Ὁ δὲ μακάριος Δαβίδ, ἐννοήσας τὴν εὐλάβειαν τοῦ ἄρχοντος, τὰ ἐδέχθη καὶ τὰ ἐφόρεσε· καὶ ἀφοῦ ἔκαμεν ὅλα τὰ προσταχθέντα ὑπὸ τοῦ Γέροντός του Μητροπολίτου Ναυπάκτου, ἐπέστρεψεν ὀπίσω ταχέως· ὁ δὲ Ἀρχιερεὺς καὶ Γέροντάς του, ἰδὼν τὸν Δαβὶδ φοροῦντα τὰ ὑποδήματα, λέγει πρὸς αὐτὸν μετὰ θυμοῦ· «Ὦ Γέρον (ἐπειδὴ οὕτως ἐκαλεῖτο παιδιόθεν ὁ μακάριος διὰ τὴν πολλὴν φρόνησίν του), τίς σοῦ ἔδωκε τὰ ὑποδήματα αὐτά;». Ὁ δὲ Ὅσιος Δαβὶδ μετ’ εὐλαβείας πολλῆς ἀπεκρίθη καὶ λέγει πρὸς εὐτόν· «Ἄνθρωπός τις φιλόχριστος, Πάτερ μου, μοῦ τὰ ἐχάρισεν». Ὁ δὲ Ἀρχιερεὺς λέγει πρὸς αὐτόν· «Αὐτὴ εἶναι ἡ ὑποταγὴ τὴν ὁποίαν σῴζεις πρὸς ἐμέ, ὦ Γέρον; καὶ διατί δὲν ἦλθες ἀνυπόδητος, καθὼς ἐπῆγες, ἀλλὰ ἐλυπήθης ἑαυτόν; ἄπελθε λοιπόν, καὶ δὸς τὰ ὑποδήματα ὀπίσω εἰς τὸν ἄνθρωπον, ὅστις σοῦ τὰ ἔδωκε, καὶ πάλιν στρέψον ὀπίσω, καθὼς ἐπῆγες ἀνυπόδητος· τοῦτον τὸν κανόνα ἔκρινα νὰ σοῦ δώσω, διὰ νὰ μάθῃς ποτὲ νὰ μὴ κάμῃς κανὲν ἔργον ἄνευ τῆς προσταγῆς μου».
Τότε ὁ ταπεινόφρων Δαβὶδ ποιήσας μετάνοιαν ἐδέχθη μετὰ χαρᾶς τὴν ἐπιτίμησιν καὶ ἔπραξε καθὼς τὸν ἐπρόσταξεν ὁ ἱερὸς ἐκεῖνος Ἀρχιερεύς. Ἀφ’ οὗ λοιπὸν ἐγύρισεν ὀπίσω, τὸν ὑπεδέχθη ὁ θεῖος ἀνὴρ μετ’ εὐλαβείας καὶ χαρᾶς, ὡς ἄξιον ὑπηρέτην τοῦ Θεοῦ καὶ τέκνον τῆς ὑπακοῆς. Διάγων δὲ μετὰ τοῦ Ἀρχιερέως ἔλαμπε μὲ τὰς ἀρετὰς καὶ τὰ θεῖα κατορθώματα, ὡς ἀστὴρ φαεινότατος. Ὅθεν καὶ ἀκουσίως ἐχειροτονήθη Ἱερεὺς γενόμενος λειτουργὸς τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Μυστηρίων, καὶ ὅλος ηὔξανεν εἰς τὴν ἀρετὴν ἐπιδιδόμενος εἰς τοὺς ἀγῶνας καὶ καμάτους, ὡς δένδρον πεφυτευμένον εἰς γῆν ἀγαθήν, ὅπερ ὑψοῦτο μὲ τὴν θείαν βοήθειαν, φέρον καρποὺς ἀγαθούς· διότι ἤκουε τὴν σοφίαν, τὴν λέγουσαν· «Ὅσῳ μέγας εἶ, τοσούτῳ ταπείνου σεαυτόν, καὶ ἔναντι Κυρίου εὑρήσεις χάριν» (Σειρ. γ’ 18). Διὰ τοῦτο ἀπὸ τὴν ὑπερβάλλουσαν ταπείνωσιν ἀπέφυγε τὸ ἀξίωμα τῆς Ἀρχιερωσύνης. Βλέπων δὲ ὁ Ἀρχιερεὺς καὶ οἱ τοῦ τόπου ἄρχοντες τὰς οὐρανίους χάριτας καὶ τὰ προτερήματα τὰ ὁποῖα εἶχε, τὸν παρεκάλεσαν πολλὰ διὰ νὰ γίνῃ Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Θεοτόκου, τῆς ἐπιλεγομένης Βαρνακόβης [3]· οὕτω λοιπὸν διὰ τῶν πολλῶν παρακλήσεων τοῦ Ἀρχιερέως καὶ τῶν ἀρχόντων ἀνεδέχθη τὴν Ἡγουμενίαν τοῦ ἱεροῦ ἐκείνου Μοναστηρίου, καὶ πάντοτε διὰ φροντίδος εἶχε τὴν ἐπιμέλειαν τῆς ψυχικῆς σωτηρίας τῶν ἐκεῖ διαβιούντων Μοναχῶν, νουθετῶν καὶ διδάσκων καθ’ ἑκάστην αὐτοὺς ἅπαντα τὰ τοῦ μοναδικοῦ βίου καθήκοντα, ὑποδεικνύων εἰς αὐτοὺς μάλιστα ἑαυτὸν καλὸν παράδειγμα.