευούσης καὶ τῆς ἀχράντου Θεομήτορος». Ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα διδάσκοντες τοὺς ἐπερχομένους ᾠκοδόμουν εἰς τὴν εὐσέβειαν καὶ τὴν ἀρετήν, ἀδιαλείπτως ἀγωνιζόμενοι νύκτα καὶ ἡμέραν. Καὶ ἔρρεεν ἡ μελίρρυτος καὶ ἀποστολικὴ τῶν ἁγίων διδαχὴ ὡς ἄλλος χρυσορρόας Νεῖλος, ἢ μᾶλλον ὡς ἄλλη τις πηγὴ τοῦ Παραδείσου, ἥτις ἀνέβαινε καὶ ἐπότιζεν οὐχὶ μόνον τὴν Πελοπόννησον, ἀλλὰ καὶ πολλοὺς ἄλλους ἔξωθεν ἐρχομένους λαούς. Οὕτω λοιπὸν κατήρτιζον καὶ αὐτοὶ κατὰ μέρος τὸ τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας χριστεπώνυμον πλήρωμα, ὅπερ ἐξηγοράσθη, κατὰ τὸν Ἀπόστολον, «Οὐ φθαρτοῖς, ἀργυρίῳ ἢ χρυσίῳ … ἀλλὰ τιμίῳ αἵματι ὡς ἀμνοῦ ἀμώμου καὶ ἀσπίλου Χριστοῦ» (Α’ Πέτρ. α’ 18-19).
Ἀφ’ οὗ δὲ ἐκαθάρισαν καὶ ἐκαλλώπισαν τὸ ἱερώτατον σπήλαιον καὶ καθίδρυσαν τὸν εὐαγῆ Ναόν, ἔκτισαν δὲ καί τινα μικρὰ κελλία πρὸς ἄνεσιν τῶν προσερχομένων, δὲν ἀνεπαύθησαν οἱ τρισόλβιοι χριστοκήρυκες οὐδὲ ἀνέμενον, ἵνα συνέρχωνται πρὸς αὐτοὺς οἱ ἀκροαταί, ἀλλὰ καταλιπόντες εἰς ἐπιστασίαν τοῦ νεοδμήτου μονυδρίου ἕνα τινά, τὸν σεβασμιώτερον τῶν δι’ ἄσκησιν παραμεινάντων καὶ τὴν μοναδικὴν ἐν Χριστῷ πολιτείαν ἐκλεξαμένων ἀδελφῶν, αὐτοὶ πάλιν ἀνέλαβον τὴν φροντίδα τοῦ κηρύγματος τοῦ ἀποστολικοῦ. Καὶ ἦτο λοιπὸν νὰ βλέπῃ τις καὶ νὰ θαυμάζῃ τὴν ἔνθερμον καὶ πολύζηλον ταχύτητα, μετὰ τῆς ὁποίας ἐφέροντο οἱ μακάριοι, ὡς ἄλλοι τινὲς ταχύπτεροι ἀετοί, διατρέχοντες ἀκούραστοι πᾶσαν πόλιν καὶ χώραν τῆς Πελοποννήσου. Διήρχοντο δὲ τὰς πόλεις καὶ τὰ χωρία ταύτης μετὰ κόπου μεγάλου καὶ βασάνων, πολλοὺς διατρέχοντες κινδύνους καὶ πολλοὺς ὑφιστάμενοι διωγμοὺς ὑπὸ τῶν δυσσεβῶν· πολλάκις δὲ καὶ δεσμὰ καὶ φυλακὰς καὶ ραβδισμοὺς ὑπὸ τῶν κατὰ τόπους τυράννων, ἀφ’ ὅτου μάλιστα τὸ κράτος τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας περιῆλθε κατὰ θείαν παραχώρησιν εἰς τὸν ἀποστάτην Ἰουλιανὸν (361-363). Ἀλλ᾽ εἰς πάντας τοὺς πειρασμοὺς ἀντεπεξήρχοντο οἱ χριστοκήρυκες διὰ τοῦ ἐνδυναμοῦντος αὐτοὺς Χριστοῦ καὶ διὰ τῆς ὑπομονῆς αὐτῶν καὶ καρτερίας ἀπέβησαν Ὁμολογηταὶ καὶ Μάρτυρες κατὰ προαίρεσιν διὰ τῶν ὑπὲρ Χριστοῦ παθημάτων, «βαστάζοντες καὶ αὐτοὶ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου ἐν τῷ σώματι αὐτῶν» [7].