Τῇ ΚΗ’ (28ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ὁμολογητοῦ καὶ Μάρτυρος ΣΤΕΦΑΝΟΥ τοῦ Νέου.

ὅθεν τὸν ἔφεραν εἰς τὸ ὄρος τοῦ Αὐξεντίου, τὸ ὁποῖον εἷναι ἀπέναντι τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἰς τὴν ἐπαρχίαν τῶν Βιθυνῶν, ἀπὸ τὰ ἄλλα ὄρη ὑψηλότερον, εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ ὁποίου εὑρίσκεται σπήλαιον κατάλληλον δι’ ἡσυχίαν καὶ κατῴκησαν ἐκεῖ, πρὸς διαδοχὴν τοῦ Ὁσίου Αὐξεντίου [4] ἐνάρετοι ἄνθρωποι, ἤτοι μετ’ ἐκεῖνον ὁ μαθητὴς αὐτοῦ Σέργιος, τρίτος ὁ Βενδημιανός, τέταρτος ὁ ἱερὸς Γρηγόριος, πέμπτος δὲ ὁ προορατικώτατος Ἰωάννης, πρὸς τὸν ὁποῖον ἔφεραν οἱ γονεῖς τὸν μακάριον Στέφανον καὶ τὸν παρεκάλεσαν νὰ τὸν κάμῃ Μοναχόν. Ὁ δὲ γέρων ἠννόησε διὰ τῶν διορατικῶν ὀφθαλμῶν του τὸ θεῖον κάλλος τῆς ψυχῆς τοῦ νέου καὶ τὸν ἐδέχθη προθύμως λέγων ταῦτα πρὸς τοὺς γονεῖς· «Ὄντως τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ εἰς τὸ παιδίον τοῦτο ἀναπέπαυται».

Τελέσας λοιπὸν τὴν νυκτερινὴν, δοξολογίαν, κατὰ τὸ σύνηθες, ἐνουθέτησεν ὁ Ἅγιος Γέρων τὸν Στέφανον νὰ ἀρνηθῇ τὰ ἐγκόσμια καὶ νὰ ποθήσῃ τὸν Κύριον περισσότερον ἀπὸ τοὺς γονεῖς του, οἱ ὁποῖοι εἶναι πολλάκις αἴτιοι καὶ κολάζονται τὰ τέκνα των. Αὐτὰ καὶ ἄλλα πλείονα λέγων τὸν ἐκούρευσε καὶ τὸν ἐνέδυσε τὸ ἅγιον Σχῆμα, ὅτε ἦτο ἐτῶν δεκαὲξ ὁ τρισμακάριος· ὅμως εἰς τὸν ἀγῶνα ὑπερέβη τοὺς γέροντας καὶ ἐνήστευεν, ἠγρύπνει καὶ ἀπέκοπτεν ὅλας τὰς ἐπιθυμίας τῆς σαρκός· πρὸ πάντων δὲ τόσον ἐκυρίευε τοῦ θυμοῦ καὶ τῆς μνησικακίας ὁ χριστομίμητος, ὥστε ὄχι μόνον δὲν ἔκαμνε κακὸν εἰς ἐκεῖνον, ὅστις ἤθελε πταίσει εἰς αὐτόν, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀγαθοεργίας τὸν ἀντήμειβε. Τοσοῦτον δὲ ἦτο ὑπήκοος καὶ ὑπηρέτει προθύμως εἰς ὅλους τοὺς κόπους, ὥστε ἐχαίρετο ὁπόταν ἔστελλον αὐτὸν εἰς τόπον μακρινὸν νὰ φέρῃ βάρη, ἔφερε δὲ τὸ ὕδωρ ἀπὸ πολὺ μακράν, ἤτοι ἀπὸ τὸ κοιμητήριον τοῦ Αὐξεντίου, τὸ ὁποῖον κατεσκεύασεν ὅταν ἔζη αὐτὸς ὁ μακάριος καὶ τὸ ἀφιέρωσεν εἰς τὸ Μοναστήριον τῶν γυναικῶν, ὀνομάσας τὸν τόπον Τριχιναρίαν, διότι ἐνεδύοντο τρίχινα ἢ καὶ διὰ τὸ τραχὺ καὶ δύσβατον τοῦ τόπου· ὄχι δὲ μόνον τὸ ὕδωρ ἔφερεν ἀπὸ τὸν μακρινὸν ἐκεῖνον τόπον προθύμως ὁ Στέφανος, ἀλλὰ καὶ ἕτερα χρειαζόμενα καλοκαίρι καὶ χειμῶνα ἐσήκωνε καὶ δὲν ἐρραθύμησεν, οὔτε ἐγόγγυσε ποτέ, οὔτε τὸν κανόνα τῆς Μοναχικῆς πολιτείας ἠμέλησεν, ἀλλὰ ἠγωνίζετο ἴσα μὲ τὸν διδάσκαλόν του Ἰωάννην.


Ὑποσημειώσεις

[1] Οὗτος εἶναι ὁ Πατριάρχης Γερμανὸς Αʹ πατριαρχεύσας τὸ 714-730. Ἐξωρίσθη ὑπὸ τοῦ Ἰσαύρου, δι’ ὃ καὶ Ὁμολογητὴς ἀπεκλήθη. Ἡ μνήμη του τιμᾶται τὴν ιβʹ (12ην) Μαΐου (βλέπε Τόμον Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[2] Βλέπε περὶ τοῦ θαύματος τούτου καὶ ἐν τῷ Βίῳ τοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ (βλέπε Τόμον Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[3] Βλέπε ἡμέτερον «Μέγαν Συναξαριστὴν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» Τόμ. ΙΓʹ «Συναξαριστὴς Τριῳδίου».

[4] Ὁ Ὅσιος οὗτος Αὐξέντιος ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ (408-450), ἡ δὲ μνήμη αὐτοῦ τιμᾶται τὴν ιδʹ (14ην) Φεβρουαρίου (βλέπε εἰς Τόμον Βʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[5] Οὕτως ἴσως ὠνομάζει τὴν νοτίως τῆς Μ. Ἀσίας θάλασσαν.

[6] Κωνσταντῖνος Εʹ ὁ Κοπρώνυμος (741-775) καὶ ὁ τούτου υἱὸς Λέων Δʹ ὁ Χάζαρος (775-780). Τοῦτον ὁ πατήρ του Κωνσταντῖνος Εʹ εἶχεν ἀνακηρύξει συμβασιλέα ἀπὸ τοῦ πρώτου ἔτους τῆς ἡλικίας του (751) διὸ καὶ ὁ χαιρετισμὸς ἀπευθύνεται ἀπὸ μέρους τῶν δύο συμβασιλέων. Τοῦ Λέοντος Δʹ σύζυγος ὑπῆρξεν ἡ Εἰρήνη ἡ μετὰ τὸν θάνατον αὐτοῦ συγκαλέσασα τὴν Ἁγίαν Ζʹ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον ἐν ἔτει 787 καὶ ἀναστηλώσασα τὴν Ὀρθοδοξίαν. Περὶ τῶν συμβάντων κατὰ τὴν περίοδον τῆς Εἰκονομαχίας βλέπε γενικώτερον εἰς τὴν Κυριακὴν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡμέτερος «Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» Τόμ. ΙΓʹ «Συναξαριστὴς Τριῳδίου».

[7] Συρογενής· γεννηθεὶς ἐκ Σύρων, δηλαδὴ ἀλλόφυλος. Βιτάλιος· ζωντανός, ζωώδης.

[8] «Καὶ εἶπεν Ἠλιού· οὐ διαστρέφω τὸν Ἰσραήλ ὅτι ἀλλ’ ἢ σὺ καὶ ὁ οἶκος τοῦ πατρός σου» (Γʹ Βασιλ. ιηʹ 18).

[9] «Ἵνα τί ἐφρύαξαν ἔθνη καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά; Παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ καὶ κατὰ τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ» (Ψαλμ. βʹ 1-2).