Τῇ ΚΗ’ (28ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ὁμολογητοῦ καὶ Μάρτυρος ΣΤΕΦΑΝΟΥ τοῦ Νέου.

Ἔμεινε λοιπὸν ἡ Κωνσταντινούπολις ἔρημος ἀπὸ Μοναχοὺς καὶ ἄλλος μὲν ἐπήγαινεν εἰς τὴν Ρώμην, ἄλλος εἰς τὸ Παρθενικὸν πέλαγος [5], καὶ ἄλλοι ἀλλαχοῦ ἐξωρίσθησαν ἀπὸ τὰ Μοναστήρια καὶ τὰ κελλία των καὶ ἐξενιτεύθησαν, διὰ νὰ μὴ ἀρνηθῶσι τὴν τῶν ἁγίων Εἰκόνων προσκύνησιν, τὰς ὁποίας ἐμίσει σφόδρα ὁ ἀφρονέστατος τύραννος, ὅστις ἠφάνισε πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν τὴν εὐπρέπειαν ἐξαιρέτως δὲ ἀπὸ τὸν ἐπίσημον Ναὸν τῆς Θεοτόκου τὸν ἐν Βλαχέρναις ἐξήλειψεν ὅλην αὐτοῦ τὴν εὐπρέπειαν, ὅστις ἦτο ὁ ὡραιότερος ἀπὸ ὅλους καὶ εὐπρεπέστερος, διότι τὸν ἱστόρησαν εἰκονογράφοι πρακτικοὶ καὶ ἐπιστήμονες καὶ εἶχον ἱστορήσει ὅλας τὰς Δεσποτικὰς ἑορτὰς καὶ ἄλλους Ἁγίους, τὰς ὁποίας ὅλας Εἰκόνας ὁ ἄχρηστος ἔχρισε, καὶ ἀντὶ αὐτῶν ἐζωγράφισε δένδρα καὶ πετεινὰ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας καὶ ἄλλα μάταια πράγματα· τοὺς δὲ Ὀρθοδόξους, οἵτινες τὰς ἐπροσκυνοῦσαν, δεινῶς ὁ δεινὸς καὶ ἄσπλαγχνα ἐθανάτωσε καὶ τὰ λείψανά των κατέκαυσεν ἢ κατεκρήμνισεν ἢ ἐβύθισεν εἰς τὸ πέλαγος. Ἀντὶ Ἁγίων, ἐζωγράφιζεν ὁ ἀνόητος μορφὰς ὀρνίθων καὶ δένδρων καὶ θηρίων καὶ συγκαλέσαντες μετὰ τοῦ Πατριάρχου ἀνόσιον Σύνοδον, ἀνεθεμάτισαν οἱ ἀναθεματισμένοι τὸν Ἅγιον Γερμανόν, καὶ ὅσους ἄλλους προσεκύνουν τὰς θείας Εἰκόνας, τοὺς ὁποίους ἐκαλοῦσαν εἰδωλολάτρας οἱ λατρευταὶ τῶν δαιμόνων καὶ τῶν λίθων ἀναισθητότεροι καὶ οἱ ὁποῖοι ἔκαμαν τόσας ἀτοπίας, ὥστε ἀπορῶ καὶ θαυμάζω εἰς τὴν ἄπειρον τοῦ Δεσπότου μακροθυμίαν, διότι δὲν ἐσχίσθη ἡ γῆ νὰ τοὺς καταπίῃ εἰς τὴν ἄβυσσον μὲ τὰ σώματα.

Ἀφοῦ δὲ ἐτελείωσαν ἐγγράφως τὴν μιαρὰν ταύτην Σύνοδον, ἔχων πόθον ὁ βασιλεὺς νὰ ὑπογράψῃ εἰς ταύτην καὶ ὁ Ἅγιος Στέφανος, ὡς ἐξακουστὸς ὅπου ἦτο καὶ εἰς τὴν ἀρετὴν περιβόητος, ἔστειλε πρὸς αὐτὸν ἄρχοντά τινα μέγαν, πατρίκιον τὴν ἀξίαν, ὀνόματι Κάλλιστον, καὶ τοῦ λέγει· «Ὕπαγε εἰς τὸ βουνὸν τοῦ Αὐξεντίου νὰ εὕρῃς τὸν Ἡγούμενον, τὸν ἀμνημόνευτον Στέφανον, νὰ τὸν καταπείσῃς μὲ γλυκεῖς καὶ ἐπιτηδείους λόγους νὰ ὑπογράψῃ τὸν ὅρον τῆς Συνόδου, τὴν ὁποίαν ἐκάμαμεν, καὶ δῶσε του ὀλίγα σῦκα, φοινίκια καὶ ἄλλα ὅμοια ὅπου τρώγουν οἱ ἐρημῖται, καὶ χαιρέτισον αὐτὸν ἀπ’ ἐμὲ λέγων· «Οἱ βασιλεῖς Κωνσταντῖνος καὶ Λέων [6] οἱ εὐσεβεῖς καὶ Ὀρθοδοξότατοι σὲ εὐλαβοῦνται ὡς ἔντιμον ἄνθρωπον καὶ ἐνάρετον, καὶ προσέταξαν νὰ ὑπογράψῃς καὶ σὺ τὴν Ὀρθόδοξον Σύνοδον».


Ὑποσημειώσεις

[1] Οὗτος εἶναι ὁ Πατριάρχης Γερμανὸς Αʹ πατριαρχεύσας τὸ 714-730. Ἐξωρίσθη ὑπὸ τοῦ Ἰσαύρου, δι’ ὃ καὶ Ὁμολογητὴς ἀπεκλήθη. Ἡ μνήμη του τιμᾶται τὴν ιβʹ (12ην) Μαΐου (βλέπε Τόμον Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[2] Βλέπε περὶ τοῦ θαύματος τούτου καὶ ἐν τῷ Βίῳ τοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ (βλέπε Τόμον Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[3] Βλέπε ἡμέτερον «Μέγαν Συναξαριστὴν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» Τόμ. ΙΓʹ «Συναξαριστὴς Τριῳδίου».

[4] Ὁ Ὅσιος οὗτος Αὐξέντιος ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ (408-450), ἡ δὲ μνήμη αὐτοῦ τιμᾶται τὴν ιδʹ (14ην) Φεβρουαρίου (βλέπε εἰς Τόμον Βʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[5] Οὕτως ἴσως ὠνομάζει τὴν νοτίως τῆς Μ. Ἀσίας θάλασσαν.

[6] Κωνσταντῖνος Εʹ ὁ Κοπρώνυμος (741-775) καὶ ὁ τούτου υἱὸς Λέων Δʹ ὁ Χάζαρος (775-780). Τοῦτον ὁ πατήρ του Κωνσταντῖνος Εʹ εἶχεν ἀνακηρύξει συμβασιλέα ἀπὸ τοῦ πρώτου ἔτους τῆς ἡλικίας του (751) διὸ καὶ ὁ χαιρετισμὸς ἀπευθύνεται ἀπὸ μέρους τῶν δύο συμβασιλέων. Τοῦ Λέοντος Δʹ σύζυγος ὑπῆρξεν ἡ Εἰρήνη ἡ μετὰ τὸν θάνατον αὐτοῦ συγκαλέσασα τὴν Ἁγίαν Ζʹ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον ἐν ἔτει 787 καὶ ἀναστηλώσασα τὴν Ὀρθοδοξίαν. Περὶ τῶν συμβάντων κατὰ τὴν περίοδον τῆς Εἰκονομαχίας βλέπε γενικώτερον εἰς τὴν Κυριακὴν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡμέτερος «Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» Τόμ. ΙΓʹ «Συναξαριστὴς Τριῳδίου».

[7] Συρογενής· γεννηθεὶς ἐκ Σύρων, δηλαδὴ ἀλλόφυλος. Βιτάλιος· ζωντανός, ζωώδης.

[8] «Καὶ εἶπεν Ἠλιού· οὐ διαστρέφω τὸν Ἰσραήλ ὅτι ἀλλ’ ἢ σὺ καὶ ὁ οἶκος τοῦ πατρός σου» (Γʹ Βασιλ. ιηʹ 18).

[9] «Ἵνα τί ἐφρύαξαν ἔθνη καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά; Παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ καὶ κατὰ τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ» (Ψαλμ. βʹ 1-2).