Ἐξελθόντες λοιπὸν οἱ ἀπεσταλμένοι ἀπὸ τὴν πόλιν ἐπορεύθησαν διὰ ξηρᾶς πρὸς τὴν Ρώμην, πρὶν ὅμως φθάσουν ἐκεῖ ἠσθένησε βαρέως ὁ Μαρκιανὸς καὶ εἶχον θλῖψιν οἱ Ἀρχιερεῖς δι’ αὐτόν. Ὅταν δὲ εἰσῆλθον εἰς τὴν Ρώμην, ἐπλήθυνεν ἡ ἀσθένεια περισσότερον, εἶχε δὲ ὁ ἀσθενὴς ἡμέρας εἴκοσιν ὅπου δὲν ἐκοιμήθη· ὅθεν ἐκινδύνευεν εἰς θάνατον καὶ ἔκλαιον αὐτὸν οἱ συνοδοί του. Ἡ δὲ γυνή, τῆς ὁποίας ἐθεράπευσε τὴν θυγατέρα ὁ Ἅγιος, ἔτυχε νὰ διέρχεται ἀπὸ τὸν οἶκον ἐκεῖνον καὶ ἀκούσασα τὸν θρῆνον εἰσῆλθε καὶ λέγει πρὸς τοὺς δούλους του, οἱ ὁποῖοι τὸν συνώδευον· «Ἐγείρατε τὸν κύριόν σας νὰ ὑπάγωμεν εἰς τὴν φυλακήν, εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκεται εἷς Ἅγιος νὰ τὸν θεραπεύσῃ καθὼς καὶ ἄλλους ἐθεράπευσεν». Οἱ δὲ ὑπήκουσαν καὶ βαστάζοντες αὐτὸν ἀπῆλθον εἰς τὸν Ἅγιον, ὅστις ἔκαμε δέησιν πρὸς τὸν Θεὸν δι’ αὐτὸν ὁλονύκτιον καὶ τὸ πρωῒ ἔμεινεν ὑγιὴς καὶ ηὐχαρίστει τὸν Ἅγιον. Τοῦτο μαθόντες οἱ Ἐπίσκοποι καὶ ἡ λοιπὴ συνοδεία τοῦ Μαρκιανοῦ ἐθαύμασαν καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν φυλακὴν ἐχαιρέτισαν τὸν Ἅγιον· καὶ ἀκούσαντες ὅτι ἦτο εἰς τὴν φυλακὴν δύο τώρα ἔτη ἐλυπήθησαν καὶ ὠνείδισαν τὸν Πάπαν, διότι τὸν κατεφρόνησε τόσον, ἐνῷ ἦτο ἅγιος ἄνθρωπος. Εἰς ὀλίγας ἡμέρας ἦλθον ἀπὸ τὴν Σικελίαν καὶ οἱ κόμητες μὲ τοὺς κατηγόρους, τὴν κόρην καὶ τὸν Ἐπίσκοπον. Εὐθὺς τότε οἱ Ἀρχιερεῖς προσέταξαν νὰ φυλακίσωσιν ὅλους αὐτοὺς ἀσφαλῶς, ἕως ὅτου ληφθῇ ἡ ἀπόφασις καὶ τὴν δευτέραν ἡμέραν συνεκρότησαν Σύνοδον εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Ἰππολύτου, πλησίον τῆς φυλακῆς εἰς τὴν ὁποίαν ἦτο ὁ Ἅγιος. Ἦσαν δὲ Ἐπίσκοποι καὶ λοιποὶ Κληρικοὶ τὸν ἀριθμὸν ἑκατὸν πεντήκοντα, καὶ πολλοὶ Μοναχοὶ καὶ λαϊκοί.

Ἔφεραν λοιπὸν τοὺς κατηγόρους τοῦ Ἁγίου, οἵτινες ἦσαν ἑκατὸν δέκα Κληρικοὶ καὶ λαϊκοί. Ἐλθὼν δὲ ὁ Ἅγιος, προσεκύνησε τοὺς Ἀρχιερεῖς μὲ πολλὴν ταπείνωσιν. Τότε ὁ Πάπας εἶπε πρὸς τὸν Σαβῖνον καὶ τοὺς λοιπούς· «Ποίαν κατηγορίαν ἔχετε νὰ εἰπῆτε κατὰ τοῦ Ἐπισκόπου σας;». Λέγουσιν οἱ ἀναιδεῖς· «Ἡμεῖς εἰσήλθομεν κατὰ τὸ σύνηθες εἰς τὸ κελλίον τοῦ Ἐπισκόπου καὶ εὕρομεν τὴν κόρην αὐτὴν κοιμωμένην εἰς αὐτό. Αὕτη δὲ μᾶς ὡμολόγησεν, ὅτι ἐτέλεσε μετὰ τοῦ Ἐπισκόπου παράνομον πρᾶξιν, διὰ τὴν ὁποίαν ἀπὸ τὴν ὥραν ἐκείνην ἐδαιμονίσθη ἡ τάλαινα». Τότε ἔφεραν τὴν γυναῖκα, ἥτις ἦτο ἠλλοιωμένη τὸ πρόσωπον καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ ὁμιλήσῃ· ἐρωτήσαντες δὲ τὸν Ἅγιον ἐὰν ἔπταισεν, ἔλεγε ταῦτα· «Ἀναστάντες μάρτυρες ἄδικοι, ἃ οὐκ ἐγίνωσκον ἐπηρώτων με» (Ψαλμ. λδ’ 11) καὶ τὰ λοιπὰ τοῦ ψαλμοῦ τότε ἡ κόρη ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν καὶ τὴν ἐτάρασσε τὸ δαιμόνιον.