οἱ δὲ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπήγαιναν εἰς τὸ σπήλαιον, εἰς τὸ ὁποῖον ἦτο πρότερον καὶ δὲν τὸν εὕρισκον· ὅθεν ἔτρεχον ἐδῶ καὶ ἐκεῖ θρηνοῦντες τὴν ἀπουσίαν τοῦ διδασκάλου καὶ ὀλοφυρόμενοι. Ἀκούσας δὲ ἐκεῖνος τὰς φωνὰς καὶ τὰ δάκρυα αὐτῶν, ἐλυπήθη καὶ τοὺς ἐκάλεσε πρὸς αὐτὸν μὲ φωνὴν πραεῖαν, οἱ δὲ ἰδόντες τοσαύτην στενοχωρίαν τῆς οἰκοδομῆς ἔκλαιον συμπονοῦντες αὐτὸν καὶ ἔλεγον· «Διατί, Πάτερ ἅγιε, γίνεσαι τόσον ριψοκίνδυνος καὶ θέλεις ἀποθάνει πρὸ καιροῦ διὰ τὴν πολλὴν σκληραγωγίαν, νὰ ὑστερηθῶμεν τοσαύτης ψυχικῆς ὠφελείας;». Ὁ δὲ ἔλεγε πρὸς αὐτούς· «Στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωὴν (Ματθ. ζ’ 14) καὶ αὐτὴν μόνον πρέπει νὰ βαδίζουν ὅσοι ποθοῦσι Βασιλείαν οὐράνιον».
Παρεκάλουν δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταί του κἂν νὰ σκεπάσῃ τὸ κελλίον διὰ νὰ μὴ τὸν καίῃ ὁ ἥλιος· ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Ἀρκεῖ ο οὐρανός, τέκνα μου, καὶ μὴ ζητῶμεν ἄλλο περισσότερον». Ἔμενε λοιπὸν τὸ θέρος ὑπὸ τοῦ ἡλίου καταφλεγόμενος καὶ τὸν χειμῶνα ὑπὸ τῶν ἀνέμων καὶ χιόνων βασανιζόμενος, καὶ δὲν εἶχεν ἄλλα ἐνδύματα εἰ μὴ μόνον μίαν ψάθην καὶ ἓν κοντόρρασσον, δὲν ἔφθανε δὲ αὐτὴ ἡ κακοπάθεια, ἀλλὰ καὶ σίδηρα ἐφόρει εἰς ὅλον τὸ σῶμά του. Ἐπειδὴ ὅμως ἦτο ἀδύνατον νὰ κρύπτεται τοσαύτη ἀρετή, ἔτρεχον πολλοὶ εἰς αὐτὸν χάριν ὠφελείας, διότι ἡ ὀσμὴ τοῦ μύρου σύρει ἕκαστον πρὸς αὐτὸ τοὺς πλησίον, ὡς ὁ μαγνήτης τὸν σίδηρον. Ἦλθε λοιπὸν καὶ μία χήρα εὐγενὴς καὶ πλουσία, καὶ τοῦ λέγει ὅτι εἶχε πόθον νὰ ἐνδυθῇ τὸ ἅγιον Σχῆμα τῶν Μοναχῶν, ἵνα διέλθῃ τὸν βίον ἀτάραχον. Ὁ δὲ Ὅσιος ἐνουθέτησεν αὐτὴν ὡς ἔπρεπεν, ἵνα ἑτοιμασθῇ ἐπιμελῶς εἰς τοιαύτην πολιτείαν ἰσάγγελον καὶ νὰ ἑτοιμάσῃ τὰ πράγματά της νὰ καλογερευθῇ ταχέως πρὶν ἔλθῃ ὁ θάνατος.
Ἡ δὲ θεοφιλὴς ἐκείνη γυνὴ ἐφύλαξε τὸν λόγον τοῦ Ὁσίου ὁσίως καὶ ἀκριβῶς εἰς τὴν καρδίαν της, καὶ ἀπελθοῦσα εἰς τὴν πατρίδα της πωλεῖ ὅλα της τὰ πράγματα, διαμοιράζει εἰς τοὺς πτωχοὺς τὰ περισσότερα ἀργύρια, τὰ δὲ ἐπίλοιπα ἐκράτησε διὰ νὰ τὰ δώσῃ εἰς τὸν Ἅγιον νὰ τὰ κάμῃ ὅ,τι θελήσῃ. Ἀφήνει γονεῖς καὶ γείτονας, ἀπαρνεῖται πᾶσαν ἀπόλαυσιν τοῦ σώματος, καὶ μεταβαίνει μετὰ προθυμίας πολλῆς πρὸς τὸν Ὅσιον.