Γυνή τις εἶχε δαιμόνια πολλὰ καὶ τὴν παρεκίνουν εἰς αἰσχρουργίας καὶ ἀπρεπῆ πράγματα. Ὅθεν ἔδραμεν εἰς τὸν ἄμισθον ἰατρὸν Ἰωαννίκιον νὰ τὴν λυτρώσῃ ἀπὸ τὸν κίνδυνον· ὁ δὲ Ὅσιος ἐποίησε πρὸς Κύριον δέησιν, νὰ μὴ τὴν πειράξουν πλέον οἱ δαίμονες, ἀλλὰ νὰ μεταφέρουν εἰς ἐκεῖνον τὸν πόλεμον· ταῦτα εἶπεν ἔχων εἰς τὸν Θεὸν τὸ θάρρος του, ὁ ὁποῖος τοῦ ἔδιδε τὴν βοήθειαν· εὐθὺς λοιπὸν ἔφυγαν ἀπὸ τὴν γυναῖκα οἱ δαίμονες, ὥσπερ νὰ ἐξήρχοντο ἀπὸ τὴν προσευχὴν τοῦ Ἁγίου τόξα καὶ ξίφη νὰ τοὺς ἐκάρφωναν· ἡ γυνὴ λοιπὸν ἀπῆλθεν ὑγιὴς εἰς τὸν οἶκόν της, εὐχαριστοῦσα τὸν Ἅγιον· οἱ δὲ δαίμονες λαβόντες νέον τινὰ τὸν ἐπῆγαν τὸ μεσονύκτιον εἰς τόπον κρημνώδη καὶ δύσβατον διὰ νὰ τὸν κρημνίσωσιν οἱ τρισκατάρατοι· εὑρεθεὶς δὲ ὁ Ἅγιος ἐκεῖ τὴν ὥραν κατὰ τὴν ὁποίαν τὸν ὤθουν εἰς τὸν κατήφορον καὶ ἁρπάσας αὐιόν, ἐδίωξε τοὺς ὑπευθύνους, τὸν δὲ ἀνεύθυνον κατηύθυνεν εἰς ὁδὸν σωτηρίας ἀγαλλιώμενον.
Ἅπαντες λοιπὸν διηγοῦντο τοῦ Ὁσίου τὰ κατορθώματα, τὰς ἀρετάς του θαυμάζοντες καὶ ὄντως θαυμάσια ἦσαν τὰ ἔργα του καὶ ὅλους τοὺς μαθητὰς ἐλύτρωσε πολλάκις ἀπὸ διαφόρους κινδύνους καὶ ἀπὸ παγίδας καὶ μηχανήματα δαιμόνων, ποτὲ μὲν τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ χαρίσσων, ποτὲ δὲ καὶ μὲ τὴν ράβδον αὐτοῦ ἐθανάτωνε θηρία καὶ διεσκόρπιζε δαίμονας. Μετὰ καιρὸν ἀπῆλθε πάλιν εἰς τὸ ὄρος τοῦ Τριχάλικος νὰ ἡσυχάσῃ ὀλίγον καιρόν, διότι ἦτο ὁ τόπος αὐτὸς ἐπιτήδειος πρὸς ἄσκησιν ἔμεινε λοιπὸν ἐκεῖ πάλιν ὕπαιθρος καὶ ἄοικος, χωρίς τινα σωματικὴν παραμυθίαν· ὁ δὲ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς Ἀγαύρων Εὐστράτιος, ἔχων πόθον νὰ τὸν πλησιάσῃ, ἐπῆγεν ἐκεῖ καὶ τὸν ἠρώτησεν, ἐὰν ἔμελλε νὰ ζήσῃ ἀκόμη καιρὸν πολὺν ὁ βασιλεὺς Λέων. Ταῦτα εἶπε, διότι αὐτὸς ὁ τύραννος ἦτο μισόχριστος καὶ ἐδέοντο τοῦ Θεοῦ οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ τὸν ἐξολοθρεύσῃ, ἵνα μὴ τοὺς πειράζῃ ὁ ἀσεβέστατος· ὁ δὲ Ἰωαννίκιος ἀπεκρίνατο ὅτι εἰς ὀλίγας ἡμέρας τὸν φονεύει ὁ Μιχαήλ, διὰ νὰ λάβῃ αὐτὸς τὸ βασίλειον καὶ οὕτως ἐγένετο, καθὼς προεφήτευσεν ὁ Ἅγιος· καὶ ἐθαύμασεν ὁ Εὐστράτιος καὶ ὅσοι ἄλλοι τὸ ἤκουσαν, ὅτι ἐγνώριζεν ὅλα τὰ μέλλοντα.
Περιπατῶν δέ ποτε εἰς τόπον κρημνώδη καὶ ἄβατον διὰ νὰ ὑπάγῃ εἰς ἀναχωρητικὸν σπήλαιον, ἔπεσεν ἡ ράβδος ἀπὸ τὴν χεῖρά του καὶ ἐπῆγεν εἰς κατήφορον, εἰς τὸν ὁποῖον δὲν ἠδύνατο νὰ ὑπάγῃ ἄνθρωπος· ὁ δὲ Ἅγιος ἐλυπεῖτο, διότι δὲν ἠδύνατο νὰ ὁδεύσῃ χωρὶς τὴν ράβδον του, διὰ τὸ τραχὺ καὶ ἄβατον τοῦ τόπου·