Ἡ δὲ μήτηρ ἔκλαιε καὶ ἐφώναζε λέγουσα· «Εὐσπλαγχνίσου με, Ὅσιε, τὴν ἀθλίαν καὶ λῦσον τὴν ἀθυμίαν μου, διότι δὲν ἔχω ἄλλο τέκνον νὰ μὲ γηροκομήσῃ τὴν ταλαίπωρον». Πλησιάσασα δὲ εἰς τὴν μητέρα τοῦ Ἁγίου, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας αὐτῆς, καὶ κλαίουσα ἔλεγεν· «Ἐπειδὴ εἶσαι καλότυχος μήτηρ, ἠξεύρεις τὴν μητρικὴν ἀγάπην καὶ τὰ κέντρα τῆς φύσεως, λυπήσου με λοιπὸν καὶ συμπόνεσον τὸ βασανιζόμενον τέκνον μου». Αὐτὰ καὶ ἄλλα ἐλεεινότερα λέγουσα, τὴν εὐσπλαγχνίσθη ὁ Ὅσιος καὶ προστάσσει μαθητήν του τινὰ νὰ κάμῃ τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ εἰς τὸ σῶμα τοῦ παιδός, αὐτὸς δὲ προσηύχετο μετὰ δακρύων πρὸς τὸν Κύριον, νὰ τὸ θεραπεύσῃ ὡς παντοδύναμος· τὸ δὲ παιδίον ἔπεσε κατὰ γῆς καὶ ἔμεινεν ἄφωνον. Τότε ὁ Ἅγιος τὸ ἔβαλε καὶ προσεκύνησε τὴν Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ κατόπιν τὸ ἔδωσεν εἰς τὴν μητέρα του τεθεραπευμένον.

Ἄλλη τις γυνή, ἀπὸ τὴν Ἡράκλειαν τῆς Θρᾴκης, εἶχε δεινὴν ἀσθένειαν, ὡς ἡ πάλαι αἱμορροοῦσα καὶ ἔτρεχεν ἀπὸ αὐτὴν τὸ αἷμα ἐπὶ ἑπτὰ ἤδη ἔτη. Ἐπῆγε λοιπὸν καὶ αὐτὴ εἰς τὸν Ἅγιον καὶ διηγήθη τὴν συμφοράν, δεομένη τούτου μὲ θερμὰ δάκρυα νὰ τὴν θεραπεύσῃ ὡς συμπαθέστατος· αὐτὸς δὲ προσηυχήθη δι’ αὐτὴν πρὸς τὸν Παντοδύναμον ἰατρὸν καὶ μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἐθεραπεύθη. Ὄχι δὲ μόνον τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τοὺς δαιμονιζομένους ἰάτρευεν, ἀλλὰ καὶ τοὺς θαλασσοποροῦντας ἀπὸ διαφόρους κινδύνους καὶ κλύδωνας ἠλευθέρωσε· διότι ὅταν ἤθελε γίνει μεγάλη τρικυμία εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἔβλεπεν ὡς βουνὰ μεγάλα τὰ κύματα, ἔλεγεν εἰς τοὺς μαθητάς του καὶ ἔκαμναν κοινῶς προσευχήν, ὡσαύτως καὶ αὐτὸς προσηύχετο λέγων· «Μὴ ἐν ποταμοῖς ὠργίσθης, Κύριε... ἢ ἐν θαλάσσῃ τὸ ὅρμημά σου;» (Ἀβακ. γ’ 8) καὶ οὕτως εὐθὺς ἐγίνετο γαλήνη καὶ ἐσῴζοντο οἱ κινδυνεύοντες, οἱ ὁποῖοι διηγοῦντο εἰς ὅλους τὸ θαυμάσιον· καὶ ἄλλοι μὲν ἔλεγον ὅτι τὸν ἔβλεπον εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἐκράτει τὸ πλοῖον νὰ μὴ καταποντισθῇ, ἄλλοι δὲ πάλιν ὅτι ἐκάθητο εἰς τὸ πηδάλιον καὶ τὸ ἐκυβέρνα. Κατὰ δὲ τὸ δεύτερον ἔτος ἀπὸ τῆς ἑξορίας ἀπέθανεν ἡ μήτηρ αὐτοῦ, ἥτις ἔζησε θεαρέστως τόσον, ὥστε ἐδόξαζε τὸν Θεὸν ὁ Ἅγιος. Ὅταν δὲ ἔπνεε τὰ λοίσθια ἔκλαιεν ἡ Θεοδότη, ἥτις ἦτο ἀδελφὴ τοῦ Ἁγίου. Ἡ δὲ μακαρία Ἄννα εἶπε πρὸς αὐτήν· «Μὴ κλαίῃς, θύγατερ, ἀλλὰ χαῖρε, διότι ἔρχεσαι καὶ σὺ μετ’ ἐμοῦ». Ταῦτα εἰποῦσα ἀπῆλθε πρὸς Κύριον καὶ τὴν ἑβδόμην ἡμέραν τὴν συνώδευσεν ἡ Θεοδότη κατὰ τὴν πρόρρησιν.