Οὕτως ἀφοῦ ἐδεήθη ὁ Ἅγιος, εὐθύς, ὤ τῶν ἀπείρων σου θαυμάτων, Παμβασιλεῦ! ὅλα τὰ πλήθη τῶν κωνώπων ἔφυγον, καὶ ἐπνίγησαν εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ὅλοι ἐδόξασαν τὸν Θεόν. Ἠκούσθη δὲ τὸ θαῦμα τοῦτο εἰς πολλοὺς καὶ μακρινοὺς τόπους.

Ἄλλην φορὰν πάλιν πορευόμενος εἰς τὸ χωρίον Ἐλευσὶς τῆς Ἀττικῆς διὰ ὠφέλειαν πολλῶν ψυχῶν, ἐφιλοξενήθη παρ’ ἑνὸς εὐλαβοῦς Χριστιανοῦ, ὅστις θέλων νὰ φιλοφρονήσῃ τὸν Ὅσιον, μεταξὺ τῶν ἑτέρων φαγητῶν, ἔβαλε καὶ κολοκύνθην τινὰ εἰς τὴν τράπεζαν, ὡς οὖσαν νεοφανῆ πρὸς περισσοτέραν εὐχαρίστησιν τοῦ μακαρίου ἀνδρός. Φαγόντος δὲ τοῦ Ὁσίου ἐξ ἐκείνης τῆς κολοκύνθης, εὑρέθη τόσον πικρά, ὥστε δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ τὴν βάλῃ τις εἰς τὸ στόμα. Καὶ ὁ μὲν οἰκοκύρης ἐλυπήθη μεγάλως, ὁ δὲ Ἅγιος γνωρίσας τὸν λογισμόν του, ἐνῷ ἐκάθητο ἡσύχως, ἐδεήθη τοῦ Θεοῦ εἰς τὸ νὰ μεταβληθῇ ἡ πικρότης εἰς γλυκύτητα. Τότε λέγει πρὸς τὸν οἰκοκύρην· «Τρῶγε τώρα, τέκνον μου, ὅτι εἶναι γλυκεῖα ἡ κολοκύνθη»· τοῦτο ὡς εἶδεν ὁ Χριστιανὸς ἐκεῖνος, μεγαλοφώνως ἐδόξασε τὸν Θεόν, καὶ εἰς ὅλον τὸν τόπον ἐκεῖνον ἐκήρυξε τὸ γενόμενον θαῦμα. Ἄλλοτε πάλιν ἐπορεύετο ὁ Ἅγιος εἰς τὴν χώραν τῆς Λαμίας, Ἀγαρηνὸς δέ τις ἔτυχε καθ’ ὁδὸν κρατῶν εἰς τὰς χεῖρας του ράβδον καὶ ἐκτύπησε τὸν Ἅγιον εἰς τὴν ράχιν καὶ ὁ μὲν θεῖος πατὴρ δὲν ὡμίλησε τίποτε, ἡ χεὶρ ὅμως τοῦ Ἀγαρηνοῦ ἐξηράνθη γενομένη ἀκίνητος· τότε ὁ Ἀγαρηνός, μὴ δυνάμενος νὰ κάμῃ τι, προστρέχει εἰς τὸν Ὅσιον μὲ ἄλλους Ἀγαρηνοὺς εἰς τὴν οἰκίαν εἰς τὴν ὁποίαν ἐξενίσθη, καὶ παρακαλεῖ τὸν Ὅσιον κλαίων πικρῶς διὰ νὰ τὸν θεραπεύσῃ· καὶ ἀμέσως ὁ Ἅγιος εἶπεν· «Ἂς εἶναι ἡ χείρ σου ἰατρευμένη ὡς καὶ πρότερον διὰ τῆς θείας δυνάμεως, καὶ ὤ τοῦ θαύματος! ἀπεκατεστάθη ἡ χείρ του ὑγιής. Βλέποντες δὲ οἱ ὁμόπιστοί του τὸ παράδοξον θαῦμα, τὸ ἐκήρυξαν εἰς πολλοὺς ὁμοπίστους των· καὶ ὁ μὲν ἰαθεὶς ἔφερε χρήματα ἱκανὰ τοῦ Ἁγίου πρὸς εὐχαρίστησιν, ὁ δὲ Ἅγιος τοῦ τὰ ἔδωκεν ὀπίσω, λέγων πρὸς αὐτόν· «Ὕπαγε νὰ τὰ δώσῃς ἔλεος τῶν ὁμοπίστων σου, καὶ εἰς τὸ ἑξῆς οὐδέποτε νὰ μὴ κάμῃς κακόν». Τοιουτοτρόπως ἐδοξάσθη ὁ Ἅγιος παρὰ τοῦ ἀγαθοδότου Θεοῦ ὡς πιστὸς δοῦλος καὶ ὑπηρέτης ἄριστος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, θαυματουργῶν εἰς τοὺς πιστοὺς καὶ ἀπίστους εἰς δόξαν Θεοῦ.

Ἐκ τούτων λοιπὸν τῶν τερατουργημάτων τοῦ Ἁγίου δύναται νὰ ἐννοήσῃ τις πόσην παρρησίαν εἶχεν ὁ Ἅγιος πλησίον εἰς τὸν Θεὸν διὰ τὰς μεγάλας ἀρετάς του. Εἶχε δὲ εἰς τὸ Μοναστήριόν του πολλὴν εὐταξίαν καὶ κοσμιότητα, καὶ ἦσαν οἱ εἰς αὐτὸ ἀσκούμενοι Πατέρες ἐστολισμένοι μὲ χαρίσματα τῆς μοναδικῆς πολιτείας.