Τῇ ΚΗ’ (28ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ὁμολογητοῦ καὶ Μάρτυρος ΣΤΕΦΑΝΟΥ τοῦ Νέου.

Ὁ μακάριος οὗτος Ἰωάννης, διὰ τὸν πολὺν πόθον τὸν ὁποῖον εἶχε πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὴν ἐνάρετον πολιτείαν του, ἠξιώθη τοσαύτης Χάριτος, ὥστε καὶ τὰ ἄλογα ζῷα ὑπετάσσοντο εἰς αὐτὸν καὶ τοῦ προσέφερον ὑπηρεσίαν· ἤτοι ἐκεῖ εἰς τὸ ὄρος εὑρίσκετο ἕνα κυνάριον μικρὸν καὶ ὅταν ἐτύγχανε καὶ ἔλειπε μακρὰν ὁ Στέφανος καὶ ἐχρειάζετο κάτι ἀπὸ κανένα Μοναστήριον ὁ διδάσκαλός του, ἔγραφεν ἐπιστολὴν καὶ τὴν ἐκρέμα εἰς τὸν τράχηλον τοῦ κυναρίου καὶ τοῦ ἔλεγε νὰ τὴν ὑπάγῃ εἰς τὸ γυναικεῖον Μοναστήριον καὶ νὰ φέρῃ ταχέως ἀπόκρισιν· αὐτὸ δὲ ὡς λογικὸν ἔκαμνε παρευθὺς τὸ πρόσταγμα καὶ πηγαῖνον εἰς τὴν κέλλαν τῆς Ἡγουμένης ἀνήγγελλεν εἰς αὐτὴν διὰ τῶν ὑλακῶν καὶ σκιρτημάτων τὴν παρουσίαν του καὶ ἐξήρχετο ἡ Μοναχή, ἥτις παρελάμβανε τὴν ἐπιστολὴν καὶ ἀφοῦ ἐξετέλει τὸ προστασσόμενον, ἔστελλε τὴν ἀπόκρισιν μὲ τὸν αὐτὸν κύνα. Ἡμέραν τινά, ἐρχόμενος ὁ θεσπέσιος Στέφανος ἀπό τινα ὑπηρεσίαν, εὑρίσκει τὸν θεοφόρον Ἰωάννην καὶ εἶχε τὴν κεφαλὴν εἰς τὸ παράθυρον πικρῶς ὀδυρόμενος· ὁ δὲ Στέφανος, ἀκούσας τὸν θρῆνον τοῦ διδασκάλου, ἔπεσε πρηνὴς εἰς τὴν γῆν διαλογιζόμενος τίς ἡ αἰτία τοσούτων δακρύων· ὁ δὲ προορατικὸς ἐκεῖνος Ἰωάννης, γνωρίσας τοὺς διαλογισμοὺς τοῦ Στεφάνου, ἤγειρεν αὐτὸν καὶ τοῦ λέγει· «Διὰ σὲ κλαίω, τέκνον ἠγαπημένον μου, διότι ἐγνώρισα ὅτι διὰ σὲ μέλλει νὰ αὐξηθῇ ὁ τόπος οὗτος, ἀλλὰ καὶ πάλιν νὰ ἀφανισθῇ ἀπὸ τοὺς δυσσεβεῖς εἰκονομάχους εἰς τὸ ὕστερον».

Ὁ δὲ Στέφανος τὸν ἠρώτησε, βαρέως στενάξας, καὶ τοῦ λέγει· «Μήπως ἐγνώρισες, Πάτερ μου, ὅτι μέλλω νὰ ἀπολεσθῶ καὶ ἐγὼ καὶ νὰ πέσω εἰς ταύτην τὴν αἵρεσιν;». Ὁ δὲ εἶπεν· «Οὐχί, τέκνον, μὴ γένοιτο, πλὴν πρόσεχε νὰ ὑπομείνῃς ἕως τέλους τὰς θλίψεις ὅπου θὰ σοῦ ἔλθωσιν, ὅτι ὁ «ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. ι’ 22). Αὐτὰ καὶ ἕτερα πλείονα λέγων ὁ ἅγιος Γέρων, τοῦ ἐφανέρωσεν ὅσα ἔμελλε νὰ τοῦ συμβῶσιν ἕως τέλους.

Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἀπέθανεν ὁ κατὰ σάρκα πατὴρ τοῦ Στεφάνου· ὅθεν λαβὼν συγχώρησιν ἐπῆγεν εἰς τὸ Βυζάντιον καὶ πωλήσας ὅλα του τὰ πράγματα διεμοίρασεν εἰς τοὺς πτωχοὺς τὰ ἀργύρια· καὶ ἐπειδὴ ἡ μία ἀδελφή του ἦτο ἐκεῖ ἐντὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, Μοναχὴ εἰς ἓν Μοναστήριον,


Ὑποσημειώσεις

[1] Οὗτος εἶναι ὁ Πατριάρχης Γερμανὸς Αʹ πατριαρχεύσας τὸ 714-730. Ἐξωρίσθη ὑπὸ τοῦ Ἰσαύρου, δι’ ὃ καὶ Ὁμολογητὴς ἀπεκλήθη. Ἡ μνήμη του τιμᾶται τὴν ιβʹ (12ην) Μαΐου (βλέπε Τόμον Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[2] Βλέπε περὶ τοῦ θαύματος τούτου καὶ ἐν τῷ Βίῳ τοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ (βλέπε Τόμον Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[3] Βλέπε ἡμέτερον «Μέγαν Συναξαριστὴν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» Τόμ. ΙΓʹ «Συναξαριστὴς Τριῳδίου».

[4] Ὁ Ὅσιος οὗτος Αὐξέντιος ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ (408-450), ἡ δὲ μνήμη αὐτοῦ τιμᾶται τὴν ιδʹ (14ην) Φεβρουαρίου (βλέπε εἰς Τόμον Βʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[5] Οὕτως ἴσως ὠνομάζει τὴν νοτίως τῆς Μ. Ἀσίας θάλασσαν.

[6] Κωνσταντῖνος Εʹ ὁ Κοπρώνυμος (741-775) καὶ ὁ τούτου υἱὸς Λέων Δʹ ὁ Χάζαρος (775-780). Τοῦτον ὁ πατήρ του Κωνσταντῖνος Εʹ εἶχεν ἀνακηρύξει συμβασιλέα ἀπὸ τοῦ πρώτου ἔτους τῆς ἡλικίας του (751) διὸ καὶ ὁ χαιρετισμὸς ἀπευθύνεται ἀπὸ μέρους τῶν δύο συμβασιλέων. Τοῦ Λέοντος Δʹ σύζυγος ὑπῆρξεν ἡ Εἰρήνη ἡ μετὰ τὸν θάνατον αὐτοῦ συγκαλέσασα τὴν Ἁγίαν Ζʹ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον ἐν ἔτει 787 καὶ ἀναστηλώσασα τὴν Ὀρθοδοξίαν. Περὶ τῶν συμβάντων κατὰ τὴν περίοδον τῆς Εἰκονομαχίας βλέπε γενικώτερον εἰς τὴν Κυριακὴν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡμέτερος «Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» Τόμ. ΙΓʹ «Συναξαριστὴς Τριῳδίου».

[7] Συρογενής· γεννηθεὶς ἐκ Σύρων, δηλαδὴ ἀλλόφυλος. Βιτάλιος· ζωντανός, ζωώδης.

[8] «Καὶ εἶπεν Ἠλιού· οὐ διαστρέφω τὸν Ἰσραήλ ὅτι ἀλλ’ ἢ σὺ καὶ ὁ οἶκος τοῦ πατρός σου» (Γʹ Βασιλ. ιηʹ 18).

[9] «Ἵνα τί ἐφρύαξαν ἔθνη καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά; Παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ καὶ κατὰ τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ» (Ψαλμ. βʹ 1-2).