Τῇ Δ’ (4ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΥ τοῦ Μεγάλου τοῦ ἐν τῷ Ὀλύμπῳ.

Νύκτα δέ τινα εἶδεν ὀπτασίαν ἔξυπνος, ὅτι ἐξήρχετο βρύσις εἰς τὸ ἀνατολικὸν μέρος τοῦ τόπου, μέγα δὲ πλῆθος προβάτων τυφλῶν ἔπιναν ἀπ’ ἐκεῖνο τὸ γλυκύτατον ὕδωρ καὶ ἐφωτίζοντο. Μὴ δυνάμενος νὰ ἐννοήσῃ τὴν ἔννοιαν τῆς ὁράσεως, ἠρώτησεν ἐγχωρίους τινὰς καὶ τοῦ εἶπον, ὅτι εἰς ἐκεῖνον τὸν τόπον ἦτο Ναὸς τῆς Θεοτόκου τὸ πρότερον· ὅθεν ἔκτισεν ἐκεῖ Ναὸν ὡραῖον καὶ πλούσιον, ἀλλὰ καὶ Μοναστήριον ᾠκοδόμησε καὶ συνήχθησαν πρόβατα λογικά, τὰ ὁποῖα ἦσαν τυφλὰ εἰς τὴν ψυχὴν πρότερον καὶ πίνοντες τὸ γλυκὺ νάμα τῆς διδαχῆς τοῦ Ὁσίου ἐφωτίσθησαν ὕστερα, καθὼς ἡ ὀπτασία ἐδήλωσε καὶ καθοδηγούμενοι ὑπ’ αὐτοῦ ἐτέλεσαν τὸν βίον θεάρεστα. Ὅταν δὲ ἐκτίζετο ἡ Ἐκκλησία ἐπῆλθε βροχὴ μεγάλη καὶ ἐξῆλθον ἀπὸ τὴν γῆν ἐρπετὰ θανάσιμα, τὰ ὁποῖα ἔδακνον τοὺς τεχνίτας καὶ δὲν ἠδύναντο νὰ κτίζωσιν. Ὁ δὲ Ὅσιος ἐποίησε πρὸς Κύριον δέησιν καὶ ἔγινεν αὐτοστιγμεὶ ὁ οὐρανὸς καθαρός, ἐνῷ πρότερον ἦτο σκοτεινὸς ἀπὸ τὸ πάχος τῶν νεφελῶν καὶ οὕτως οἱ κτίσται ἀνεμποδίστως εἰργάζοντο, ὑπηρέτει δὲ τούτους ἀνεμποδίστως ὁ Ἅγιος.

Ἐγείρας δὲ ὁ Ὅσιος μέγαν λίθον κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς οἰκοδομῆς ἐξῆλθεν ὑποκάτωθεν αὐτοῦ μία ἔχιδνα καὶ τὸν ἐδάγκασεν εἰς τὴν χεῖρα, χύσασα καὶ τὸ δηλητήριόν της, ἀλλ’ αὐτὸς ὡς ἄλλος Παῦλος ἐτίναξε τὸ θηρίον καὶ αὐτὸ μὲν ἔπεσε κατὰ γῆς, ὁ δὲ Ἅγιος ἔμεινεν ἀβλαβὴς τελείως, καὶ ὑπηρέτει τοὺς τεχνίτας ἕως οὗ συνεπλήρωσαν ἅπασαν τὴν οἰκοδομὴν καὶ μετὰ ταῦτα πάλιν εἶχε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ πάντοτε πρὸς τὸν Θεόν, ὅστις ἐνδυναμώνει τοὺς δούλους του καὶ τοὺς δοξάζει, εἰς δόξαν αὐτοῦ καὶ μεγαλοπρέπειαν. Τοῦτο δὲ ἐγένετο καὶ εἰς τὸν Ὅσιον, ὅστις προσευχόμενος ὕψωνεν ὅλον τὸν νοῦν του πρὸς τὰ οὐράνια, τὰ ὁποῖα ἐστοχάζετο καὶ οὐδαμῶς ἐφρόνει τὰ ἐπίγεια. Ἄλλος δέ τις ἐνάρετος Ἀσκητής, τὴν κλῆσιν Εὐστράτιος, ἐμιμεῖτο τοῦτον τὸν Ὅσιον καὶ πολλάκις κρυπτόμενος τὸν ἔβλεπεν εὐχόμενον, διὰ νὰ λαμβάνῃ ἀπ’ ἐκεῖνον παράδειγμα ἰδὼν δέ ποτε αὐτὸν εἰς ὑψηλοτέραν θεωρίαν μετέωρον, ἵστατο κεκρυμμένος ἕως τὸ ὕστερον καὶ τὸν ἔβλεπε, διότι δὲν ἐπάτει οὐδόλως εἰς τὴν γῆν, ἀλλὰ καθὼς ἦτο ἡ ψυχή του εἰς τὰ οὐράνια, οὕτω καὶ τὸ σῶμα του ἵστατο ὑψηλὰ ἀπὸ τὴν γῆν μετέωρον· ταῦτα ἰδὼν ἐτρόμαξεν ὁ Εὐστράτιος· ὁ δὲ Ὅσιος ἐννοήσας ὅτι τὸν εἶδε, τὸν ἐκανόνισε βαρύτατα ὡς περίεργον. Ἀλλὰ ἀκούσατε καὶ τὰ ἐπίλοιπα θαυμάσια αὐτοῦ.


Ὑποσημειώσεις

[1] Κατ’ ἄλλους ἐγεννήθη κατὰ τὸ ἔτος 751 (βλέπε ὑποσημ. σελ. 140).

[2] Ὁ Ὄλυμπος εἶναι ὄρος μέγα τῆς Βιθυνίας ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ ἐπὶ τοῦ ὁποίου πλεῖστοι ὅσοι Πατέρες τὸν ἀσκητικὸν διήνυσαν δίαυλον καταστήσαντες αὐτὸ περιβόητον.

[3] Ἐν δὲ τῷ χειρογράφῳ Συναξαριστῇ γράφεται Ἀγαύρων.

[4] Ὁ Ὅσιος οὗτος Θεοφάνης ἑορτάζεται εἰς τὴν ιβʹ (12ην) Μαρτίου. Βλέπε περὶ τούτου εἰς Τόμον Γʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ἔνθα καὶ ὑποσημείωσις περὶ τῆς Σιγριανῆς.

[5] Ὁ Ὅσιος οὗτος Δανιὴλ ἑορτάζεται κατὰ τὴν ιβʹ (12ην) Σεπτεμβρίου. Βλέπε περὶ τούτου εἰς Τόμον Θʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[6] Ὅτι κατὰ τὸ ἔτος τοῦτο (845) ἐτελεύτησεν ὁ Ὅσιος Ἰωαννίκιος εἶναι ἐξηκριβωμένον καὶ ἀποδεικνύεται ἐκ τῶν ἑξῆς: α) Ἐπρόλαβε τὴν Ἀναστήλωσιν τῶν ἁγίων Εἰκόνων, ἥτις ἐγένετο κατὰ τὸ ἔτος 842. β) Ὁ Πατριάρχης Μεθόδιος, τοῦ ὁποίου τὴν πατριαρχείαν προεφήτευσεν, ἀνῆλθεν εἰς τὸν θρόνον τὸ ἔτος 842 καὶ ἐτελεύτησε τὴν 14ην Ἰουνίου τοῦ ἔτους 846 ἤτοι ὀκτὼ μῆνας μετὰ τὸν Ὅσιον Ἰωαννίκιον ὡς οὗτος προεφήτευσε καὶ γ) ἀπὸ τὰ ἔτη τῆς βασιλείας Μιχαὴλ τοῦ Γʹ, ὅστις ἀνῆλθεν εἰς τὸν θρόνον τριετὴς ἐν ἔτει 842, ἐπιτροπευόμενος ὑπὸ τῆς μητρὸς αὐτοῦ Θεοδώρας τῆς ἀναστηλωσάσης τὴν Ὀρθοδοξίαν. Κατὰ ταῦτα καὶ ἐφ’ ὅσον δεχθῶμεν ὡς ἔτος γεννήσεως τοῦ Ὁσίου τὸ ἔτος 741 ἦτο τότε ἐτῶν 104. Ἐπειδὴ ὅμως ἐν τῷ χειρογράφῳ Βίῳ αὐτοῦ γράφεται ὅτι 94 ἐτῶν ἐτελεύτησε, πιθανόν, ὡς ὑποστηρίζουσι τινές, νὰ ἐγεννήθη τὸ ἔτος 751, ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἀμφισβητεῖται, διότι σαφῶς ἐν τῇ Βιογραφίᾳ αὐτοῦ ἀναφέρεται ὅτι ἐγεννήθη κατὰ τὸ 24ον ἔτος τῆς βασιλείας Λέοντος Γʹ τοῦ Ἰσαύρου ὅπερ εἶναι τὸ 741 (βλέπε καὶ ὑποσημ. σελ. 126).)

[7] Περὶ τοῦ Ἁγίου Μεθοδίου βλέπε εἰς τὴν ιδʹ (14ην) Ἰουνίου (Τόμος Ϛʹ) τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».