σπλαγχνισθεὶς λοιπὸν ἐπ’ αὐτοὺς ἔκαμε προσευχὴν ὁ Ἅγιος, καὶ παρευθύς, ὤ τῶν θαυμασίων σου, Χριστὲ Βασιλεῦ! ἐξῆλθον ἀπὸ τὰς φωλεάς των οἱ ὄφεις καὶ ἐπήδησαν ἀγεληδὸν εἰς τὴν θάλασσαν, οὐδαμῶς πλέον ἐμφανισθέντες. Τοιοῦτον τεράστιον βλέποντες οἱ τῆς νήσου ἐγχώριοι ηὐχαρίστησαν τὸν Ὅσιον ὡς ἔπρεπε, καὶ ὡς Ἄγγελον τὸν ἐσέβοντο, μάλιστα ὁ Καθηγούμενος τῶν Μοναχῶν, οἵτινες ἦσαν ἐκεῖ, ὀνόματι Δανιήλ [5], δὲν ἐξεχώρισε πλέον ἀπὸ τὸν Ὅσιον, ἀλλὰ ἐπῆγε μαζί του, θέλων δὲ ἐκεῖνος νὰ λάβῃ μεθ’ ἑαυτοῦ ἀδελφόν τινα, τὴν κλῆσιν Εὐθύμιον, εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Ὅσιος· «Μὴ κοπιάζῃς νὰ ἔλθῃς μεθ’ ἡμῶν, ἀδελφὲ Εὐθύμιε, ἀλλὰ διόρθωσε τὴν ψυχήν σου ὅτι εἰς ὀλίγας ἡμέρας ὑπάγεις πρὸς Κύριον».

Ἀναχωρήσαντες λοιπὸν μὲ τὸν Ὅσιον Δανιὴλ ἐπῆγαν νὰ κατοικήσουν εἰς μικρότατον σπήλαιον, εἰς τὸ ὁποῖον ἐφώλευε πονηρότατος δαίμων, ὅστις ἐφάνη πρὸς αὐτοὺς μαῦρος καὶ φοβερός, διὰ νὰ τοὺς ἐκφοβίσῃ νὰ φύγωσιν· οὗτοι ὅμως οὐδόλως ἐπτοήθησαν. Βλέπων δὲ ὁ φθονερὸς ὄφις ὅτι δὲν ἔφευγον, ἐτυλίχθη εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ὁσίου Δανιήλ, τὸν δὲ μέγαν Ἰωαννίκιον ἐπλήγωσεν εἰς τὴν πλευρὰν καὶ τόσον πόνον τοῦ ἔδωσεν, ὥστε ἔκειτο μίαν ἑβδομάδα ἄφωνος. Καὶ εἶτα ὁ μὲν δαίμων ἔγινεν ἀφανής, οἱ δὲ Ὅσιοι ἔμειναν ἀνεπηρέαστοι μὲ τὴν Χάριν καὶ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ. Μετὰ ταῦτα ὁ μὲν μέγας Ἰωαννίκιος ἐπέστρεψε πάλιν εἰς τὸ ὄρος τοῦ Τριχάλικος, τὸν δὲ Ὅσιον Δανιὴλ παρεκίνησε νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὸ ποίμνιόν του, ἔνθα ἦτο ἀνάγκη νὰ ποιμαίνῃ τὰ πνευματικά του τέκνα. Ἀκούσαντες οἱ ἐγχώριοι τὴν ἐπάνοδον τοῦ μεγάλου Ἰωαννικίου ἐχάρησαν τόσον ὅσον ἐλυπήθησαν πρότερον, ὅταν ἔφυγεν. Διαμείνας εἰς τὸ ὄρος ἐκεῖνο ἐπ’ ἀρκετὸν καιρόν, ἐδίωξεν ἐκεῖθεν τὴν κάμπην, ἥτις ἔτρωγε τὰ λάχανα, ἐπροφήτευσεν εἰς πολλοὺς τὸν θάνατον καὶ ἄλλα θαυμάσια ἐτέλεσε. Κατόπιν ἐπῆγεν εἰς ἄλλο ὄρος τραχὺ καὶ ἄβατον, ὅπερ ἐκαλεῖτο τοῦ Κόρακος, εἰς τὸ ὁποῖον ἔμενον οἱ δύο ἐκεῖνοι Ὅσιοι, οἵτινες, ὡς εἴπομεν ἀνωτέρω, τοῦ ἔδωσαν τὸ τρίχινον ράσον καὶ τοῦ εἶχον προφητεύσει ὅτι θέλει κατοικήσει καὶ εἰς αὐτὸ εἰς τὸ ὕστερον, ἐτέλεσε δὲ καὶ ἐκεῖ πολλὰ θαυμάσια, τὰ ὁποῖα ἀφήνομεν διὰ συντομίαν καὶ μόνον ἕνα νὰ γράψωμεν εἰς πίστωσιν τῶν ἄλλων.

Εἰς τὸ ὄρος αὐτὸ τοῦ Κόρακος ἔβοσκον τὰ πρόβατά των ποιμένες τινές, οἵτινες ἐπειδὴ ἀπώλεσαν αὐτὰ περιήρχοντο το ὄρος πρὸς ἀνεύρεσίν των. Βλέπων δὲ τούτους ὁ Ἅγιος, ἐκάλεσεν ἕκαστον ἐξ ὀνόματος, ἐνῷ οὐδέποτε ἄλλοτε τοὺς εἶχεν ἴδει, γνωρίσας δὲ μὲ τὴν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος ποῦ ἦσαν τὰ πλανώμενα πρόβατα, τοὺς εἶπε καὶ τοῦ τόπου τὸ ὄνομα, εὑρόντες δὲ αὐτὰ ἐθαύμασαν καὶ πολλὰ τὸν ηὐχαρίστησαν.