Τρίτην φορὰν ἔρχεται τώρα ὁ Ὅσιος εἰς τὸν Ἄθωνα ἔχων ἤδη καὶ τὸν τοῦ Ἱεροδιακόνου βαθμόν, τὸν ὁποῖον ὡς ὑπεράξιος ἔλαβεν ἐν Θεσσαλονίκῃ παρὰ τοῦ τότε ἐκεῖ Ἀρχιερατεύοντος περιωνύμου καὶ ἀσκητικωτάτου Μητροπολίτου Θεοδώρου. Ἐδέχθη δὲ τὴν χειροτονίαν ὁ μακάριος οὐχὶ ὑπὸ φιλοδοξίας κινούμενος, καθότι ὑπερηφάνεια καὶ ἔπαρσις οὐδέποτε ἐνεφώλευσαν εἰς αὐτόν, ἀλλὰ μόνον καὶ μόνον διὰ τὴν ἄνευ τινὸς κατακρίσεως συνεχῆ ἐν ἐρημίαις μετάληψιν τῶν ἀχράντων καὶ ζωοποιῶν τοῦ Χριστοῦ μας Μυστηρίων. Αὐτὴν ὅμως τὴν φορὰν πολὺ ὀλίγον χρόνον παρέμεινεν ἐν Ἄθῳ, λόγῳ τῶν πολλῶν ἐκεῖ προσδραμόντων Ἀσκητῶν καὶ τὴν ἐκ τούτου γενομένην εἰς αὐτὸν παρενόχλησιν. Εὑρὼν ὅθεν τὸν Ὅσιον Ἰωάννην τὸν ἐπιλεγόμενον Κολοβόν, ὄχι τὸν παλαιὸν Ὅσιον, καὶ Συμεών τινα, ἄνδρας ἀσκητικωτάτους καὶ θεοφόρους, ἀμφοτέρους φέροντας τὸν βαθμὸν Πρεσβυτέρου καὶ λάτρας καὶ αὐτοὺς θερμοὺς τυγχάνοντας τῆς ἡσυχίας, ἀνεχώρησε μετ’ αὐτῶν εἰς τὴν Νῆσον τῶν Νέων τότε, νῦν δὲ Ἅγιος Εὐστράτιος, καλουμένην, διὰ τὸ λίαν ἔρημον καὶ ἀκατοίκητον τοῦ τόπου ἐκείνου. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ ὁ παμμόχθηρος καὶ παγκάκιστος πολεμήτωρ δὲν τοὺς ἄφησεν ἀνεμποδίστως νὰ διανύσωσι τὸν τῆς ἀσκήσεως δρόμον αὐτῶν.
Διότι, Θεοῦ συγχωρήσαντος, ἰδοὺ Ἄραβες πειραταὶ οἱ λυμαινόμενοι τότε, μέχρι τῆς ἀνακαταλήψεως τῆς Κρήτης ὑπὸ τῶν Βυζαντινῶν, ὅλον τὸ Αἰγαῖον πέλαγος, προσορμίζονται εἰς τὴν ξηρόνησον ταύτην, ἀποβιβάζονται εἰς αὐτήν, καὶ ἀντὶ παντὸς ἄλλου πλουσίου τῷ ὄντι λαφύρου ἐκ τῆς νήσου ἁρπάζουσιν αἰχμαλώτους εἰς τὰς λέμβους αὐτῶν καὶ τοὺς τρεῖς Ὁσίους Πατέρας. Ἀκούσατε δὲ τὶ τὸ παράδοξον καὶ θαυμάσιον ἐπηκολούθησε τῆς τοιαύτης αἰχμαλωσίας. Ἐγκλείσαντες οἱ πειραταὶ τοὺς Ὁσίους εἰς μίαν λέμβον, περισυνέλεξαν καὶ ἐσύλησαν καὶ ὅσα παλαιόρρουχα, καὶ αὐτὰ τρίχινα, ἢ ἐργαλεῖα ἀσήμαντα καὶ παραμικρὰ βιβλιάρια, τὰ ὁποῖα εὑρῆκαν καὶ τὰ παρέδωκαν εἰς ἄλλην λέμβον. Ἐπιτυχόντες δὲ οὔριον ἄνεμον, ἀπεμακρύνθησαν τῆς νήσου ἐπὶ ἕν μόνον μίλιον. Ἀλλὰ ἡ μὲν μία τῶν λέμβων τούτων ἐφαίνετο ὅτι ἐξηκολούθει τὴν θαλασσίαν ὁδὸν ἀκωλύτως, ἡ δὲ ἑτέρα ἀοράτως ἐκρατεῖτο τοῦ πλοῦ αὐτῆς καίτοι ὁ ἀὴρ ἔπνεεν αἰσίως.