Ὁ δὲ Χριστοφόρος, ὢν διατεταγμένος παρὰ τοῦ Ἁγίου Γέροντος νὰ τοῦ ἀναφέρῃ τὰ τοιαῦτα πρὸς διόρθωσιν τῶν ψυχῶν, ἦλθε πρὸς τὸν Ἅγιον καὶ εἶπεν ὅσα ἠκολούθησαν εἰς τὸν πτωχὸν Γεώργιον. Ὁ δὲ Ὅσιος μὲ λύπην ἄκραν ἐγύρισεν εἰς τὸν τοῖχον καὶ ἔκλαυσεν, ἔπειτα εἶπεν εἰς τὸν Ἱερομόναχον Ἰσαάκ, ὅστις ἵστατο ἐκεῖ· «Κάλεσον τὸν Ἡγούμενον καὶ τοὺς Γέροντας νὰ ἔλθουν ἐδῶ». Οὗτοι δὲ ἀμέσως ἦλθον ἔμπροσθέν του, καὶ ὡς εἶδεν αὐτούς, λέγει· «Διατί, ἀδελφοί, ἐδιώξατε τὸν πτωχὸν Γεώργιον, καὶ δὲν τοῦ ἐδώκατε τὸ κεχρὶ διὰ νὰ φάγῃ αὐτὸς καὶ τὰ παιδιά του; διατί παρωργίσατε τὸν Χριστὸν καὶ ἐμὲ τὸν ταπεινὸν Γέροντα;». Ὁ δὲ Ἡγούμενος καὶ οἱ Γέροντες, ἀκούοντες τοὺς λόγους τοῦ Ὁσίου Πατρός, κύψαντες κάτω τὴν κεφαλήν των καὶ φοβηθέντες, ἔλεγον μετ’ εὐλαβείας· «Συγχώρησόν μας, Πάτερ Ἅγιε, ὅτι ἐπταίσαμεν». Ὁ δὲ Ἅγιος λέγει πρὸς αὐτούς· «Λάβετε ταχέως τὸ κεχρὶ καὶ ἄλλα φαγητά, καὶ ὑπάγετε εἰς τὸν πτωχὸν Γεώργιον, φάγετε δὲ καὶ πίετε ἐξ αὐτοῦ καὶ κάμετε ἀγάπην, καὶ τότε θέλετε ἔχει συγχώρησιν ἀπὸ τὸν Θεόν»· καὶ οὕτω ποιήσαντες, καθὼς τοὺς διέταξε, ἠξιώθησαν τῆς συγχωρήσεως.

Μοναχὸς δέ τις εὐλαβέστατος, Σάββας ὀνομαζόμενος, ἔχων ἀπὸ τοὺς γονεῖς του χρήματα ἱκανά, ἠγόρασε λαμπρὸν κῆπον καὶ τὸν ἐχάρισεν εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Ἁγίου διὰ ψυχικὴν σωτηρίαν. Ἔπειτα δὲ ἀπὸ τριάκοντα καὶ πέντε ἔτη τινὲς Μοναχοὶ ἐκ τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ὀνομαζομένου Γαλατάκη, Παχώμιος καὶ Θεόληπτος, ἔχοντες πλησίον τοῦ κήπου αὐτοῦ, τοῦ παρὰ τοῦ Σάββα ἀφιερωθέντος εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Ὁσίου, μικρὸν κῆπον τοῦ ἰδικοῦ των Μοναστηρίου, ἀδίκως καὶ παραλόγως ὡς πλεονέκται τὸν ἐξουσίασαν. Μαθὼν δὲ τοῦτο ὁ μακάριος Δαβὶδ οὐδόλως ὠργίσθη, οὐδόλως κατηράσθη ἢ ὕβρισεν αὐτοὺς διὰ τὴν πλεονεξίαν των, ἀλλὰ μ’ ὅλον ὅτι ἐπανειλημμένως τοῦ εἶχον κάμει πολλὰ σκάνδαλα, συγχύσεις καὶ ζημίας, ὁ Ἅγιος ἐφύλαττε τὴν ἀγάπην κατὰ τὴν ἐντολὴν τοῦ Εὐαγγελίου· «Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν ... προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς» (Ματθ. ε’ 44) καὶ τὴν ἐντολὴν τοῦ θείου Παύλου λέγοντος· «Ὁ ἥλιος μὴ ἐπιδυέτω ἐπὶ τῷ παροργισμῷ ὑμῶν» (Ἐφεσ. δ’ 26). Ὅθεν εἰς καιρὸν κατὰ τὸν ὁποῖον τὸ Μοναστήριόν των ἐκινδύνευε νὰ ἀφανισθῇ ὑπὸ τῶν λῃστῶν, αὐτὸς ἔκαμεν εἰς αὐτοὺς οὐχὶ ὀλίγην τὴν βοήθειαν, μάλιστα τοὺς ᾠκοδόμησε καὶ φρούριον πλησίον τῆς θαλάσσης καὶ τοὺς ἔκαμνε διὰ παντὸς μεγάλας εὐεργεσίας, νουθετῶν καὶ διδάσκων αὐτοὺς εὐαγγελικῶς, ὡς ἀκριβὴς φύλαξ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου.