Ἕως ἐδῶ, ἀκροαταί μου, διηγήθην τὴν ἀποκατάστασιν τοῦ Ἱεροῦ μοναστηρίου καὶ τὰς χάριτας καὶ ἀρετὰς τοῦ Ὁσίου πατρὸς Δαβίδ, τώρα δὲ θέλω διηγηθῆ ἀκολούθως τὰς περιηγήσεις, τὴν ὑπερβάλλουσαν ἐλεημοσύνην, τὴν ὁποίαν ἔκαμνεν εἰς τοὺς πτωχοὺς καὶ τὰ θαύματα αὐτοῦ, τὰ ὁποῖα ἔτι ζῶν ἐτέλεσεν.
Ἐφάνη ποτὲ εὔλογον εἰς τὸν Ἅγιον νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Ἐπισκοπὴν τοῦ Ἁγίου Δημητριάδος. Ἐπῆρε δὲ μαζί του τὸν Χριστοφόρον, ὅστις καὶ τὸν Βίον τοῦ Ὁσίου εἰς τὸ μετὰ ταῦτα συνέγραψε, καὶ τὸν ἱερὸν Ἰωαννίκιον καὶ περιπατοῦντες ἦλθον ἔξω τῆς Ἐπισκοπῆς πρὸς τὸ ἑσπέρας καὶ ἐκτύπησε τὴν θύραν· ἐξῆλθε δὲ εἷς Διάκονος τοῦ Ἁγίου Δημητριάδος καὶ τοὺς ἐρωτᾷ ποῖοι εἶναι καὶ τὶ θέλουσιν. Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίθη πρὸς αὐτόν· «Ξένοι ἄνθρωποι εἴμεθα καὶ θέλομεν νὰ ξενισθῶμεν εἰς τὴν Ἐπισκοπήν». Τότε ὁ Διάκονος ἐπιστρέψας εἶπε τοῦ Γέροντός του, ἅπερ εἶπεν ὁ Ὅσιος καὶ πάλιν ἐξελθὼν ὁ Διάκονος εἶπεν, ὅτι «δὲν εἷναι δυνατὸν νὰ ἔλθητε μέσα, ἐπειδὴ ὁ Γέροντάς μου δειπνᾷ μέ τινας φίλους του· λάβετε λοιπὸν μίαν ψάθαν καὶ καθήσετε αὐτοῦ ἔξω». Τότε ὁ Ὅσιος ἀπεκρίθη τοῦ Διακόνου· «Ἡμεῖς, τέκνον μου, εἰς οἰκίαν ἀγαπῶμεν νὰ μείνωμεν καὶ ὄχι ἔξω εἰς τὸν δρόμον». Καὶ εὐθὺς στραφεὶς ὁ Ἅγιος Γέρων πρὸς τὸν Χριστοφόρον, ὅστις ἐκράτη ἀπὸ τὸν χαλινὸν καὶ ἕνα ἡμίονον, τὸν ὁποῖον εἶχον μεθ’ ἑαυτῶν, εἶπε πρὸς αὐτόν· «Τράβα τὸ μουλάρι, παρήκοε», (οὕτως εἶχε συνήθειαν νὰ τὸν ὀνομάζῃ πολλὰς φοράς)· αὐτὸς δὲ ἔχων θάρρος πρὸς τὸν Ἅγιον εἶπεν· «Ἂς προσμείνωμεν ὀλίγον, Πάτερ, ἴσως καὶ μᾶς ἀνοίξουν». Ὁ δὲ θεῖος Πατὴρ βλέπων αὐτὸν ἀργοποροῦντα εἰς τὸ νὰ κάμῃ τὸ πρόσταγμά του, τὸν ἐκτύπησε μὲ τὴν ράβδον του εἰς τὴν ράχιν, λέγων εἰς αὐτόν· «Δὲν κάμνεις ἐκεῖνο ὅπου σοῦ λέγω, μόνον στέκεσαι καὶ φιλονικεῖς;»· αὐτὸς δὲ ὑπὸ εὐλαβείας καὶ φόβου φερόμενος ἐτράβηξε τὸν ἡμίονον διὰ νὰ ἀναχωρήσῃ.
Ὁ δὲ Διάκονος τοῦ Ἀχιερέως, ἱστάμενος ἔτι εἰς τὴν θύραν καὶ ἀκούων αὐτά, ἔδραμε προς τον Γέροντά του, καὶ τοῦ διηγεῖται ὅλα αὐτὰ ὅπου ἤκουσεν. Ὁ δὲ Ἀρχιερεὺς ἠννόησεν ὅτι ἦτο ὁ περίφημος ἐκεῖνος Δαβίδ, ἐπειδὴ πρὸ πολλοῦ εἶχεν ἀκούσει διὰ τὰ προτερήματά του, καὶ ἠγάπα νὰ τὸν ἴδῃ καὶ ἀμέσως κατέλιπε τὴν τράπεζαν καὶ μετὰ τῶν εὑρεθέντων φίλων προσέδραμεν εἰς τὸν Ὅσιον, καὶ ὡς τὸν εἶδε, λέγει μετ’ εὐλαβείας· «Σὺ εἶσαι ὁ Γέρων Δαβίδ;». Καὶ ἀπεκρίθη μετὰ ταπεινώσεως· «Ἐγὼ ὁ δοῦλος τῆς σῆς ἁγιωσύνης εἰμί».