Εἰσελθὼν ὅθεν εἰς τὸ ἐνδότερον καὶ ἐρευνήσας ἐπιμελῶς, εὗρε δύο Μοναχοὺς ἐνδεδυμένους μὲ ράσα τρίχινα, οἵτινες ἔζων μὲ τόσην ἀκτημοσύνην, ὥστε ἦσαν ὡς ἀσώματοι Ἄγγελοι, ἐσθίοντες μόνον χόρτα ἄγρια· τούτους ἀσπασάμενος μὲ εὐλάβειαν ὁ Ἰωαννίκιος τοὺς ἠρώτησε νὰ τὸν ὁδηγήσωσιν πρὸς τὸν ποθούμενον, ἐκεῖνοι δὲ νουθετήσαντες αὐτὸν ἱκανῶς εἰς ὅσα ἐχρειάζετο τοῦ ἐπροφήτευσαν καὶ ὅσα τοῦ συνέβησαν ὕστερον, λέγοντες· «Ὅταν κάμῃς ἔτη πεντήκοντα εἰς τὴν ἄσκησιν, εἰς τὸ τέλος τῆς ζωῆς σου θέλουν σὲ πειράξει τινὲς φθονεροὶ καὶ βάσκανοι, ἀλλὰ ὁ πόνος αὐτῶν θέλει ἐπιστρέψει εἰς τὴν κεφαλὴν τῶν ἀδίκων ἐκείνων δικαίως καὶ θὰ τρυγήσουν τοὺς πόνους αὐτῶν, σὺ δὲ οὐδὲ τὸ ἐλάχιστον δεινὸν πρόκειται νὰ πάθῃς». Ταῦτα δὲ ἔγιναν ὅλα, καθὼς θέλομεν γράψει κατωτέρω. Ταῦτα προφητεύσαντες οἱ Ὅσιοι ἐκεῖνοι Ἀσκηταὶ τοῦ ἐχάρισαν χιτῶνα τρίχινον, τὸν ὁποῖον εἶχεν ὅπλον κατὰ τῶν δαιμόνων ἀκαταμάχητον.

Λαβὼν λοιπὸν τὰς εὐχὰς τῶν Ἁγίων ἐκείνων Γερόντων ὁ Ὅσιος ἐπῆγεν εἰς τὸ ὄρος Τριχάλιξ ὀνομαζόμενον, εἰς τὸ ὁποῖον διῆλθε διαγωγὴν θαυμάσιον καὶ ἔμενεν ὕπαιθρος χωρὶς νὰ εἰσέλθῃ εἰς οἶκον ἢ εἰς σπήλαιον, ἀλλὰ μόνον τὸν οὐρανὸν εἶχε στέγην, ὑπομένων τὰς βίας τῶν ἀνέμων, τῶν χιόνων καὶ τῶν ὑετῶν ὁ ἀήττητος. Ὁ δὲ Γρηγόριος, τὸν ὁποῖον ἀνεφέραμεν ἀνωτέρω, ἐπῆγε νὰ τὸν εὕρῃ καὶ βλέπων τὴν πολλὴν αὐτοῦ κακοπάθειαν, τοῦ ἔκαμε μικρὰν καλύβην νὰ φυλάττεται ἀπὸ τὰς βροχὰς καὶ τὰς χιόνας καὶ οὕτως ἀνεπαύθη ὀλίγον καιρόν. Εἶτα πάλιν, ἐπειδὴ τὸν ἔμαθον οἱ ἄνθρωποι καὶ ἐρχόμενοι πολλάκις ἐκεῖ τοῦ ἔδιδαν ἐνόχλησιν, ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν ὁ μακάριος καὶ μετέβη εἰς ὄρος τι παρὰ τὸν Ἑλλήσποντον κρημνῶδες πολλὰ καὶ δασύτατον, εἰς τὸ ὁποῖον ἔσκαψεν ὀλίγον εἰς τόπον, ὅστις ἦτο ἁρμόδιος καὶ ἔκαμεν ὑποκάτω τῆς γῆς μικρὸν λάκκον, ὅσον τὸν ἐχώρει, καὶ ἐκεῖ κατῴκησε, μὴ ἔχων ὡς ὁ Ἡλίας τὸν κόρακα νὰ τοῦ φέρῃ τὸ σιτηρέσιον, ἀλλὰ βοσκόν τινα ὅστις ἔβοσκε τράγους. Τοῦτον παρεκάλεσεν ὁ Ἅγιος νὰ τοῦ φέρῃ καθ’ ἕκαστον μῆνα ὀλίγους ἄρτους καὶ ὕδωρ, αὐτὸς δὲ προσηύχετο διὰ τὴν ψυχήν του. Ἔκαμε λοιπὸν τρία ἔτη εἰς ἐκεῖνον τὸν τόπον νύκτα καὶ ἡμέραν εὐχόμενος καὶ ἔλεγε τὸν περισσότερον καιρὸν τὴν εὐχὴν ταύτην· «Ἡ ἐλπίς μου ὁ Πατήρ, καταφυγή μου ὁ Υἱός, σκέπη μου τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, Τριὰς Ἁγία, δόξα σοι»· καὶ ἀπὸ τοῦτον τὸν Ἅγιον συνήθισαν καὶ ἄλλοι Χριστιανοὶ ταύτην τὴν εὐχὴν καὶ τὴν λέγομεν ἕως τὴν σήμερον.