Μετὰ τὴν ἀνίδρυσιν τῆς νεοπαγοῦς ταύτης Μονῆς τῶν Περιστερῶν, ἥτις ἀνηγέρθη κατὰ τὸ ἔτος ωοα’ (871) καὶ τὴν ὁποίαν ὁ θεῖος Πατὴρ καὶ μέγας Κοινοβιάρχης Εὐθύμιος ἀφιέρωσεν ἐπ’ ὀνόματι καὶ τιμῇ τοῦ τῶν Ἀποστόλων Πρωτοκλήτου Ἀνδρέου, πλῆθος εὐσεβῶν Χριστιανῶν ἐγκαταλείποντες τὰ τοῦ κόσμου τούτου τερπνὰ καὶ ἡδέα, ἔτι δὲ καὶ τοὺς πεφιλημένους γονεῖς ἢ τὰ τέκνα καὶ τοὺς λοιποὺς συγγενεῖς τε καὶ φίλους, ἔσπευδον νὰ καταταγοῦν ἐν αὐτῇ διὰ νὰ ἀπολαμβάνουν τῆς μελιρρύτου καὶ σωτηριωδεστάτης διδασκαλίας τοῦ ἀπλανοῦς φωστῆρος καὶ μεγάλου διδασκάλου Εὐθυμίου. Ἀνεδείχθη ὅθεν ἡ Μονὴ αὕτη ἐντὸς ὀλίγου χρόνου πυρσὸς διαλάμπων καὶ τὸ τῆς κακίας σκότος μακρὰν ἀποδιώκων, διότι ἐτιμᾶτο ἐν αὐτῇ ἡ ἁγνότης καὶ ἐβδελύττετο ἡ ἀκολασία, ἀπεθησαυρίζετο ἡ ταπείνωσις καὶ ἀπεκόπτετο ἡ ὑπερηφάνεια, ἐπεριποιεῖτο ἡ ὑπακοὴ καὶ ἐξηκοντίζετο μακρὰν ἡ παρακοή. Ἐνταῦθα οἱ πάσης προελεύσεως ἄνθρωποι μίαν καὶ μόνον γνώμην ἐξέφραζον καὶ τῆς πολυσχιδοῦς ἀπάτης τὸ ἄστατον ὡς ἄπιστον διεχλεύαζον. Ἐνταῦθα τελευταῖον καὶ πρῶτον ἐπιτήδευμα πάντων τῶν μετὰ σπουδῆς συντρεχόντων ἦτο Θεὸς ὑμνούμενος καὶ διὰ νυκτερινῶν ὕμνων καὶ καθημερινῶν μελῳδιῶν δοξαζόμενος.

Προσηύχετο δὲ ὁ τιμιώτατος Γέρων ὑπὲρ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ τῶν νεωστὶ τὸν κόσμον ἀποταξαμένων καὶ εἰς τὸν ζυγὸν τοῦ Χριστοῦ συνταχθέντων, βοῶν πρὸς Κύριον νυχθημερὸν καὶ λέγων τὴν προσευχὴν ταύτην· «Μὴ παραδώῃς τοῖς θηρίοις, ὦ Δέσποτα, ψυχὰς ἐξομολογουμένας σοι, ἀλλὰ φιλόψυχος ὢν, ὡς διὰ Σὲ τῷ κόσμῳ ἀποταξαμένους, φύλαξον αὐτοὺς ὑπὸ τὴν σκέπην τῶν ἀηττήτων πτερύγων Σου· προσλαβοῦ αὐτοὺς ὑπὸ τὴν περιοχὴν τῆς Σῆς Ἐπαύλεως· τήρησον αὐτοὺς ἐκ τοῦ πονηροῦ· ἁγίασον αὐτοὺς τῷ σῷ Ἁγίῳ Ὀνόματι, σόφισον αὐτοὺς κατὰ τῶν μεθοδιῶν τοῦ πολυμηχάνου δυσμενοῦς, δός μοι ἐπὶ Σοὶ μετὰ παρρησίας καυχᾶσθαι ὑπὲρ αὐτῶν. Ὅτι οὓς δέδωκάς μοι οὐκ ἀπώλεσα ἐξ αὐτῶν οὐδένα καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο. Τεύξομαι θυμηδίας μετὰ πάντων τῷ Σῷ παριστάμενος βήματι, ὥστε ἔχειν ἱκανῶς ἀνακράζειν, ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός». Καὶ καθωδήγει αὐτοὺς εἰς νομὰς σωτηρίους ὁ πρεσβύτης μὲν κατὰ τὴν ἡλικίαν, ἀλλ’ ἀκμαιότατος κατὰ πάντα Κοινοβιάρχης καὶ ποιμενάρχης, ὁ τῶν τοῦ πνεύματος ἐπιθυμιῶν ἀνήρ, ὁ τῇ εὐσεβείᾳ φυτεύσας ταύτην τὴν νεοπαγῆ σεβασμίαν Μονήν, πίστεως δὲ ἀκραδάντῳ στερρότητι διὰ γραφικωτάτων καὶ μελιρρύτων διδασκαλιῶν καὶ νουθεσιῶν ἐκτρέφων.