Ἔτυχε δὲ δράκων τις δεινὸς εἰς τὸ σπήλαιον, τὸν ὁποῖον πλησιάσας ὁ Ὅσιος τὸν παρεκάλει νὰ τὸν φάγῃ προτιμῶν μᾶλλον τὸν θάνατον ἢ νὰ μολύνῃ τὴν ψυχὴν μὲ τοὺς ἀτόπους λογισμοὺς καὶ μὲ τὰ ἄτακτα τῆς σαρκὸς κινήματα. Εὐθὺς ὅμως ὡς ἐπλησίασεν εἰς τὸν δράκοντα, ἐκεῖνος μὲν ἐνεκρώθη, οἱ δὲ πονηροὶ λογισμοὶ ἠφανίσθησαν καὶ πᾶν ἔτι θέλημα τῆς σαρκὸς ποὺ τὸν ἐπείραζεν ἐμαράνθη τελείως καὶ ἀπὸ τὴν ὥραν ἐκείνην τὸν ἐφοβοῦντο ὅλα τὰ θηρία ὁρατὰ καὶ ἀόρατα.
Ἡμέραν τινά, καθὼς ἀνεγίνωσκε τοὺς ψαλμοὺς τοῦ Δαβίδ, εἶδε τινά, ὅστις μετέφερε σωρὸν λίθων, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐξῆλθε μέγας ὄφις φοβερὸς εἰς τὸ εἶδος καὶ κοκκινόμορφος· ὁ δὲ Ἅγιος κτυπήσας αὐτὸν μὲ τὴν ράβδον τὸν ἐθανάτωσεν. Καὶ πάλιν ἄλλην φορὰν τὸν χειμῶνα εἰσῆλθεν εἰς σκοτεινὸν σπήλαιον, εἰς τὸ ὁποῖον εἶχε φωλεὰν δράκων ἄγριος· ὁ δὲ Ἅγιος βλέπων τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ θηρίου νὰ λάμπουν ἐνόμισεν ὅτι ἦτο πῦρ, τὸ ὁποῖον ἤναψεν ἄλλος τις πρότερον· ὅθεν συνάξας ὀλίγα ξυλάρια, τὰ ἔβαλεν εἰς τὰ ὄμματα τοῦ δράκοντος νὰ ἀνάψῃ πυρὰν νὰ ζεσταθῇ ὁ δὲ δράκων ἐσάλευεν· ὅθεν ἠννόησεν ὁ Ἅγιος ὅτι ἦτο θηρίον, ὅμως οὐδόλως ἐδειλίασεν, ἀλλ’ ἐσύρθη παράμερα καὶ δὲν ἐτόλμησεν ὁ δράκων νὰ τὸν ἐγγίσῃ, ἐπειδὴ εἶχε τὴν θείαν Χάριν, ἥτις τὸν ἐφύλαττεν. Εἶχε δὲ τότε εἰς τὴν ἔρημον ἔτη δώδεκα· ἀλλ’ ἀκόμη δὲν ἦτο Μοναχός, ὁ τοσοῦτον εἰς τὴν ἀρετὴν θαυμάσιος, τοῦ ἦλθε δὲ τότε φωνὴ ἄνωθεν, νὰ ὑπάγῃ νὰ κατοικήσῃ εἰς τόπον τινὰ Ἐριστὴ καλούμενον καὶ νὰ ἐνδυθῇ τὸ σχῆμα τῶν Μοναχῶν εἰς ἐκεῖνο τὸ Ἀσκητήριον. Ἐπῆγε λοιπὸν ἐκεῖ τὸν καιρὸν τοῦ θέρους ὁ Ὅσιος καὶ φανερώνει τὴν θείαν αὐτὴν ἀποκάλυψιν εἰς τὸν Καθηγούμενον τοῦ Μοναστηρίου ἐκείνου ὀνόματι Στέφανον, ὅστις ἐδέχθη τὸν Ἅγιον καὶ τὸν ἔκειρε κατὰ τὴν τάξιν Μοναχόν.
Ἀφοῦ λοιπὸν ἔλαβε τὸ Ἅγιον σχῆμα ὁ μονάζων καὶ πρὸ τοῦ σχήματος, ἐπρόκοπτεν εἰς τὴν ἀρετὴν περισσότερον, προσθέτων πόνους καὶ κόπους ὑπὲρ τοὺς πρότερον καὶ ἠσφαλίσθη εἰς τόπον καλούμενον Κρίτημα, δεδεμένος ἓξ ὀργυιὰς ἅλυσιν, παρέμεινε δὲ ἐκεῖ ἔτη τρία καὶ τότε τοῦ ἦλθε λογισμὸς νὰ ὑπάγῃ εἰς τόπον Χελιδόνα καλούμενον, νὰ ὁμιλήσῃ μέ τινα περιβόητον καὶ ἅγιον ἄνδρα, τὴν κλῆσιν Γεώργιον. Ὅταν λοιπὸν ἔφθασεν εἰς τὸν ποταμὸν Γοράντην, εὗρε δράκοντα εἰς τὸ πέραμα καὶ μὲ τὴν προσευχήν του τὸν ἐθανάτωσε, φθάσας δὲ εἰς τὸν μέγαν ἐκεῖνον Γεώργιον ἔμεινε μετ’ αὐτοῦ ἔτη τρία, καὶ ἐκμαθὼν ὅλον τὸ Ψαλτήριον ἐπῆγεν εἰς τὴν Μονὴν τῶν Αὐγάρων,