Ἀλλ᾽ οἱ Μοναχοὶ ἐκεῖνοι δὲν ἠθέλησαν πώποτε νὰ ἐπιδώσωσιν εἰς τὴν προκοπὴν τῆς ἀρετῆς, καὶ οὕτως ἐπληροῦτο εἰς αὐτοὺς τὸ ρητὸν ἐκεῖνο τὸ λέγον· «Εἰ ἀλλάξεται Αἰθίοψ τὸ δέρμα αὐτοῦ καὶ πάρδαλις τὰ ποικίλματα αὐτῆς, καὶ ὑμεῖς δυνήσεσθε εὖ ποιῆσαι μεμαθηκότες τὰ κακά» (Ἱερ. ιγ’ 23), τότε δηλαδὴ καὶ ἐκεῖνοι θὰ ἀφήσωσι τὰς κακὰς αὐτῶν συνηθείας. Ἔλεγε δὲ τοῦτο διότι ἕκαστος ἐξ αὐτῶν ἠγάπα νὰ ἔχῃ τὴν ἰδιορρυθμίαν του καὶ νὰ τρέχῃ, ὡς θέλει, εἰς τὰς αἰσχράς του πράξεις.
Διάγων λοιπὸν ὁ μακάριος Δαβὶδ εἰς αὐτὸ τὸ Μοναστήριον τῆς Θεοτόκου, διῆλθεν ἐκεῖθεν μεταβαίνων εἰς Ἀχαΐαν ὁ Ἁγιώτατος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίας μετὰ τοῦ σοφωτάτου ρήτορος Ἐμμανουήλ, διῆλθον δὲ, καὶ ἀπὸ τὴν εἰρημένην Μονήν. Ἐν μιᾷ δὲ τῶν ἡμερῶν, ὄντος τοῦ Πατριάρχου ἐκεῖ, ὁ Ὅσιος Δαβὶδ ἐπῆρε καιρὸν διὰ νὰ λειτουργήσῃ κατὰ τὸ σύνηθες· ὁ δὲ ρήτωρ, ἔχων οὐκ ὀλίγην εὐλάβειαν πρὸς τὸν μακάριον, εἰσῆλθεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ βλέπει εἰς τὸ Ἅγιον Βῆμα τὸν Ὅσιον, ὅστις ἵστατο εἰς τὴν Προσκομιδήν, ὅτι τὸν εἶχε περικυκλωμένον φῶς θεῖον καὶ ἔλαμπε τὸ πρόσωπόν του ὡς ἥλιος ἱσταμένου σχεδὸν μίαν πῆχυν ὑψηλότερον τῆς γῆς· τοῦτο τὸ θαῦμα ἰδὼν ὁ ρήτωρ ἔδραμεν εἰς τὸν Πατριάρχην, καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· «Ἐλθέ, Δέσποτα Ἅγιε, εἰς τὴν Ἐκκλησίαν διὰ νὰ ἴδῃς Ἄγγελον ἐπίγειον». Καὶ εὐθὺς δραμὼν ὁ Πατριάρχης ἔνδον τοῦ βήματος, τὸ μὲν φῶς, ὅπου εἶδεν ὁ ρήτωρ πρότερον, ὁ Πατριάρχης δὲν τὸ εἶδεν, ἀλλ’ εἶδε τὸ πρόσωπον τοῦ Ἁγίου βεβρεγμένον μὲ δάκρυα. Τοῦτο ὡς εἶδεν ὁ Πατριάρχης ἐθαύμασε καὶ ἔπειτα πολλὰ παρεκάλεσε τὸν Ὅσιον διὰ νὰ τὸν κάμῃ Ἀρχιερέα εἰς Μητρόπολίν τινα, ἀλλὰ οὐδόλως ἔστερξε· διατρίψας λοιπὸν ὀλίγον καιρὸν εἰς αὐτὸ τὸ Μοναστήριον ὁ Ὅσιος, καὶ βλέπων τὸ ἀδιόρθωτον τῶν Μοναχῶν ἐκείνων, ἔφυγεν ἐκεῖθεν. Περιφερόμενος δὲ ἀπὸ τόπου εἰς τόπον, διὰ νὰ ἐπιτύχῃ τὸν ἁρμόδιον τόπον τῆς ἀσκήσεως, εἰς ἐκτέλεσιν τοῦ ἀληθοῦς σκοποῦ του, ἔστη κάπου ποιήσας εὐχὴν πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, λέγων· «Παντοκράτορ Δέσποτα, Δημιουργὲ τοῦ παντός, φιλάνθρωπε καὶ ἐλεῆμον Θεέ, Λυτρωτὰ καὶ ρύστα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, Σύ, ὦ γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, ὅστις ἔχυσες τὸ Πανάγιόν Σου αἷμα ἐπάνω εἰς τὸν Τίμιον Σταυρὸν διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου, σὺ ὁδήγησόν με, πανάγιε Βασιλεῦ, εἰς τὸ νὰ εὕρω τόπον ἡσυχίας καὶ ἀνέσεως».