Ὁ δικαιοκρίτης ὅμως Θεὸς δὲν παρεῖδε μέχρι τέλους τὸ δίκαιον, ἀλλὰ ἐπαίδευσε τοὺς ἀδικήσαντας μὲ ἀρρωστίας μεγάλας διὰ τὴν ψυχικήν των σωτηρίαν. Πάσχοντες δὲ οἱ διαληφθέντες ὃ τε Παχώμιος καὶ Θεόληπτος ὑπὸ νόσου βαρείας τόσον ὥστε ἐσάπησαν αἱ σάρκες των καὶ φθάνοντες εἰς τὸ τέλος τῆς ζωῆς των, ἦλθον εἰς μετάνοιαν, καὶ στέλλοντες πρὸς τὸν Ἅγιον ἐζήτουν συγχώρησιν διὰ τὰ ὅσα σκάνδαλα καὶ ζημίας τοῦ ἐπροξένησαν· ὁ μὲν Θεόληπτος ἠξιώθη τῆς συγχωρήσεως διὰ γράμματος καὶ εὐθὺς ἐκοιμήθη, ὁ δὲ Παχώμιος κατὰ μίμησιν τοῦ παραλύτου ἐβλήθη εἰς κράββατον, καὶ ὑπὸ τεσσάρων ἀνδρῶν κρατούμενος ἐπορεύετο πρὸς τὸν Ἅγιον. Ὁ δὲ Ὅσιος καταβαίνων εἰς τὸ κάστρον τοῦ Εὐρίπου τοὺς συνήντησε καθ’ ὁδὸν καὶ βλέπων ὁ παμμάκαρ τὴν ἀθλίαν κατάστασιν τοῦ πάσχοντος, ἔκλαυσε καὶ τοῦ ἔδωκε τὴν συγχώρησιν καὶ εὐθὺς ὡς ἐπέστρεψεν εἰς τὸ Μοναστήριόν του ἐπλήρωσε τὸ κοινὸν χρέος καὶ ὡμολόγησε πρὸ τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ὅτι ὁ κῆπος εἶναι τοῦ Μοναστηρίου τοῦ Ὁσίου Δαβὶδ καὶ ἐδόθη ὀπίσω. Ἕως ἐδῶ διηγήθημεν τὰς ἀρετὰς καὶ τὰ κατορθώματα τοῦ Ἁγίου· τώρα δὲ θέλομεν διηγηθῆ καί τινα θαύματά του, ὅσα ἔτι ζῶν πρὸς δόξαν Θεοῦ ἐπετέλεσεν.

Εἰς καιρὸν τοῦ θέρους ἐπήγαινεν ὁ Ἅγιος εἰς τὴν Κάρυστον διά τινα χρείαν τοῦ Μοναστηρίου· καθ’ ὁδὸν δὲ πρὸς τὸ ἑσπέρας παρέμεινεν εἰς χωρίον τι ὀνομαζόμενον Δύστον διὰ νὰ ἀναπαυθῇ ὀλίγον ἐκ τοῦ κόπου. Ἐκεῖ ὄντες κώνωπες ἱκανοὶ ἔβλαπτον τοὺς ἀνθρώπους, μηδόλως δίδοντες ἡσυχίαν εἰς αὐτοὺς νὰ κοιμηθῶσι διὸ ἔτρεχον οἱ ἄνθρωποι, οἱ μὲν εἰς τὰ σπήλαια, οἱ δὲ εἰς τὰ ὄρη. Ἰδόντες δὲ τὸν Ἅγιον οἱ κάτοικοι τοῦ χωρίου, προσέτρεξαν εἰς αὐτὸν πίπτοντες εἰς τοὺς πόδας του, καὶ παρακαλοῦντες αὐτὸν εἰς τὸ νὰ δεηθῇ τοῦ Θεοῦ, ὡς ἔχων παρρησίαν μεγάλην, νὰ τοὺς ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν κωνώπων. Ὁ δὲ Ἅγιος, βλέπων τὴν εὐλάβειάν των καὶ τὰ δάκρυα τὰ ὁποῖα ἐξέχεον, τοὺς ἐδίδαξε τὰ ὅσα εἶναι ἀναγκαῖα διὰ τὴν ψυχικήν των σωτηρίαν καὶ τοὺς εἶπεν, ὅτι νὰ ἔχωσι τὴν ἐλπίδα των εἰς τὸν Θεόν, καὶ θὰ τοὺς ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὴν πληγὴν ταύτην. Εἶτα δὲ ἦρε τὰς χεῖράς του εἰς τὸν οὐρανόν, καὶ τὸ ὄμμα τῆς ψυχῆς του εἰς τὸν Θεόν, καὶ εἶπε· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὅστις ἠλευθέρωσας τὸν Ἰσραὴλ ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ Φαραώ, καὶ ἐχάρισας εἰς αὐτοὺς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας, Σὺ λύτρωσον καὶ ἐλευθέρωσον καὶ τοὺς δούλους σου τούτους ἀπὸ τὰς παγίδας τοῦ νοητοῦ Φαραώ, καὶ ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν κωνώπων, ἵνα δοξάσωσι τὸ ὄνομά Σου τὸ Ἅγιον· εἰς Σέ, Πανάγιε Βασιλεῦ, ἔχουσι τὰς ἐλπίδας τῆς σωτηρίας των».