Τῇ ΚΗ’ (28ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ὁμολογητοῦ καὶ Μάρτυρος ΣΤΕΦΑΝΟΥ τοῦ Νέου.

Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ὅσιος καὶ νομίζων ὅτι τὰ ἔλεγε μὲ πόνον καρδίας ἐξ εὐλαβείας, εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ἂν καὶ εἶναι κίνδυνος τῆς ζωῆς μου τὸ πρᾶγμα τοῦτο, πλὴν ἐπειδὴ ὁλοψύχως προσῆλθες, σὲ ἀποδέχομαι κατὰ τὸν Δεσποτικὸν λόγον· «Τὸν ἐρχόμενον πρός με οὐ μὴ ἐκβάλω ἔξω» (Ἰωάν. ϛ’ 37).

Τότε κατήχησεν ἱκανῶς ὁ Ὅσιος τὸν ἀνόσιον καὶ τὸν ἐνέδυσε τὸ ἅγιον Σχῆμα τὴν τρίτην ἡμέραν, ἐκεῖνος δὲ ἔφυγεν εὐθὺς ὡς τὸν ἔκαμε Μοναχὸν καὶ ἐπῆγε πρὸς τὸν βασιλέα ὁ μιαρώτατος, τὸν ὁποῖον ἰδὼν ἐκεῖνος ἐχάρη πολλὰ καὶ τὸν ἐφίλησεν, ὅτι τοῦ ἔκαμεν ὑπακοήν, διὰ νὰ εὕρῃ εἰς τὸν λαὸν πρόφασιν νὰ θανατώσῃ τὸν δίκαιον ὁ ἄδικος. Καὶ προστάξας νὰ συναχθῇ ὅλος ὁ λαὸς εἰς τὸ θέατρον, ἐστάθη ὁ τύραννος ὥραν πολλὴν καὶ ἔλεγε πολλὰ κακὰ διὰ τὸν Ἅγιον καὶ εἰς τὸ τέλος τῆς κατηγορίας ἔδειξε καὶ τὸν Γεώργιον λέγων· «Ἴδετε τὶ ἐτόλμησε νὰ κάμῃ ὁ τρισκατάρατος, νὰ μαυροφορέσῃ τοῦτον, τὸν ὁποῖον ἀγαπῶ ὡς τέκνον μου καὶ τὸν ἔλαβε σχεδὸν ἀπὸ τὰς ἀγκάλας μου». Τότε ὅλοι οἱ ὁμόφρονές του ἐφώναξαν ὅτι ἄξιος θανάτου ἦτο ὁ Στέφανος. Ὁ δὲ βασιλεὺς ἀπορρίψας τὰ μοναχικὰ ἐνδύματα τοῦ νέου κατεπάτουν αὐτὰ ὁ λαὸς περιγελῶντες, αὐτὸν δὲ τὸν ἐνέδυσε στρατιωτικὰ καὶ πολλὰ τὸν ἐτίμησεν.

Μετὰ ταῦτα στέλλει ὁ βασιλεὺς ἀνθρώπους εἰς τὸ βουνὸν καὶ τὸν μὲν Ἅγιον ἔδεσαν καὶ ἔσυρον ὡς ἄγρια θηρία πρὸς τὰ κάτω, τοὺς δὲ μαθητὰς αὐτοῦ ἐδίωξαν καὶ τὸ Μοναστήριον κατέκαυσαν. Τόσην δὲ καταφρόνησιν ἔκαμον οἱ ἐναγεῖς εἰς τὸν Ἅγιον, ὥστε ὅστις τὸν ἔβλεπεν ἔκλαιεν· ἄλλοι τὸν ἔδερον, ἄλλοι ἔπτυον εἰς τὸ πρόσωπόν του, ἄλλοι ἔκοπτον κλάδους καὶ ἐπεριπάτουν ἔμπροσθέν του εἰς χλεύην καὶ περιγέλασμα καὶ ἄλλα μύρια κακὰ τοῦ ἔκαμαν ἐμπαίζοντες αὐτόν, ὡς οἱ Ἰουδαῖοι τὸν Κύριον. Φθάσαντες δὲ εἰς τὸν αἰγιαλόν, τὸν ἔβαλαν ἐντὸς μιᾶς λέμβου καὶ τὸν ἐπῆγαν εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Φιλιππικοῦ, τὸ ὁποῖον ἦτο εἰς τὴν Χρυσόπολιν, πλησίον εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν. Ἐκεῖθεν ἀνέφεραν εἰς τὸν βασιλέα, ὅτι τὸν ἔφεραν ἕως ἐκεῖ καὶ ὅτι κατέκαυσαν ὅλον τὸ Μοναστήριόν του. Ὁ δὲ ἐχάρη ἀκούσας τὰ κακά, τὰ ὁποῖα ἔκαμαν εἰς τοὺς Ὁσίους καὶ γράφει παρευθὺς πρόσταγμα, ὅτι ὅστις τολμήσει πλέον νὰ πλησιάσῃ εἰς τὸ βουνὸν τοῦ Αὐξεντίου νὰ θανατώνεται.


Ὑποσημειώσεις

[1] Οὗτος εἶναι ὁ Πατριάρχης Γερμανὸς Αʹ πατριαρχεύσας τὸ 714-730. Ἐξωρίσθη ὑπὸ τοῦ Ἰσαύρου, δι’ ὃ καὶ Ὁμολογητὴς ἀπεκλήθη. Ἡ μνήμη του τιμᾶται τὴν ιβʹ (12ην) Μαΐου (βλέπε Τόμον Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[2] Βλέπε περὶ τοῦ θαύματος τούτου καὶ ἐν τῷ Βίῳ τοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ (βλέπε Τόμον Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[3] Βλέπε ἡμέτερον «Μέγαν Συναξαριστὴν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» Τόμ. ΙΓʹ «Συναξαριστὴς Τριῳδίου».

[4] Ὁ Ὅσιος οὗτος Αὐξέντιος ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ (408-450), ἡ δὲ μνήμη αὐτοῦ τιμᾶται τὴν ιδʹ (14ην) Φεβρουαρίου (βλέπε εἰς Τόμον Βʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[5] Οὕτως ἴσως ὠνομάζει τὴν νοτίως τῆς Μ. Ἀσίας θάλασσαν.

[6] Κωνσταντῖνος Εʹ ὁ Κοπρώνυμος (741-775) καὶ ὁ τούτου υἱὸς Λέων Δʹ ὁ Χάζαρος (775-780). Τοῦτον ὁ πατήρ του Κωνσταντῖνος Εʹ εἶχεν ἀνακηρύξει συμβασιλέα ἀπὸ τοῦ πρώτου ἔτους τῆς ἡλικίας του (751) διὸ καὶ ὁ χαιρετισμὸς ἀπευθύνεται ἀπὸ μέρους τῶν δύο συμβασιλέων. Τοῦ Λέοντος Δʹ σύζυγος ὑπῆρξεν ἡ Εἰρήνη ἡ μετὰ τὸν θάνατον αὐτοῦ συγκαλέσασα τὴν Ἁγίαν Ζʹ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον ἐν ἔτει 787 καὶ ἀναστηλώσασα τὴν Ὀρθοδοξίαν. Περὶ τῶν συμβάντων κατὰ τὴν περίοδον τῆς Εἰκονομαχίας βλέπε γενικώτερον εἰς τὴν Κυριακὴν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡμέτερος «Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» Τόμ. ΙΓʹ «Συναξαριστὴς Τριῳδίου».

[7] Συρογενής· γεννηθεὶς ἐκ Σύρων, δηλαδὴ ἀλλόφυλος. Βιτάλιος· ζωντανός, ζωώδης.

[8] «Καὶ εἶπεν Ἠλιού· οὐ διαστρέφω τὸν Ἰσραήλ ὅτι ἀλλ’ ἢ σὺ καὶ ὁ οἶκος τοῦ πατρός σου» (Γʹ Βασιλ. ιηʹ 18).

[9] «Ἵνα τί ἐφρύαξαν ἔθνη καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά; Παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ καὶ κατὰ τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ» (Ψαλμ. βʹ 1-2).