Ἀφοῦ δὲ κατῆλθεν εἰς τὴν ἐπαρχίαν του, ἔστειλεν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἐπῆρε τὸν ἀγαπητόν του ὑποτακτικὸν καὶ καθαρὸν ὑπουργὸν τοῦ Θεοῦ, τὸν πανάριστον Δαβίδ. Ὡς δὲ ἔφθασεν εἰς τὴν Μητρόπολιν τῆς Ναυπάκτου, μεγάλη χαρὰ ἐγένετο ἀμοιβαία εἰς τοὺς δύο, δηλαδὴ εἰς τὸν Ἀρχιερέα καὶ εἰς τὸν Ὅσιον Δαβίδ, καὶ ἀμέσως ὁ Γέροντάς του μετὰ χαρᾶς ψυχικῆς λέγει τὸν σκοπόν του πρὸς τὸν Δαβίδ· «Τέκνον μου ἀγαπητὸν ἐν Κυρίῳ ἐγὼ ἐπίτηδες σὲ μετεκάλεσα ἐκ τῆς Μονῆς, διὰ νὰ σὲ χειροτονήσω Ἐπίσκοπον, νὰ ποιμάνῃς λαόν, διότι εἶσαι ἄξιος ἐργάτης καὶ διδάσκαλος τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου εἰς τὸ νὰ φωτίσῃς ψυχὰς ἀνθρώπων».
Ὁ δὲ μακάριος Δαβὶδ ταῦτα ἀκούσας οὐδόλως ἔστερξε, μὲ ὅλον ὅτι ἦτο ἄξιος αὐτοῦ τοῦ ὑψηλοῦ ἀξιώματος, ἐπειδὴ κατεφρόνει τὴν δόξαν καὶ ἠσπάζετο τὴν ταπεινοφροσύνην καὶ ἡσυχίαν. Διὸ καθ’ ἑκάστην κατεγίνετο καὶ ἐνησχολεῖτο εἰς τὸ νὰ φυλάξῃ τὴν ψυχήν του ἄσπιλον καὶ καθαρὰν ἀπὸ τὰς ἐπιβουλὰς καὶ ἐνέδρας τοῦ δολίου σατανᾶ, καὶ νὰ τὴν λαμπρύνῃ μὲ τὰ πρέποντα προτερήματα καὶ ἀρετάς, θέλων νὰ ἀφανίσῃ τελείως τὰς τῆς σαρκὸς ἀτάκτους κινήσεις καὶ ὁρμὰς καὶ νὰ ὑποτάξῃ τὸ σῶμα εἰς τὴν ψυχήν. Διὰ τοῦτο μὲ μεγάλας νηστείας καὶ μὲ ὁλονυκτίους ἀγρυπνίας καὶ συνεχεῖς γονυκλισίας ἐταλαιπώρει τὸν ἑαυτόν του, ἐπειδὴ οὐδέποτε ἐχόρτασε τὴν κοιλίαν του μὲ φαγητόν, ποτὲ δὲν ἐφόρεσεν εὐπαρουσίαστον ἔνδυμα, ποτὲ δὲν ἐγέλασεν ἄτακτα, ποτὲ δὲν ἔκαμε κανένα ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα εἶναι ἐναντία τοῦ μοναδικοῦ βίου, ἀλλ’ εἶχε διὰ παντὸς τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ ἐστηριγμένον εἰς τὴν ψυχήν του, καὶ ἠσπάζετο τὴν ταπείνωσιν καὶ ἦτο ὑποτεταγμένος πρὸς τὸν Γέροντά του καὶ πνευματικόν του πατέρα. Διὰ νὰ μάθετε δὲ πόσην ὑπακοὴν εἶχεν ὁ παμμακάριστος εἰς τὸν διδάσκαλόν του, ἀκούσατε μετὰ προσοχῆς τὴν Κατωτέρω διήγησιν.
Ἐστάλη ποτὲ παρὰ τοῦ Γέροντός του ὁ Ὅσιος Δαβὶδ, ἀπὸ τὴν Ναύπακτον εἰς τὴν Ἄρταν διά τινα ὑπηρεσίαν. Ἡ δὲ ὁδὸς ἀπὸ τῆς Ναυπάκτου μέχρι τῆς Ἄρτης συνίσταται εἰς διάστημα τεσσάρων ἡμερῶν· ὁ δὲ μακάριος συνείθιζε νὰ περιπατῇ ἀνυπόδητος. Φθάσας δὲ εἰς τὴν Ἄρταν, ἵστατο εἰς μέρος τι χάριν ἀναπαύσεως· ἰδὼν δὲ αὐτὸν εἷς ἄρχων θεοφιλὴς καὶ φιλόπτωχος ἀνυπόδητον, εὐθὺς ἠγόρασεν ἓν ζεῦγος ὑποδήματα καὶ ἔρχεται πρὸς τὸν Ὅσιον, καὶ τοῦ λέγει παρακαλῶν· «Δοῦλε τοῦ Θεοῦ, λάβε αὐτὰ τὰ ὑποδήματα καὶ βάλε αὐτὰ εἰς τοὺς πόδας σου, καὶ μὴ ταλαιπωρῇς τόσον πολὺ τὸν ἑαυτόν σου».