Ὅσον λοιπὸν ηὔξανον εἰς τὴν ἐπίδοσιν καὶ κατανόησιν τῆς ἔσω καὶ ἔξω φιλοσοφίας, τοσούτῳ προέκοπτον εἰς τὴν αὔξησιν τῶν ἀρετῶν καὶ τὴν τελειότητα τῆς εὐσεβείας, σύμμαχον ἔχοντες τὴν ἐγκράτειαν καὶ τὸ ταπεινὸν καὶ ἄπλαστον ἦθος μετὰ τῆς ἐνοικούσης Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἄλλοτε μὲν ὡς ἄλλοι τινὲς ὑψυπέται ἀετοὶ ἀνυψοῦντο μετέωροι εἰς τὴν μυστικὴν θεωρίαν τῶν πνευματικῶν νοημάτων τῶν θεοπνεύστων Γραφῶν, ἄλλοτε δὲ πάλιν ὡς φίλεργοι μέλισσαι διήρχοντο τῶν πρακτικῶν ἀρετῶν τοὺς λειμῶνας, εὑρίσκοντες τὴν ἔμπρακτον τοῦ θείου Νόμου μελέτην γλυκυτέραν «ὑπέρ μέλι καὶ κηρίον» (Ψαλμ. ιη’ 11) ἐν τῷ λάρυγγι αὐτῶν καὶ οὕτω διῆγον τὴν μακαρίαν αὐτῶν νεότητα, βίοι καὶ λόγου τὴν ἁρμονίαν ὡς ἐν ὀργάνῳ μουσικῷ συνηχοῦντες καὶ τὴν πρᾶξιν μετὰ τῆς θεωρίας ἀδιαλείπτως ἀσκοῦντες. Καὶ μᾶλλον κατὰ τὴν ψυχὴν παρὰ κατὰ τὸ σῶμα ἐπεπόθουν νὰ ζοῦν, ἕνα καὶ μόνον ζῆλον καὶ σκοπὸν ἔχοντες καὶ εἰς ἓν καὶ τὸ αὐτὸ τέλος ἀποβλέποντες, πῶς νὰ εὐαρεστήσωσι τὸν Χριστὸν ἵνα κερδήσωσι τὸν Χριστόν! [1] Τοῦτον ἠγάπων, τοῦτον ἐπόθουν καὶ πρὸς αὐτὸν ἀκαταπαύστως ἀπέβλεπον.
Καὶ λοιπὸν ἀκμάζοντες ἤδη κατὰ τὴν τοῦ σώματος ἡλικίαν, πολὺ περισσότερον κατὰ τὸ πνεῦμα καὶ κατὰ τὴν τοῦ Θεοῦ σοφίαν καὶ φρόνησιν, πάντων δὲ τῶν ὄντων τὸ ἄστατον καὶ πρόσκαιρον μελετῶντες, ἠσθάνοντο, ὡς ἐκ θείας ἐμπνεύσεως, ἀμφότεροι μεγάλην κλίσιν πρὸς τὴν μοναδικὴν μακαρίαν ζωήν, ὡς ἀνωτάτην φιλοσοφίαν, ἀπὸ τῶν κοσμικῶν θορύβων ἀπάγουσαν καὶ μᾶλλον ἀπερίσπαστον καὶ ἀτάραχον καὶ διὰ τῆς ἡσυχίας εἰς τὴν θεωρίαν τοῦ ὄντως Ὄντος ἀναβιβάζουσαν. Ἐκήρυττε δὲ τότε ἡ φήμη τὴν ἄσκησιν καὶ ἄλλων μὲν ἀλλαχοῦ Μοναστῶν, μάλιστα δὲ τῶν κατὰ τὰ μέρη τῆς Ἀλεξανδρείας καὶ τῆς Αἰγύπτου καὶ τῆς Παλαιστίνης ἐν ἐρήμοις ἀσκουμένων Ἁγίων Ἀναχωρητῶν. Διότι κατὰ τὴν Αἴγυπτον πρῶτον, ἔτι περὶ τὰ μέσα τοῦ πρώτου αἰῶνος μετὰ Χριστόν, Μάρκου τοῦ Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ τὸν θεῖον λόγον κηρύξαντος καὶ κατὰ τοὺς ἐφεξῆς χρόνους πολλοὶ πιστεύσαντες εἰς Χριστὸν διῆγον εἰς τὰς ἐρήμους, μιμούμενοι τὸν ζηλωτὴν Ἠλιοὺ καὶ τὸν ἐν πνεύματι καὶ δυνάμει Ἠλιοὺ ἐπελθόντα μακάριον Πρόδρομον καὶ διέτριβον, ὡς εἶπεν ὁ Προφήτης, «ἐν γῇ ἐρήμῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ» (Ψαλμ. ξβ’ 2), εἰς τὸν Θεὸν λειτουργοῦντες καὶ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ γνωριζόμενοι.