Ὁ μὲν λοιπὸν τὸν σταυρὸν καὶ τὴν τοιαύτην ἐντολὴν τοῦ Ὁσίου λαβὼν καὶ ἀποχαιρετήσας αὐτὸν ἐπορεύετο πρὸς τὴν Ἄγκυραν, ὁ δὲ Ὅσιος συνέχισε μετὰ τοῦ θεομάκαρος Θεοστηρίκτου τὴν ἀξιέραστον πρὸς τὸν Ἄθωνα ὁδοιπορίαν αὐτῶν. Παραγενόμενος δὲ ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος πρὸς τὴν κώμην αὐτῶν Ὀψώ, τὴν πεφιλημένην γενέτειραν τοῦ Ὁσίου καὶ εἰσελθὼν εἰς τὸν οἶκον τὸν πατρικὸν αὐτοῦ, ἐνεχείρισε κατὰ τὴν ἐντολὴν τοῦ Ἁγίου τὸν τίμιον σταυρὸν εἰς τὴν μητέρα αὐτοῦ. Οὐχὶ δὲ ὀλίγη ἔκπληξις καὶ θάμβος κατέλαβεν εὐθὺς ἀμέσως ἅπασαν τὴν ἱερὰν καὶ ζηλευτὴν οἰκογένειαν τοῦ Ὁσίου, ἅμα τῇ γενομένῃ ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ ἀπροσδοκήτου ἐπισκέπτου αὐτῶν καλῇ ἀναγγελίᾳ, ὅτι ὁ Νικήτας ζῇ καὶ εἶναι Μοναχὸς κεκαρμένος, ἐντολὴ δὲ πρὸς αὐτὰς καὶ ἐπιθυμία του ἱερὰ εἶναι, ἵνα ἅπασαι μονάσωσι καὶ ἀφιερωθῶσιν εἰς τὸν Χριστόν. Συνελθοῦσαι δὲ ἐκ τῆς τοιαύτης ἱερᾶς τῷ ὄντι ἐκπλήξεως καὶ ἐκστάσεως αὐθωρεὶ ἔλαβον ἀπόφασιν ἅπασαι, ὅπως ἐκπληρώσωσι τὴν ἱερὰν ἐντολήν, τὴν ὁποίαν διεβίβασε πρὸς αὐτὰς ὁ μέγας Εὐθύμιος. Ἡ μὲν λοιπὸν μήτηρ τοῦ Ὁσίου, μετὰ τῶν ἀδελφῶν καὶ τῆς συζύγου αὐτοῦ, ἐνδυθεῖσαι τὸ Μοναχικὸν σχῆμα ἀφιέρωσαν πᾶσαι ἑαυτὰς εἰς τὸν Νυμφίον Χριστόν, εἰς δὲ τὸ θυγάτριον τοῦ Ἁγίου, τὴν Ἀναστασώ, ἐπέτρεψαν μόνον εἰς αὐτὴν τὸν γάμον καὶ τὴν παιδοποιΐαν πρὸς διαμονὴν τοῦ γένους αὐτῶν· ἥτις καὶ προσομιλήσασα εἰς γάμου κοινωνίαν μετ’ ἀνδρὸς εὐσεβοῦς καὶ περιφανοῦς, ἀναδείκνυται ἐγκαίρως μήτηρ τριῶν θυγατέρων καὶ ἑνὸς υἱοῦ.
Ἂς ἐγκαταλείψωμεν ὅμως καὶ πάλιν, τὴν Ἄγκυραν καὶ ἂς ἀκολουθήσωμεν τὸν Ὅσιον κατὰ τὴν εἰς τὸν Ἄθωνα διατριβήν του. Ἐλθὼν ὁ Ὅσιος εἰς τὸν οὐρανογείτονα Ἄθωνα καὶ εὑρὼν Ἀσκητήν τινα, ὅστις ἀπὸ πολλοῦ χρόνου ἠγωνίζετο εἰς τὴν τότε ἔρημον καὶ ἀκατοίκητον χερσόνησον, συνηνώθη μετ’ αὐτοῦ καὶ ἀπεδύθη εἰς τὴν ἀσκητικὴν παλαίστραν. Ὠνομάζετο δὲ ὁ Ὅσιος ἐκεῖνος Ἰωσὴφ καὶ ἦτο καὶ αὐτὸς Μικρασιάτης ἐξ Ἀρμενίων ἓλκων τὸ γένος. Τοσαύτης δὲ ἀρετῆς ἦτο ὁ τρισμακάριος καὶ τρισόλβιος αὐτὸς ἀνήρ, ὥστε μετὰ θάνατον τὸ ἀσκητικώτατον καὶ ἀθλητικώτατον αὐτοῦ σῶμα ἐμυρόβλυσεν, ἐξ οὗ καὶ Μυροβλύτης ὀνομάζεται [4]. Ἐρευνήσαντες δὲ ἀμφότεροι τὸν τόπον ἐκεῖνον εὗρον σπήλαιον ὑποδειχθὲν εἰς αὐτοὺς ὑπὸ τῆς θείας Χάριτος, εἰς τὸ ὁποῖον ἐγκλεισθέντες ἀπεδύθησαν εἰς τοὺς ἀσκητικούς των ἀγῶνας. Τροφὴ δὲ αὐτῶν ἦσαν αἱ βάλανοι, τὰ κάστανα καὶ τὰ κούμαρα, ἅτινα καὶ μετὰ βίας ἐλάμβανον πρὸς μόνην τὴν διατροφήν των, ἵνα μόνον ἀποζῶσιν.