Ὅταν δὲ ἔμελλε νὰ ἐξέλθῃ ἀπὸ τὸ κελλίον του, νὰ ὑπάγῃ διὰ ἀναγκαίαν ὑπόθεσιν, ἔβαλλον οἱ ἄνθρωποι εἰς τὴν ὁδὸν τοὺς ἀσθενεῖς αὐτῶν. Καὶ καθὼς διήρχετο, τοὺς ηὐλόγει καὶ ἰατρεύοντο. Ὁ δὲ Πρεσβύτερος Σαβῖνος εἶχε θυγατέρα ὡραίαν παράλυτον, ἥτις δὲν ἠδύνατο νὰ κινηθῇ τελείως, τὴν ὁποίαν ἤγειραν καὶ ἔθεσαν εἰς τόπον τινὰ ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἐπρόκειτο νὰ διέλθῃ ὁ Ἅγιος. Ὅταν δὲ ἔφθασεν ἐκεῖ ὁ Ἅγιος, τὸν προσεκύνησεν ἡ μήτηρ τῆς κόρης, δεομένη μετὰ δακρύων νὰ τῆς δώσῃ τὴν ἴασιν· καὶ προσευξάμενος ἐσφράγισε τὴν ἀσθενῆ λέγων· «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔγειραι». Ἡ δὲ κόρη εὐθὺς ἠγέρθη ὑγιής, εὐχαριστοῦσα τὸν Θεὸν καὶ τὸν Ἅγιον.

Ἐπήγαινε δὲ ὁ Ἅγιος εἰς ὅλην τὴν πόλιν πολλάκις καὶ παρεῖχεν εἰς πάντας ὅ,τι ἐχρειάζοντο διά τε τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα. Οἱ δὲ γονεῖς αὐτοῦ ὑπηρέτουν ὅσον ἠδύναντο, ἡ μὲν μήτηρ εἰς τὰς ὑπηρεσίας τοῦ οἴκου μὲ τὰς ὑπηρετρίας της, ὁ δὲ Χαρίτων ἀναγινώσκων τὰς βίβλους καθ’ ἑκάστην, μὲ νηστείας, προσευχάς, ἐλεημοσύνας καὶ ἄλλας ἀρετάς. Τόσον ὥστε ὅλη ἡ πόλις ηὐχαρίστει τὸν Κύριον, ὅστις τοὺς ἔδωσε τοιοῦτον ποιμένα σοφὸν καὶ εὔσπλαγχνον. Ἰδὼν δὲ ὁ ἀρχέκακος διάβολος τὴν ἄμεμπτον πολιτείαν τοῦ Ἁγίου καὶ τὴν τοῦ λαοῦ ὠφέλειαν, ἐφθόνησε καὶ ἐκίνησε πόλεμον κατὰ τοῦ δικαίου ὁ ἄδικος, διὰ νὰ τὸν ἐκβάλῃ ἀπὸ τὸν θρόνον του. Καὶ ἀκούσατε τὶ κατεσκεύασεν ὁ παμπόνηρος. Οἱ προρρηθέντες Πρεσβύτεροι Σαβῖνος καὶ Κρισκεντῖνος εἶχον ἔχθραν μεταξύ των πρότερον, ἀλλὰ διὰ νὰ κακοποιήσωσι τὸν Ἅγιον συνεφιλιώθησαν· καὶ νικηθέντες ἀπὸ τὸν δαίμονα ἔλεγον ταῦτα πρὸς ἀλλήλους· «Ἕως πότε θὰ εἴμεθα αἰχμάλωτοι τούτου τοῦ μάγου Γρηγορίου, τὸν ὁποῖον διὰ τὰς μαντείας του τιμῶσι τοσοῦτον οἱ ἀνόητοι; Ἡμεῖς γνωρίζομεν ὅτι ἔκαμε καιρὸν πολὺν εἰς τὰ ἔθνη μετά τινος γόητος καὶ ἔμαθεν ἐπακριβῶς τὴν τέχνην ἐκείνου, μὲ αὐτὴν δὲ φαίνεται Ἅγιος, καὶ οὔτε τρώγει, οὔτε πίνει, ὡς καὶ οἱ δαίμονες». Ταῦτα λέγοντες εὗρον καί τινας Κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς ἀσυνέτους, τοὺς ὁποίους κατέπεισαν μὲ χρήματα καὶ συνεφώνησαν μὲ αὐτούς, νὰ διώξωσι τὸν Ἅγιον καὶ νὰ χειροτονήσωσιν αἱρετικόν τινα Πρεσβύτερον, καλούμενον Λεύκιον, τὸν ὁποῖον ἀνεθεμάτισε Σύνοδός τις, ἡ ὁποία ἔγινεν εἰς τὴν Λαοδίκειαν, εὑρίσκετο δὲ τότε ἐκεῖ κεκρυμμένος εἰς τὴν οἰκίαν Θεοδώρου τινὸς ἰλλουστρίου [5].