Ἔπειτα συγκαλέσας ὅλους τοὺς αἱρεσιάρχας, ἤτοι Θεοδόσιον τὸν Ἐφέσου Ἐπίσκοπον, Κωνσταντῖνον τὸν Νικομηδείας, Σισίννιον τὸν Παστιλλᾶν, Βασίλειον τὸν Τρικάκκαβον, Κάλλιστον τὸν προειρημένον πατρίκιον, Κομβοκόσονα τὸν πρῶτον ἀντιγραφέα καὶ Νασαρᾶν τὸν τῶν Σαρακηνῶν ὁμόφρονα, τοὺς ἔστειλε νὰ διαλεχθοῦν μὲ τὸν Ἅγιον μήπως κατορθώσουν νὰ τὸν νικήσουν καὶ νὰ τὸν φέρουν εἰς τὴν μιαρὰν αὐτῶν καὶ ἄθεον αἵρεσιν.
Ἀπελθόντες ἐκεῖνοι εἰς τὸ Μοναστήριον ἔφεραν ἐνώπιόν των τὸν Ἅγιον βασταζόμενον, ἐπειδὴ δὲν ἠδύνατο, νὰ περιπατήσῃ, ὡς εἴπομεν, καὶ τότε λέγει εἰς αὐτὸν ὁ Ἐφέσου Θεοδόσιος· «Διατί, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ διαστρέφεις τὸν λαόν, ὀνομάζων πάντας ἡμᾶς αἱρετικοὺς καὶ λέγων ὅτι σὺ μόνος εἶσαι Ὀρθόδοξος καὶ φρονεῖς καλλίτερα ἀπὸ τοὺς βασιλεῖς, τοὺς Πατριάρχας, τοὺς Ἐπισκόπους καὶ ὑπὲρ τοὺς Χριστιανοὺς ἅπαντας; μήπως θέλομεν ἡμεῖς νὰ κολασθῶμεν;». Ὁ δὲ Ἅγιος μὲ πραεῖαν φωνὴν ἀπεκρίνατο· «Γνωρίζεις τί εἶπεν ὁ Προφήτης Ἠλίας πρὸς τὸν Ἀχαάβ, ὅταν τοῦ εἶπε· σὺ είσαι αὐτὸς ποὺ διαστρέφεις τὸν λαόν; Δὲν εἶμαι ἐγώ, εἶπεν, ὅστις διαστρέφω, ἀλλὰ σὺ καὶ ὁ οἶκος τοῦ πατρός σου» [8]. «Οὕτω σᾶς λέγω καὶ ἐγώ, ὅτι ἐγὼ δὲν διαστρέφω τι, ἀλλὰ σεῖς, οἵτινες ἀφήνετε τὴν πρώτην παράδοσιν τῶν Πατέρων καὶ κάμνετε ἰδικά σας νεώτερα σαπρὰ καὶ παράλογα δόγματα· διὸ εἰς σᾶς ἁρμόζει τὸ ρητὸν τοῦ Προφήτου ἐπειδὴ σήμερον συνήχθησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς μετὰ τῶν ἀρχόντων, μὲ τοὺς μισθωτοὺς ποιμένας καὶ προδότας τῆς ποίμνης, καὶ κατὰ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας κενὰ ἐμελέτησαν» [9]. Ταῦτα εἰπόντος τοῦ Ἁγίου ἐθυμώθη ὁ τῆς Νικομηδείας Κωνσταντῖνος, καὶ ἐγερθεὶς τοῦ θρόνου ὁ ἀναιδέστατος ἐλάκτισε τὸν κατὰ γῆς καθήμενον Ἅγιον εἰς τὸ πρόσωπον μὲ πολλὴν ὀργὴν ὁ θεόργιστος, ὁ δὲ Ἅγιος ἀπὸ τὴν ἀδυναμίαν του ἔπεσε κατὰ γῆς ὕπτιος, ἔπειτα πάλιν τὸν ἐκτύπα εἰς τὴν κοιλίαν συχνὰ μὲ τοὺς πόδας του.
Οἱ δὲ ἄρχοντες ἠμπόδισαν αὐτὸν ἀπὸ τοιαύτην αὐθάδειαν καὶ λέγουσι πρὸς τὸν Ἅγιον· «Ἕνα ἀπὸ ταῦτα τὰ δύο ἔχει νὰ γίνῃ, ἢ θὰ ὑπογράψῃς τὸν νόμον τῆς Συνόδου, τὸν ὁποῖον ἐγράψαμεν, ἢ θὰ λάβῃς εὐθὺς τὸν θάνατον, ἐπειδὴ καταφρονεῖς τὸν Πατριάρχην καὶ τὸν βασιλικὸν νόμον ὡς ὑπερήφανος».