Μετὰ ταῦτα ἔπεσεν ἡ κόρη ἐκείνη ἐπὶ πρόσωπον ἐνώπιον τῶν Ἀρχιερέων μετὰ δακρύων λέγουσα· «Ἐλεήσατέ με, Πατέρες Ἅγιοι, καὶ βάλετέ με εἰς Μοναστήριον νὰ κλαίω τὴν ἀνομίαν μου, διότι δὲν ἐπιστρέφω πλέον εἰς τὴν πατρίδα μου». Τότε ὁ Πάπας κουρεύσας αὐτὴν Μοναχήν, τὴν ἔβαλεν εἰς Μοναστήριον καὶ ζήσασα ἔτη 22 πολιτείαν θεάρεστον ἀνεπαύθη, τὸν δὲ Ἐπίσκοπον Λεύκιον καθῄρεσαν καὶ τὸν ἐξώρισαν εἰς τὴν Ἱσπανίαν καὶ οὕτως ἐτελείωσεν ἡ Σύνοδος, ἀπῆλθε δὲ ἕκαστος εἰς τὴν ἐπαρχίαν του, ἐπῆρε δὲ ὁ Ἅγιος ἄδειαν ἀπὸ τὴν Σύνοδον νὰ κάμῃ εἰς ἄλλον τόπον τὴν Ἐπισκοπήν, καὶ νὰ κτίσῃ νέαν Ἐκκλησίαν, διότι ἐμίανε τὸ θυσιαστήριον ὁ Λεύκιος ὡς αἱρετικὸς καὶ ἐβύθισε τὰ ἅγια λείψανα· ὅθεν πρὸς τὸν σκοπὸν τοῦτον ἐχάρισεν ὁ Πάπας πολλὰ ἀργύρια εἰς τὸν Ἅγιον νὰ ἐξοδεύσῃ εἰς τὴν οἰκοδομὴν καὶ πίπτων εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ μετὰ δακρύων τοῦ ἐζήτησε συγχώρησιν διὰ τὴν ἀτιμίαν, τὴν ὁποίαν τοῦ ἐπροξένησε, νὰ τὸν ἔχῃ φυλακὴν τόσους μῆνας καὶ τοιουτοτρόπως ἀσπασθέντες ἀλλήλους ἐπῆραν ὅλοι συγχώρησιν. Ἐπῆγε δὲ ὁ Ἅγιος μὲ τὸν Μαρκιανὸν καὶ μὲ τοὺς Ἐπισκόπους εἰς τὸ Βυζάντιον, ὅπου ὁ βασιλεὺς τοῦ ἔκαμε μεγάλην τιμὴν ἀκούσας τὰς θαυματουργίας τὰς ὁποίας ἐτέλεσεν. Ἀφοῦ δὲ διέτριψεν ἐκεῖ πολλὰς ἡμέρας, ἔλαβεν ὁ βασιλεὺς συγχώρησιν ἀπὸ τὸν Ἅγιον καὶ τοῦ ἐχάρισε φλωρία ἀναρίθμητα διὰ νὰ κτίσῃ τὴν Ἐπισκοπήν. Ὁμοίως καὶ ἡ Αὐγούστα τοῦ ἔδωκεν ἄπειρον χρυσίον, νὰ κάμῃ καὶ ἱερὰ σκεύη πλούσια καὶ προσεκύνησεν αὐτόν· αὐτὸς δὲ τοὺς ηὐλόγησε καὶ ἀνεχώρησεν.
Εἰς ὀλίγον καιρὸν ἐπῆγεν ὁ Ἅγιος εἰς τὴν Ρώμην, εἰς τὴν ὁποίαν ἐκάθησεν εἴκοσιν ἡμέρας νὰ συνευφρανθῶσι μετὰ τοῦ Πάπα καὶ τοῦ Ἀββᾶ Μάρκου· τοῦ ἔδωσε δὲ ὁ Πάπας δύο εὐλαβεῖς Διακόνους νὰ τὸν βοηθῶσι νὰ κτίσῃ τὸν Ναόν· καὶ οὕτως ἔφθασαν εἰς τὴν Σικελίαν καλῶς. Ὅταν ἔμαθον οἱ Ἀκραγαντῖνοι ὅτι ἤρχετο ὁ Ποιμήν των, ἐξῆλθον ὅλοι καὶ τὸν ὑπεδέχθησαν μετὰ λαμπάδων καὶ θυμιαμάτων ψάλλοντες καὶ εἰσελθὼν ὁ Ἅγιος δὲν ὑπῆγεν εἰς τὸν Ναόν, ἀλλὰ εἰς ἕνα εἰδωλικὸν ναὸν ἔξωθι τοῦ ὁποίου ἔκαμε καλύβην· καὶ βάλλων τὸν Τίμιον Σταυρὸν ἐξεδίωξεν ἐκεῖθεν τοὺς δαίμονας καὶ ᾠκοδόμησε Ναὸν ὡραιότατον εἰς τὸ ὄνομα τῶν κορυφαίων Ἀποστόλων, κτίσας δὲ πέριξ αὐτοῦ καὶ κελλία, ἡσύχαζε μὲ τὴν συνοδείαν του τρέφων πτωχούς, ἐνδύων γυμνοὺς καὶ διδάσκων καθ’ ἑκάστην τὰ λογικὰ πρόβατα. Ἐδίωκε δὲ καὶ τὰς αἱρέσεις κατὰ κράτος ἀπὸ τὴν ποίμνην του, ἀλλὰ καὶ ὅσοι ἀσθενεῖς ἤρχοντο εἰς τὸ κελλίον του ἐλάμβανον τὴν ὑγείαν τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος. Ὅθεν συρρέοντες ἀπὸ διαφόρους τόπους ἄνθρωποι πολλοὶ νὰ τὸν βλέπωσιν, ἐβαρύνθη τὴν σύγχυσιν καὶ ἀνεχώρησεν εἰς τὴν ἔρημον ἀφήσας τὸν Ἀρχιδιάκονον Εὖπλον καὶ τὸν Ἔρασμον ἐπιτρόπους νὰ κυβερνῶσι τὸ ποίμνιον.
Οὕτω λοιπὸν ζήσας πολιτείαν θεάρεστον καὶ πολὺ γηράσας, ἀπῆλθε περὶ τὸ ἔτος χπε’ (685) πρὸς ὃν ἐκ βρέφους ἐπόθησε Κύριον. ᾯ πρέπει δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.