Τὴν εἰς τὸ σπήλαιον ἐκεῖνο ὑπεράνθρωπον ἄσκησιν αὐτῶν εἶναι ἀδύνατον νὰ περιγράψῃ τις ἐνταῦθα λόγῳ τῆς στενότητος τοῦ χώρου· τοῦτο δὲ μόνον λέγομεν, ὅτι ἓν μόνον ὁλόκληρον ἔτος διήνυσαν ἀμφότεροι εἰς αὐτό, μετὰ δὲ τοῦτο ἐξέρχεται τοῦ σπηλαίου ἐκείνου ὁ ἱερὸς συναγωνιστὴς τοῦ Εὐθυμίου Ὅσιος Ἰωσήφ, ὁ δὲ μακάριος Εὐθύμιος μένει ἐπὶ δύο ἓτερα εἰσέτι ἔτη εἰς αὐτό, ἀγωνιζόμενος ὑπερανθρώπως κατὰ τῶν διαφόρων μεθοδιῶν τοῦ διαβόλου, τοῦ ἀρχεκάκου πολεμήτορος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἡμῶν καὶ μόνος μόνῳ τῷ Θεῷ προσευχόμενος. Χάριτι δὲ τοῦ Θεοῦ, μετὰ τὴν συμπλήρωσιν τῶν τριῶν ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἐγκλείσεώς του εἰς τὸ σπήλαιον τοῦτο, ἐξέρχεται καὶ ὁ Εὐθύμιος ἀπ’ αὐτοῦ, ὥσπερ ἐξ ἀδύτων ἱερῶν ἢ οὐρανίων ἁψίδων, ἔξω δὲ τοῦ σπηλαίου ἀνέμενον νὰ ἵδωσι τὸν Ἅγιον πολυάριθμοι Ἀσκηταί, οἵτινες εἶχον ἐν τῷ μεταξὺ συναθροισθῆ ἐκεῖ διὰ νὰ λάβωσι τὴν εὐχὴν καὶ τὴν εὐλογίαν του, καὶ νὰ δεχθῶσι τὰς πατρικὰς νουθεσίας του πρὸς ψυχικήν των ὠφέλειαν καὶ εἰ δυνατὸν καὶ ὅσον κατορθωτὸν νὰ τὸν μιμηθῶσι. Διότι ἡ φήμη τοῦ τρισμάκαρος Εὐθυμίου εἶχε διαδοθῆ παντοῦ τοῦ Ὄρους ὑπὸ τοῦ τέως συναγωνιστοῦ του Ἰωσὴφ τοῦ Μυροβλύτου. Ἔμεινε δὲ μετ’ αὐτῶν ἱκανόν τινα χρόνον ἐποικοδομήσας ψυχωφελῶς αὐτοὺς καὶ εἰς τὴν ἀρετὴν καθοδηγήσας.
Μετά τινα χρόνον λαβὼν ἐντολὴν παρὰ τοῦ μακαρίου Γέροντος αὐτοῦ Θεοδώρου τοῦ Ἀσκητοῦ τοῦ δωρησαμένου εἰς αὐτὸν τὸ μέγα καὶ ἀγγελικὸν σχῆμα, διαβιβασθεῖσαν δι’ ἐκείνου τοῦ θεομάκαρος, τοῦ ἄλλοτε συνοδοῦ του Θεοστηρίκτου Μοναχοῦ, ὅπως, καθότι ἀσθενοῦντα, παραλάβῃ αὐτὸν εἰς τὸν Ἄθωνα, ἔσπευσεν ὡς καλὸς ὑπήκοος καὶ εὐγνώμων μαθητὴς νὰ ἐκπληρώσῃ προθύμως τὴν ἐντολὴν ταύτην τοῦ Γέροντος. Ὅθεν μεταβὰς εἰς τὸ ὄρος τῆς ἱερᾶς αὐτοῦ μετανοίας, τὸν Ὄλυμπον τῆς Βιθυνίας, παρέλαβε τὸν Γέροντα καὶ ἐγκατεστάθη μετ᾽ αὐτοῦ καὶ πάλιν εἰς τὸν Ἄθωνα. Ἐπειδὴ δὲ τὸ σῶμα τοῦ Γέροντός του Θεοδώρου τοῦ Ἀσκητοῦ, λόγῳ τῶν πολυχρονίων ταλαιπωριῶν καὶ τοῦ γήρατος ὁσημέραι κατεθλίβετο καὶ ἡ ὑγεία αὐτοῦ ἐπεδεινοῦτο καὶ ἐπειδὴ ὁ Γέρων ἤθελε πρὸς παρηγορίαν τοῦ γεγηρακότος πλέον καὶ ἰσχνοῦ σώματος αὐτοῦ καὶ περίθαλψιν τῆς οὕτω πασχούσης ὑγείας αὐτοῦ, κατοικίαν ἑτέραν πλέον ἀναπαυτικωτέραν καὶ τόπον δυνάμενον νὰ παρέχῃ τὰ ἀναγκαιοῦντα, διὰ ταῦτα ὁ ἄριστος καὶ ἀξιέπαινος μαθητὴς αὐτοῦ ἱερὸς Εὐθύμιος παραλαμβάνει αὐτὸν ἐκ τῆς τοῦ ὄρους ἐρημίας καὶ ἔρχεται μετ’ αὐτοῦ εἰς τόπον τινὰ καλούμενον Μακρόσινα, ὅπου ἀνήγειρε καὶ κελλίον δι’ ἑαυτοὺς καὶ ὑπηρέτει αὐτὸν ὁ τρισμακάριος ἀόκνως καὶ προθύμως ἐπιμελούμενος καὶ προνοῶν περὶ πάντων τῶν χρηζόντων πρὸς νοσηλείαν τοῦ Γέροντος ἀναδόχου καὶ διδασκάλου αὐτοῦ.