Ὁ δὲ Ἅγιος, μὲ τὸ νὰ ἦτο πεπλησμένος ἀπὸ τὴν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἔχαιρε καὶ ηὐφραίνετο ἐνθυμούμενος τὸ ρητὸν τοῦ Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τὸ λέγον· «Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις» (Ἰακ. α’ 2). Τὴν ἐρχομένην ἡμέραν πάλιν ἐπρόσταξεν ὁ ἀλιτήριος καὶ τὸν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακὴν καὶ τὸν ἐξυλοκόπησαν σκληρότατα ἐκεῖνοι οἱ ἀγριώτατοι θῆρες, ἔπειτα τοῦ ἔδεσαν ὀπίσω τὰς χεῖρας καὶ τὸν ἐκρέμασαν διὰ πολλὴν ὥραν καὶ ἐκ τούτου ἠσθένησαν τὰ χέρια τοῦ Ἁγίου καὶ ἔμειναν πολὺν καιρὸν ἀκίνητα. Ἀλλὰ τίς δύναται νὰ διηγηθῇ εἰς πλάτος τὰς ἄλλας τιμωρίας καὶ βάσανα, τὰ ὁποῖα ἐδέχθη εἰς τὸ σῶμά του ὁ Ἅγιος; ἐν ᾧ ἦτο κρεμάμενος, τὸν ἐπότιζαν διάφορα ποτὰ φαρμακερώτατα· ἀλλὰ ταῦτα πάντα τὰ ὑπέμεινε μὲ μεγάλην ὑπομονήν, μὲ τὸ νὰ ἦτο ὡπλισμένος μὲ τὴν δύναμιν καὶ χάριν τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, καὶ ἐπεθύμει τὰ λάβῃ καὶ τὸ τέλος τοῦ μαρτυρίου, διὰ νὰ ἀπολαύσῃ ταχέως τὸν ἀμάραντον στέφανον καὶ νὰ συναυλισθῇ εἰς τὴν χορείαν τῶν Ἁγίων.
Ὁ Πανάγαθος ὅμως Θεὸς εἰδώς, ὅτι δι’ αὐτοῦ τοῦ πολυτίμου μαργαρίτου, τοῦ Ὁσίου Δαβίδ, ἐσῴζοντο πολλαὶ ψυχαί, τὸν ἠλευθέρωσε φωτίσας τινὰς Χριστιανοὺς οἵτινες ἔδωκαν χρήματα ἱκανὰ εἰς τὸν ἡγεμόνα· ὅθεν ἐλυτρώθη ὁ Ἅγιος. Ἀφοῦ δὲ ἠλευθερώθη ἀπὸ τὸν τύραννον, δὲν ἔκρινεν εὔλογον νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὸ αὐτὸ ἀσκητήριον, ἀλλὰ περιήρχετο ἀπὸ τόπου εἰς τόπον ἕως νὰ εὕρῃ πάλιν τόπον ἁρμόδιον ἡσυχίας, δοκιμάζων καθ’ ὁδὸν ἀμέτρους τυραννίας καὶ θλίψεις ἐκ τῶν βαρβάρων καὶ κακῶν ἀνθρώπων. Τέλος δὲ ἦλθεν εἰς τὴν νῆσον τοῦ Εὐρίπου, εὑρὼν δὲ ἐκεῖ τόπον ἐπιτήδειον ἡσυχίας, πλησίον τοῦ χωρίου Ὀροβιαῖς καλούμενον, ἔμεινεν ἐκεῖ· εἰς αὐτὸν δὲ τὸν τόπον ἦτο Ναὸς ἐπ’ ὀνόματι τῆς θείας Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τὸν ὁποῖον διὰ τῆς θείας βοηθείας καὶ διὰ συνδρομῆς τινων εὐλαβῶν Χριστιανῶν ἀνήγειρεν ἐκ βάθρων καλλωπισθέντα μετὰ τῶν ἁρμοδίων κελλίων καὶ τῶν ἐφεπομένων οἰκοδομῶν, ἀποκαταστήσας οὕτω Μοναστήριον, ὡς ἐπόθει. Ἔπειτα δὲ οἱ ποθοῦντες τὸν μοναδικὸν βίον, ἀκούοντες τὰς ἀρετὰς καὶ τὰ κατορθώματα τοῦ Ἁγίου, ἔτρεχον πανταχόθεν καὶ ἐλάμβανον τὸ ἀξίωμα τῆς μοναδικῆς πολιτείας, καὶ τοιουτοτρόπως ἐπρόκοπτον εἰς τὴν ἀρετὴν διὰ τῶν θείων παραινέσεων καὶ διδασκαλιῶν τοῦ παναρίστου Δαβίδ· ἐξ αὐτῶν δὲ τῶν μοναζόντων οἱ πλέον διαπρέψαντες εἰς τὴν ἀρετὴν εἶναι οὗτοι: Ὁ Ἰσαάκ, ὅστις εἶχε καὶ τὸ ἀξίωμα τῆς Ἱερωσύνης, ὁ Ἰωαννίκιος καὶ ὁ Ἡσαΐας, χαριτωμένοι τῷ ὄντι μὲ διαφόρους ἀρετὰς καὶ προτερήματα μετὰ τούτων ἦτο καὶ Γεράσιμος, Ἰωακείμ, Διονύσιος καὶ Δανιὴλ Ἱεροδιάκονοι καὶ αὐτοὶ ἄξιοι καὶ ἐστολισμένοι μὲ τὰ αὐτὰ προτερήματα.