Ἐλθούσης δὲ τῆς τελευταίας ἡμέρας, ἔκραξεν ὅλους τοὺς Πατέρας λέγων πρὸς αὐτούς· «Ἐγώ, Πατέρες, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα μου, μέλλω νὰ ὑπάγω πρὸς τὸν Κύριόν μου, ὅστις μὲ προσκαλεῖ, ὑμεῖς δὲ γνωρίζετε τοὺς κανόνας τῆς μοναδικῆς ζωῆς· ἀκολουθεῖτε λοιπὸν αὐτοὺς καὶ μὴ ἀμελεῖτε, διὰ παντὸς δὲ νὰ εἶσθε ἀφιερωμένοι ψυχῇ τε καὶ νοῒ εἰς τὴν ἱερὰν προσευχήν, δοξολογοῦντες τὸν Δεσπότην Χριστὸν τὸν γλυκύτατον Ἰησοῦν καὶ Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Πρὸς ἀλλήλους νὰ ἔχετε τὴν κατὰ Θεὸν ἀγάπην, διὰ τὰ ἀναπληροῦται τὸ ρητὸν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀγάπης· «Οἷ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. ιη’ 20)· διὰ παντὸς νὰ μελετᾶτε τὸν θάνατον, καὶ νὰ μνημονεύητε τὰ κάλλη τοῦ νοητοῦ Παραδείσου. Νὰ ἀποφεύγητε τοὺς πονηροὺς λογισμούς, καὶ πάντοτε νὰ ἐξομολογῆσθε εἰς δεδοκιμασμένους πνευματικοὺς πρὸς διόρθωσιν τῶν πονηρῶν λογισμῶν, διὰ νὰ ἔχητε τὴν οὐράνιον χάριν φεύγετε τὴν φιλίαν τοῦ κόσμου· ἔχετε τὴν ταπείνωσιν, τὴν πρᾳότητα, τὴν ὑπακοήν, καὶ νὰ ἐνασχολῆσθε εἰς τὴν ἀνάγνωσιν καὶ μελέτην τῶν θείων Γραφῶν. Νὰ ἐλεῆτε τοὺς ἔχοντας ἀνάγκην καὶ πρὸ πάντων νὰ ἀσπάζεσθε τὴν πνευματικὴν πτωχείαν καὶ νὰ ὑπομένητε, πᾶσαν θλῖψιν καὶ στενοχωρίαν πενθοῦντες καὶ κλαίοντες διὰ τὰ πλημμελήματά σας νὰ εἶσθε διὰ παντὸς ἕτοιμοι καὶ πρόθυμοι εἰς πόνους, εἰς καμάτους, εἰς κακουχίας, διὰ νὰ ἀπολαύσητε ἐκείνην τὴν ἀνεκλάλητον χαράν, λέγω τὴν οὐράνιον Βασιλείαν».
Αὐτὰς τὰς νουθεσίας καὶ ἄλλας πολλὰς εἶπεν ὁ θεῖος Πατὴρ εἰς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ Πατέρας, ἔπειτα ἤρχισε νὰ ἀναπέμπῃ ὕμνους καὶ δοξολογίας εἰς τὸν πανοικτίρμονα Θεὸν λέγων· «Εὐλογημένος εἶ, Ποιητὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ γῆς, Θεὲ πολυέλεε, ὁ καταδεξάμενος λαβεῖν σταυρικὸν θάνατον διὰ τὴν ἀπολεσθεῖσαν ἀνθρωπίνην φύσιν· σὺ Πανάγιε Βασιλεῦ, ὡς πολυεύσπλαγχνος καὶ εὐσυμπάθητος Θεὸς συγχώρησόν μοι, καὶ πάριδε τὰ ἐμὰ πταίσματα, καὶ ἐνίσχυσόν με νὰ παρασταθῶ εἰς τὸ φοβερὸν βῆμα σου ἀκατακρίτως». Ταύτην τὴν εὐχὴν εἰπών, ἔστρεψε τὰ ὄμματά του πρὸς τοὺς ἀδελφούς, καὶ λέγει πρὸς αὐτούς· «Ἰδού, ἀδελφοί, ὁ Δεσπότης Χριστὸς ἦλθεν». Εὐθὺς δὲ ἀπέδωκε τὴν ἁγίαν του ψυχὴν εἰς χεῖρας τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, κατὰ τὸν σοφὸν Σολομῶντα τὸν λέγοντα· «Δικαίων δὲ ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ» (Σοφ. Σολ. γ’ 1). Ἦτο δὲ ἡ πρώτη τοῦ Νοεμβρίου μηνός· οἱ δὲ Μοναχοὶ ὄντες εἰς λύπην βαθεῖαν καὶ θρηνοῦντες ἀπαρηγορήτως διὰ τὴν στέρησιν τοῦ κοινοῦ Πατρὸς καὶ διδασκάλου αὐτῶν, πίπτοντες ἐπάνω εἰς τὸ ἅγιον λείψανον μετὰ δακρύων καὶ μετ’ εὐλαβείας πολλῆς κατεφίλουν αὐτό, μὴ ἐλπίζοντες εἰς τὸ ἑξῆς νὰ ἴδουν τὸν θεῖον Δαβίδ, τὸν κοινὸν πατέρα καὶ προστάτην τῶν ψυχῶν των.