Κατ’ ἐκείνας τὰς ἡμέρας ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς ἐκείνης ἠσθένησε καὶ καλεῖ τὸν Ἅγιον νὰ ὑπάγῃ νὰ χαιρετισθῶσιν, διότι εὑρίσκετο εἰς τὰς παραμονὰς τοῦ θανάτου· ὁ δὲ Ἅγιος ἐπῆγε καὶ ἐγγίσας διὰ τῆς δεξιᾶς αὐτοῦ τὴν κεφαλὴν τοῦ ἀρρώστου, ἔφυγεν εὐθὺς ἀπ’ αὐτοῦ ἡ ἀσθένεια, καὶ ἔμεινεν ὅλως ὑγιὴς ὁ Ἡγούμενος· ἀποχαιρετήσαντες δὲ ἀλλήλους εἰσῆλθεν εἰς τὸ πλοῖον ὁ Στέφανος διὰ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν ἐξορίαν του, καὶ φθάσας ἐκεῖ ἐζήτει τοὺς ἐρημικωτέρους τόπους τῆς νήσου· εὑρῆκε δὲ σπήλαιον ἡσυχαστικόν, ὅπερ ὠνόμαζον Κισσούδα, τὸ ὁποῖον εἶχε καὶ Ναὸν τῆς Ἁγίας Ἄννης, τοῦ ἤρεσε δὲ ὁ τόπος διὰ τὸ ἥσυχον, καὶ κατοικήσας εἰς αὐτὸ ἐτρέφετο ἀπὸ τὰ χόρτα. Μετ’ ὀλίγον καιρὸν ἐπῆγαν ἐκεῖ καὶ οἱ μαθηταί του, ἐκτὸς ἀπὸ δύο, ἤτοι τὸν Σέργιον καὶ τὸν Στέφανον, οἵτινες ἔμειναν εἰς τὸν κόσμον οἱ ταλαίπωροι, ὁμοίως καὶ ἡ ἀδελφή του μὲ τὴν μητέρα των. Ἔκτισε δὲ ἐκεῖ ὁ Ὅσιος στῦλον καὶ ἐπάνω εἰς αὐτὸν μικρόν τινα οἰκίσκον στενώτατον, εἰς τὸν ὁποῖον ἐκλείσθη ὅταν ἦτο ἐτῶν τεσσαράκοντα ἐννέα καὶ τόσον ἐβασάνιζεν ὁ ἀοίδιμος τὴν σάρκα, ὥστε ἦτο θαῦμα ἐξαίσιον εἰς τοὺς ὁρῶντας καὶ φρικτὸν θέαμα, ἐπειδὴ ὅσον ἐπροχώρει εἰς τὸ γῆρας, τόσον περισσοτέραν σκληραγωγίαν διήρχετο καὶ τόσον ἐπιπονώτερον ἠγωνίζετο, διὰ δὲ τὰς ἀρετὰς αὐτὰς τοῦ ἔδωκεν ὁ Δεσπότης Χριστὸς χάριν νὰ κάμνῃ θαυμάσια, ἀπὸ αὐτὰ δὲ θὰ γράψωμεν ὀλίγα τινὰ πρὸς πίστωσιν τῆς ἀληθείας.
Προσελθών ποτε πρὸς τὸν Ὅσιον τυφλός τις ἐκ γενετῆς ἐδέετο μὲ θερμότητα πίστεως νὰ τοῦ δώσῃ τὸ ποθούμενον καὶ γλυκύτατον φῶς. Ὁ δὲ πρῶτον μὲν ἐδειλία ὡς ταπεινόφρων νὰ ἐπιχειρισθῇ τοιαύτην πρᾶξιν ὑπὲρ ἄνθρωπον· ἔπειτα, βλέπων αὐτὸν ὅτι ἐδέετο ἐλεεινῶς ὁ ταλαίπωρος, τὸν ἐλυπήθη καὶ τοῦ λέγει· «Ἐὰν ἔχῃς πίστιν εἰς τὸν Θεὸν καὶ προσκυνῇς ὡς πρέπει τὴν ἁγίαν αὐτοῦ Εἰκόνα, ἀνάβλεψον». Τότε ἀμέσως (ὤ τοῦ θαύματος!) ὁ πρῴην τυφλὸς ἀνέβλεψε, καὶ δοξάζων τὸν Θεὸν ηὐχαρίστει τὸν Ἅγιον· τοῦτο εἶναι τὸ πρῶτον θαῦμα, τὸ ὁποῖον ἔκαμεν εἰς τὴν Προικόννησον, ἀλλὰ ἀκούσατε καὶ ἕτερον.
Γυνή τις εὐγενὴς ἦτο εἰς τὴν Κύζικον καὶ εἶχε παιδίον δέκα ἐτῶν δαιμονιζόμενον, τὸ ὁποῖον ἔφερεν εἰς τὴν νῆσον πρὸς τὸν Ὅσιον· ὡς δὲ εἶδεν ἐκεῖνο ἀπὸ μακρὰν τὸ κελλίον τοῦ Ὁσίου, ἔστρεφε τὸ πρόσωπόν του καὶ ἐσηκώνετο εἰς τὸν ἀέρα φωνάζον.