κλίνας λοιπὸν τὰ γόνατα, προσηύχετο εἰς τὸν Θεὸν κατὰ τὴν συνήθειαν, καὶ τότε (ὤ τοῦ θαύματος!) ἐπέταξεν ἡ ράβδος ὡς πετεινὸν ἐναέριον καὶ ἔρχεται εἰς τὰς χεῖράς του· εὐχαριστήσας λοιπὸν τὸν Θεὸν ἐβάδισεν εἰς τὴν ὁδόν του. Φθάσας δὲ εἰς τὸ σπήλαιον, τὸ εὗρε πλῆρες δαιμόνων, οἵτινες ἰδόντες αὐτὸν ἐθυμώθησαν καὶ διὰ νὰ τὸν φοβίσουν ἔκαμον ταραχὴν μεγάλην, ἔβρυχον, ἔσειον ὅλον τὸ σπήλαιον καὶ ἐδείκνυον ὅτι ἤθελον νὰ τὸν θανατώσουν, ἐπειδὴ ἐπῆγε νὰ τοὺς ἐκβάλῃ ἀπὸ τὸν οἶκον των. Ἰδόντες ὅμως τέλος τὴν γενναιότητα τοῦ Ὁσίου καὶ ὅτι οὐδόλως ἐφοβεῖτο τὰς κακουργίας των, ἀνεχώρησαν ἄκοντες ἀπὸ τὸ σπήλαιον, ταῦτα λέγοντες· «Τί ἡμῖν καὶ σοί; ἦλθες πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;» καὶ ἄλλα παρόμοια. Οὕτω λοιπὸν εἰς ὅσους τόπους ἐπήγαινεν, ἐλύτρωνε τοὺς ἐγχωρίους ἀπὸ πᾶσαν βλάβην ψυχῆς τε καὶ σώματος, καὶ ὅσοι ἐκατοικοῦσαν εἰς ἐκεῖνα τὰ ὅρια εὐχαριστοῦσαν τὸν Ὅσιον, ὅστις ἐδίωξεν ἀπ’ ἐκεῖ τοὺς δαίμονας.

Κόρη τις συγκλητικοῦ τινος ἄρχοντος εἶχε χαλεπὴν ἀσθένειαν καὶ ἔκειτο ἀκίνητος καὶ παράλυτος εἰς ὅλα τὰ μέλη της, ἦτο δὲ αὕτη εὐσεβὴς καὶ Ὀρθόδοξος, ὁ δὲ γαμβρὸς τοῦ Ὁσίου, ὅστις εἶχε τὴν ἀδελφήν του γυναῖκα, ἦτο Εἰκονομάχος, τὸν ὁποῖον ἐδίδαξε πολλάκις ὁ Ἅγιος νὰ γίνῃ Ὀρθόδοξος καὶ αὐτὸς δὲν ἠθέλησεν. Ὁ δὲ Ὅσιος ὡς ζηλωτὴς τῆς εὐσεβείας καὶ συμπαθέστατος ἔκαμε πρὸς τὸν Θεὸν δέησιν νὰ θεραπευθῇ μὲν ἡ κόρη ἐκείνη, ἥτις οὐδεμίαν εἶχε μετ’ αὐτοῦ συγγένειαν, ἀλλὰ μόνον διότι ἦτο Ὀρθόδοξος, ὁ δὲ γαμβρός του νὰ χάσῃ τὸ φῶς του, καθὼς ἦτο καὶ εἰς τὴν ψυχὴν τετυφλωμένος καὶ ἄγνωστος· καὶ οὕτως ἐγένετο, ὡς ἐζήτησε τοῦ Κυρίου ὁ Ἅγιος. Ἡ μὲν λοιπὸν παράλυτος ἠγέρθη, καὶ δοξάζουσα τὸν Θεὸν ἐπέστρεψε περιπατοῦσα εἰς τὴν οἰκίαν της, ὁ δὲ τυφλὸς τὴν ψυχὴν ἔμεινε τυφλὸς καὶ κατὰ τὸ σῶμα, καὶ πλέον δὲν ἰατρεύθη, καθὼς καὶ τὴν ἀσθένειαν τῆς ψυχῆς δὲν ἀπέρριψε· τοσοῦτον λοιπὸν ἦτο ζηλωτὴς τῆς εὐσεβείας καὶ δίκαιος ὁ Ἰωαννίκιος, ὥστε τὸν μὲν συγγενῆ του, ὅστις ἦτο κακόδοξος, ἐτύφλωσε, τὴν δὲ ξένην, ἥτις ἦτο Ὀρθόδοξος, ἐθεράπευσεν.

Εἶχε δὲ συνήθειαν ὁ Ὅσιος, ὅταν ἤρχοντο οἱ ἄνθρωποι νὰ τὸν εὕρωσιν, κατέβαινεν ἕως τὸ κάτω μέρος τοῦ ὄρους καὶ τοὺς ἐδέχετο, διὰ νὰ μὴ κουράζωνται εἰς τόσον ἀνήφορον. Ἡμέραν δέ τινα ἐπῆγαν τινὲς Ἀρχιερεῖς νὰ τὸν εὕρωσι, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἦτο ὁ Μητροπολίτης Χαλκηδόνος, ὁ Νικαίας Πέτρος, καὶ ὁ μέγας Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὅστις εἶχεν εἰς τὴν συνοδείαν του δύο ἀδελφοὺς τοῦ Μοναστηρίου του, Ἰωσὴφ καὶ Κλήμεντα τὴν κλῆσιν.