ΔΑΒΙΔ ὁ ἀληθὴς καὶ γνήσιος ὑπουργὸς τοῦ Παναγάθου Θεοῦ, ἦτο ἀπὸ χωρίον τι καλούμενον Γαρδινίτζα, κείμενον πλησίον τοῦ Ταλαντίου [1] εἰς τὸ παραθαλάσσιον ἔναντι τῆς νήσου Εὐβοίας, ἤκμασε δὲ περὶ τὸ ͵αφιθ’ (1519) ἔτος, πατριαρχεύοντος ἐν Κωνσταντινουπόλει τοῦ ἀοιδίμου Ἱερεμίου, εἶχε δὲ γεννήτορας θεοσεβεῖς τε καὶ εὐλαβεῖς· καὶ ὁ μὲν πατὴρ αὐτοῦ ἐκαλεῖτο Χριστόδουλος, ἔχων καὶ τὸ ἀξίωμα τῆς Ἱερωσύνης, ἐστολισμένος μὲ χάριτας καὶ ἀρετάς, ἡ δὲ μήτηρ αὐτοῦ Θεοδώρα, ἥτις τῷ ὄντι κατεγίνετο εἰς τὸ νὰ ἀναδειχθῇ εἰς τὸν πανοικτίρμονα Θεὸν δῶρον καθαρόν· ἔζων δὲ καὶ οἱ δύο ἐναρέτως, δηλαδὴ μὲ προσευχάς, μὲ νηστείας, μὲ ἐλεημοσύνας, μὲ δάκρυα, παρακαλοῦντες τὸν Ἅγιον Θεὸν ἡμέρας τε καὶ νυκτὸς νὰ τοὺς ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὰς παγίδας καὶ ἐνέδρας τοῦ πονηροῦ διαβόλου καὶ νὰ τοὺς ἀξιώσῃ τῆς ἐπουρανίου αὐτοῦ Βασιλείας· ἰδὼν δὲ ὁ ἐλεήμων Θεὸς τὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς των, ἐχάρισεν εἰς αὐτοὺς τέσσαρα τέκνα, ἐξ ὧν τὰ δύο ἀρσενικά, τὰ δὲ ἕτερα δύο θηλυκά, διὰ τὰ ὁποῖα χαίροντες καὶ εὐφραινόμενοι ἐδόξαζον τὸ πανάγιον αὐτοῦ ὄνομα, ἐξαιρέτως δὲ διὰ τὸν μακάριον Δαβίδ, ὅστις ηὔφραινε καὶ ηὐχαρίστει αὐτοὺς περισσότερον, ὡς ἔχων παρὰ Κυρίου πλείονας χάριτας.
Ὅτε λοιπὸν ἐγένετο εἰς τὴν ἡλικίαν τῶν τριῶν ἐτῶν ὁ τρισόλβιος, νύκτα τινὰ καθ’ ὕπνον ἐφάνη εἰς αὐτὸν ὁ θεῖος Πρόδρομος Ἰωάννης, λέγων· «Ἀνάστα, τέκνον μου, καὶ ἀκολούθει μοι». Καὶ εὐθέως ἠκολούθησε μετὰ χαρᾶς ὡς νὰ ἦτο γέρων, ἔμφρων καὶ συνετός. Ἐξελθόντες λοιπὸν ἀμφότεροι ἐκ τοῦ οἴκου ἦλθον εἰς μίαν Ἐκκλησίαν κειμένην πλησίον τῆς χώρας ταύτης, τιμωμένην ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Τιμίου Προδρόμου, καὶ ἀμέσως εὑρέθη ἡ θύρα τῆς Ἐκκλησίας ἀνοιγμένη διὰ θείας ἐπιταγῆς καὶ εἰσῆλθον ἔνδον τοῦ Ναοῦ. Τότε ὁ μὲν θεῖος Πρόδρομος ἐφάνη εἰς τὸν μακάριον Δαβίδ, ὅτι ἐστάθη εἰς τὴν εἰκόνα, ἥτις ἔφερε τὸν χαρακτῆρα κατὰ τὸ πρωτότυπον τοῦ Προφήτου, αὐτὸς δὲ ἐστάθη ἔμπροσθεν τῆς εἰκόνος μετ’ εὐλαβείας, ἔχων τὰς χεῖράς του σταυροειδῶς ἓξ ὁλοκλήρους ἡμέρας, ἀνυπόδητος καὶ ἀσκεπὴς μόνον μὲ ἕνα ὑποκάμισον, θεωρῶν τὸν Τίμιον Πρόδρομον. Οἱ δὲ γονεῖς τοῦ παιδίου ἐγερθέντες τοῦ ὕπνου καὶ μὴ εὑρόντες αὐτὸν ἐλυπήθησαν μεγάλως· ὅθεν περιῆλθον τὴν χώραν ἐρευνῶντες διὰ τὸ παιδίον των, ἀλλὰ δὲν εὗρον αὐτό· διὸ λυπούμενοι ἔκλαιον καὶ ἐθρήνουν τὴν αἰφνίδιον στέρησιν τοῦ παιδός των.