Ἐλθὼν λοιπὸν εἰς τοῦτον καὶ ἐξομολογηθεὶς τὸν σκοπὸν τῆς πρὸς τὸν Ἄθωνα μετοικήσεώς του καὶ πολλὰ παρ᾽ αὐτοῦ ἐπαινεθεὶς διὰ τὸν ἱερόν του σκοπὸν καὶ συμβουλὰς ἐπικαίρους ἐπὶ τούτῳ δεχθεὶς, λαμβάνει παρ’ αὐτοῦ τὸ ἅγιον καὶ μέγα ἀγγελικὸν σχῆμα τῶν Μοναχῶν καὶ τελειοῦται εἰς τὴν μοναχικὴν πολιτείαν, ὁ ἐν ἀρεταῖς τέλειος ὑπάρχων. Καὶ μετὰ τὴν ὀγδόην ἡμέραν ἀπὸ τῆς ἀναλήψεως τοῦ ἱεροῦ σχήματος εὐχῇ καὶ εὐλογίᾳ τοῦ Γέροντός του ἀναχωρεῖ μετά τινος Ἀσκητοῦ, Θεοστηρίκτου ὀνομαζομένου, καὶ ἀρχίζει τὴν πορείαν του πρὸς τὴν ὁδόν, τὴν ἄγουσαν ἀπὸ τοῦ Ὀλύμπου εἰς τὸν Ἄθωνα.

Ἐπὶ δέκα καὶ πέντε ἔτη ὁλόκληρα ἔμεινεν εἰς τὸν Ὄλυμπον ἀπὸ τῆς ἐκ τοῦ πατρικοῦ αὐτοῦ οἴκου ἀναχωρήσεως ἐνασκούμενος καὶ γνωριζόμενος μόνον μετὰ τῶν λοιπῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ κατοικούντων καὶ ἐνασκουμένων Πατέρων καὶ ἀδελφῶν, μετὰ δὲ τῶν οἰκείων αὐτοῦ ἐπὶ τόσα συναπτὰ καὶ ὁλόκληρα ἔτη οὔτε κατ’ ὄναρ οὔτε κατὰ φήμην ἐγνωρίζετο εἰς αὐτοὺς καὶ ἡ τύχη αὐτοῦ ἠγνοεῖτο ὑπ’ αὐτῶν παντελῶς. Μετὰ πολλῶν ἡμερῶν πεζοπορίαν εἰσέρχεται εἰς τὴν περίλαμπρον πόλιν τῶν Νικομηδέων. Ἐκεῖ δὲ συναντήσας κατὰ τύχην τινὰς συμπατριώτας του παρεπιδημοῦντας εἰς τὴν πόλιν ἐκείνην, ἠρώτα αὐτοὺς καὶ ἐπληροφορεῖτο περὶ τῶν οἰκείων αὐτοῦ ὡς περί τινων ξένων, ἔμαθε δὲ παρ’ αὐτῶν ὅτι ναὶ μὲν εἶναι ἐν τῇ ζωῇ καὶ ἡ μήτηρ καὶ ἡ σύζυγος αὐτοῦ, αἱ ἀδελφαὶ καὶ τὸ θυγάτριον αὐτοῦ, ἀλλ’ ἡ ζωὴ αὐτῶν εἶναι δυστυχεστέρα καὶ πλέον βασανισμένη καὶ ἀπ’ αὐτοῦ τοῦ θανάτου, καθότι οὗτοι δὲν γνωρίζουσι περὶ αὐτοῦ ἐὰν ζῇ ἢ ἀπεβίωσεν, ἐὰν δὲ ζῇ, Μοναχὸς εἶναι ἢ κοσμικός, θρηνοῦσι. Λοιπὸν δι’ αὐτὸ καὶ κόπτονται καὶ ὀδύρονται· μάλιστα δὲ οὔτε λαϊκαὶ νὰ μένωσι πλέον ὑπομένουσιν, ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ μονάσωσιν ἐὰν θέλωσι δύνανται, ἐφ’ ὄσον ἀγνοοῦσι περὶ τῆς τύχης ἐκείνου. Ἀκούσας ταῦτα ὁ συμπαθέστατος ἐκεῖνος ἀνὴρ ὁ καρτερικώτατος ἀλλὰ καὶ φιλοστοργώτατος ἐδάκρυσεν ὀλίγον, ὡς συμβαίνει εἰς ἀνθρώπους θνητούς, καὶ στενάξας ἐνεχείρισεν εἰς ἕνα ἐξ ἐκείνων μετὰ τῶν ὁποίων συνδιελέγετο μικρόν τινα ξύλινον σταυρὸν καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· «Λάβε, ἀδελφέ, τοῦτον τὸν σταυρὸν καὶ ἅμα μὲ τὸ καλὸ μεταβῇς εἰς τὴν πατρίδα σου, δὸς αὐτὸν εἰς τοὺς οἰκείους μου καὶ εἰπὲ εἰς αὐτούς ὁ ἀδελφὸς ὑμῶν Νικήτας, νῦν δὲ Χάριτι Θεοῦ Εὐθύμιος Μοναχός, διαβιβάζει τὴν ἱερὰν αὐτοῦ ἐπιθυμίαν καὶ τὸν πόθον ὅπως ἡ μήτηρ του, ἡ σύζυγός του, αἱ ἀδελφαί του καὶ τὸ θυγάτριον αὐτοῦ ἅπασαι ἀκολουθήσωσιν αὐτὸν εἰς τὴν ἐκλογὴν τοῦ μονήρους βίου καὶ μονάσωσιν».