Τῇ Λ’ (30ῇ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου καὶ πανευφήμου Ἀποστόλου ΑΝΔΡΕΟΥ τοῦ Πρωτοκλήτου.

ὁ δὲ Αἰγεάτης, βλέπων ὅτι ἡ γυνή του ἔφθασεν εἰς τὸν ἔσχατον κίνδυνον, ἀπελπισθείς, εὑρίσκετο εἰς μεγάλην λύπην, διότι δὲν ἠδύνατο μὲ ὅλα τὰ πλούτη του νὰ θεραπεύσῃ αὐτήν, καὶ ἦτο ἕτοιμος ν’ αὐτοχειριασθῇ ἅμα ἐπλησίαζεν ὁ θάνατος εἰς τὴν γυναῖκά του. Ἀφοῦ ἀπηλπίσθησαν οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Αἰγεάτου καὶ ἐπερίμενον πότε νὰ ἀποθάνῃ ἡ γυνή, ἐνεθυμήθησάν τινες τὸν Ἀπόστολον. Ὅθεν ἔσπευσαν καὶ παρεκάλεσαν αὐτόν, ὅπως σπεύσῃ εἰς βοήθειαν καὶ θεραπείαν τῆς ἀσθενούσης γυναικὸς τοῦ Αἰγεάτου, ὁ δὲ Ἅγιος μεταβὰς καὶ θέσας τὴν χεῖρα του ἐπ’ αὐτῆς ἀμέσως ἐθεραπεύθη αὕτη καὶ ἠγέρθη τῆς κλίνης ὑγιής.

Τοῦτο τὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου ἰδὼν ὁ Αἰγεάτης, ἔλαβεν ἰδιοχείρως πλῆθος θησαυροῦ καὶ ἔρριψεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου, παρακαλῶν αὐτὸν γονυκλινῶς νὰ λάβῃ τὸν προσφερόμενον θησαυρὸν εἰς ἀμοιβήν του. Ἀλλ’ ὁ Ἀπόστολος κατεφρόνησε τοὺς θησαυροὺς τοῦ Αἰγεάτου, διότι ἐπεθύμει τὴν μεταμέλειαν τοῦ λαοῦ τῆς Ἀχαΐας καὶ τῶν Πατρῶν καὶ τὴν μετάνοιαν τοῦ Αἰγεάτου, ὅθεν δὲν ἐδέχθη τοὺς προσφερθέντας θησαυρούς του, ἀλλ’ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ἡμεῖς μὲ θησαυροὺς καὶ μὲ δῶρα δὲν θεραπεύομεν οὐδένα, ἀπ’ ἐναντίας ὁ Διδάσκαλός μας Χριστὸς μᾶς παρήγγειλε: «δωρεὰν ἐλάβετε δωρεὰν δότε»· (Ματθ. ι’ 8), δωρεὰν δηλαδὴ ἐλάβετε τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ δωρεὰν νὰ τὴν ἀποδώσητε καὶ εἰς τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους». Ταῦτα καὶ ἄλλα εἰπὼν ὁ Ἅγιος καὶ κατηχήσας αὐτοὺς τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ἀνεχώρησεν.

Περιπατῶν μετὰ ταῦτα τὴν πόλιν, ἀπήντησεν εἰς ὁδὸν κείμενον ἄνθρωπόν τινα παράλυτον, ὅστις εἶχεν ἀρκετὸν καιρὸν ἀσθενὴς μὴ δυνάμενος νὰ περιπατήσῃ, οὔτε εἶχε προστάτην τινὰ νὰ τὸν περιποιῆται καὶ νὰ τὸν περιθάλπῃ καὶ νὰ τὸν ἐλεῇ· εὐσπλαγχνισθεὶς δὲ καὶ τοῦτον ὁ Ἅγιος κατέστησεν αὐτὸν διὰ τῆς ἐπιθέσεως τῆς δεξιᾶς αὐτοῦ ὑγιαίνοντα καὶ περιπατοῦντα. Ἐγένετο λοιπὸν τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου γνωστὸν εἰς τὰς Πάτρας, ἰδίως εἰς τοὺς πτωχοὺς τοὺς ὑπὸ πολλῶν ἀσθενειῶν ὑποφέροντας καὶ πάσχοντας, οἵτινες προσέτρεχον καὶ προσπίπτοντες εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἀποστόλου ἐλάμβανον τὴν ἴασιν. Ἦσαν δὲ ἐκ τούτων ἄλλοι τυφλοί, τῶν ὁποίων διὰ τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν του ἤνοιγε τοὺς ὀφθαλμούς, ἕτεροι λεπροί, καὶ ἄλλοι μὲ ἄλλας ἀσθενείας, τοὺς ὁποίους ἐκαθάριζε καὶ ἐθεράπευε, καὶ τοὺς ὁποίους ἐβάπτιζεν εἰς τὴν θάλασσαν, εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ Βιθυνία ἦτο ἀρχαία χώρα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἐκτεινομένη μεταξὺ τῆς Μαύρης Θαλάσσης πρὸς Βορρᾶν, τοῦ Βοσπόρου, τῆς Προποντίδος καὶ τῆς Μυσίας πρὸς Δυσμάς, τῆς Γαλατίας καὶ Φρυγίας πρὸς Νότον καὶ τῆς Παφλαγονίας πρὸς Ἀνατολάς. Κυριώτεραι πόλεις αὐτῆς ἦσαν ἡ Νίκαια, ἡ Προῦσα, ἡ Χαλκηδών, ἡ Νικομήδεια, ἡ Κίος καὶ ἡ Χρυσόπολις, νῦν Σκούταρι, κειμένη ἐπὶ τῆς Ἀσιατικῆς ἀκτῆς τοῦ Βοσπόρου, ἔναντι ἀκριβῶς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς ὁποίας σήμερον εἶναι προάστιον (βλέπε ὑποσημείωσιν σελ. 707).

[2] Βλέπε περὶ τῆς Ἀμισοῦ ἐν τῇ ὑποσημειώσει τῆς σελ. 487.

[3] Τὰ 900 στάδια ἀντιστοιχοῦν πρὸς 112,5 χλμ περίπου.

[4] Βλέπε περὶ Ἐφέσου ἐν τῇ ὑποσημειώσει τῶν σελ. 185-186.

[5] Νίκαια ἡ περίφημος Μητρόπολις τῆς Βιθυνίας εἰς τὴν ὁποίαν συνῆλθον ἡ Αʹ καὶ ἡ Ζʹ Ἅγιαι Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, καὶ εἰς ἣν συνετάχθη καὶ τὸ σύμβολον τῆς Πίστεως. Μετὰ τὴν κατάληψιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὑπὸ τῶν Λατίνων ἐχρημάτισε πρωτεύουσα τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Τὸ 1330 περιῆλθεν εἰς τοὺς Ὀθωμανοὺς Τούρκους, οἵτινες καὶ ἐγκατέστησαν εἰς αὐτὴν τὴν πρωτεύουσαν τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, βραδύτερον μετέφερον οὗτοι τὴν πρωτεύουσάν των εἰς τὴν Προῦσαν. Σήμερον εἶναι μικρὸν χωρίον καλούμενον ὑπὸ τῶν Τούρκων Ἰσνίκ.

[6] Περὶ μὲν τῆς Νεοκαισαρείας βλέπε ὑποσημείωσιν τῆς σελίδος 484, τὰ δὲ Σαμόσατα εἶναι πόλις τῆς Κομμαγηνῆς Συρίας, ἀνήκουσα νῦν εἰς τὴν Τουρκίαν καὶ ὀνομαζομένη τουρκιστὶ Σαμσάτ.

[7] Ζικχοὶ εἶναι οἱ σήμερον λεγόμενοι Τσερκέζοι Βοσποριανοὶ δὲ οἱ κάτοικοι τοῦ Κιμμερίου λεγομένου Βοσπόρου, ὅπως ὠνομάζετο τότε ὁ πορθμὸς τοῦ Κὲρτς ὁ συνδέων τὴν Ἀζοφικὴν θάλασσαν (Μαιώτιδα τῶν ἀρχαίων) μετὰ τοῦ Εὐξείνου Πόντου· τὸν Κιμμέριον Βόσπορον (Κέρτς) ὀνομάζει ἐδῶ στένωμα τοῦ Καφᾶ. Ἅπαντα τὰ μέρη ταῦτα ἦσαν εἰς τὴν Σκυθίαν, δηλαδὴ τὴν σημερινήν, περίπου, Οὐκρανικὴν Ρωσίαν.

[8] Μετὰ παρέλευσιν 500 περίπου ἐτῶν ἐπεστράφη εἰς Πάτρας ἡ πάντιμος κάρα τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ἀποσταλεῖσα ὑπὸ Βασιλείου Αʹ τοῦ Μακεδόνος (867-886), ἥτις καὶ παρέμενεν ἐν αὐτῇ ὡς κειμήλιον καὶ μέγα προπύργιον τῆς πόλεως Πατρῶν. Δυστυχῶς κατὰ τὰς ἀποφράδας τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἡμέρας, ἐν ἔτει 1460, ὁ Δεσπότης τοῦ Μωρέως Θωμᾶς ὁ Παλαιολόγος φεύγων Μωάμεθ τὸν Βʹ κυριεύσαντα τὴν Πελοπόννησον ἐπορεύθη εἰς τὸ Πάπαν τῆς Ρώμης Πίον Βʹ συμπαραλαβὼν μεθ’ ἑαυτοῦ καὶ τὴν χαριτόβρυτον κάραν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ἥτις ἔκτοτε παρέμεινεν εἰς χεῖρας τῶν Λατίνων. Κατὰ τὸν Σεπτέμβριον τοῦ ἔτους 1964 ἀπεδόθη αὕτη ὑπὸ τοῦ Πάπα εἰς τοὺς Πατρεῖς. Τὸ ὑπόλοιπον ἱερὸν λείψανον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, μετὰ τῶν ἱερῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Θωμᾶ, Λουκᾶ καὶ Τιμοθέου καὶ πολλῶν ἄλλων ἱερῶν λειψάνων ἠρπάγησαν ὑπὸ τῶν Σταυροφόρων κατὰ τὴν ὑπ’ αὐτῶν ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ εὑρίσκονται νῦν εἰς Ρώμην. Εἰς τὴν ἐν Κεφαλληνίᾳ ὁμώνυμον Ἱερὰν Μονὴν τοῦ Ἁγίου ὑπάρχει τὸ δεξίον Πέλμα τοῦ Ἁγίου διάτρητον ἀπὸ τὸ καρφὶ πάνω στὸν χιαστὶ σταυρόν του, ἄρρητον εὐωδίαν ἀναδίδον καὶ πολλὰ ἐπιτελῶν θαύματα.