Ὅθεν καὶ εἰς τὴν Πελοπόννησόν ποτε οἱ ἐκεῖ Ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ἄρχοντες μεταξύ των σκάνδαλα καὶ λογομαχίας οὐ σμικρὰς ἔχοντες, ἐμήνυσαν τοῦ Ἁγίου διὰ νὰ ὑπάγῃ νὰ τοὺς εἰρηνεύσῃ. Ὁ δὲ Ἅγιος εὐθὺς μετὰ προθυμίας μήτε τὸ μῆκος τῆς ὁδοῦ ἐβαρύνθη, μήτε συμπάθειαν εἰς τὸ γῆράς του δέδωκε, μήτε εἰς τὸ σῶμά του, τὸ ὁποῖον ἦτο πολλὰ ἰσχνὸν καὶ κατάξηρον ἀπὸ τὰς νηστείας καὶ τὰς ἀμέτρους κακουχίας καὶ ἀγρυπνίας, ἀλλ’ ἐπῆρε μεθ’ ἑαυτοῦ καί τινας μαθητάς του καὶ ἐκίνησε διὰ τὴν Πελοπόννησον. Καταβὰς δὲ εἰς τὸν αἰγιαλόν, εὗρε πλοῖον τι καὶ ἐμβῆκεν ἐντὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν μαθητῶν του, διὰ νὰ διέλθῃ ἄντικρυ εἰς τὸ Ταλάντι (τὴν νῦν Ἀταλάντην)· πρὶν δὲ νὰ φθάσῃ εἰς τὸν λιμένα τὸ πλοῖον, ἠκολούθησεν αἴφνης τρικυμία, ἥτις θλίβουσα μεγάλως τὸ πλοῖον ἀνέτρεψε τοῦτο καὶ ὅλοι ἔπεσον ἐπὶ τῶν κυμάτων τῆς θαλάσσης, τῇ θείᾳ ὅμως βοηθείᾳ ἐξῆλθον εἰς τὴν ξηράν, ὁ μὲν μὲ πλεύσιμον, ὁ δὲ εἰς ξύλον ἐπάνω. Ὁ δὲ μακάριος Δαβὶδ ὡς Γέρων καὶ ἀδύνατος κατῆλθεν εἰς τὸν βυθόν, ἔπειτα διὰ τοῦ θείου ἐλέους ἀνῆλθεν εἰς τὴν ἐπιφάνειαν τῆς θαλάσσης ἐξηπλωμένος, ὡς νὰ ἐκοιμᾶτο· οἱ δὲ μαθηταί του ἐλευθερωθέντες, ἔκλαιον ἔξω τοῦ αἰγιαλοῦ πικρῶς διὰ τὸν πνευματικόν των Πατέρα Δαβίδ. Ἐνῷ δὲ εὑρίσκοντο εἰς βαθεῖαν λύπην, ἔπειτα ἀπὸ ἐννέα ὥρας βλέπουσι τὸν Ἅγιον εἰς τὴν ἐπιφάνειαν τῆς θαλάσσης ὕπτιον, ζῶντα καὶ πάντῃ ἀβλαβῆ, ὅστις ἐξῆλθεν ἔξω ἀπολαβὼν τοὺς αὐτοῦ μαθητάς, καὶ πάντες ἐδόξασαν τὸν πανάγαθον Θεὸν διὰ τὸ μέγα τοῦτο θαυμάσιον. Ἐκεῖθεν λοιπὸν ἐπῆγεν εἰς τὴν Πελοπόννησον μετὰ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ. Ὅταν δὲ ἐπῆγεν ἐκεῖ, ὄχι μόνον διὰ τῶν πνευματικῶν του νουθεσιῶν καὶ διδασκαλιῶν εἰρήνευσε τοὺς σκανδαλισθέντας ὑπὸ τοῦ πονηροῦ Βελίαρ, ἀλλ’ ἐπροξένησε καὶ μεγάλην χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν πνευματικὴν εἰς πᾶσαν τάξιν Χριστιανῶν, καὶ οὕτως ἐπέστρεψεν εἰς τὸ Ἱερόν του Μοναστήριον μετὰ τῶν μαθητῶν του. Μετὰ δὲ τὴν ἐπιστροφήν του εἶπεν, ὅτι μετὰ τὴν κοίμησιν του ἔχει νὰ ἔβγῃ ὕδωρ εἰς τὸ δεῖνα μέρος, τὸ ὁποῖον δὲν ὑπῆρχε πρότερον καὶ ὅπερ ἤδη φαίνεται ρέον ἀπὸ κρήνης ἀενάου.

Τοιοῦτος ἦτο ὁ μακάριος Δαβίδ, λελαμπρυσμένος μὲ διαφόρους ἀρετὰς καὶ χαρίσματα τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Φθάσας δὲ εἰς γῆρας βαθὺ προεῖδε τὴν κοίμησίν του δι’ ἀποκαλύψεως θείας καὶ εἶπεν εἰς πάντας τοὺς συνασκουμένους Πατέρας· «Μετὰ τρεῖς ἡμέρας μέλλω νὰ ἀπέλθω ἐντεῦθεν κατὰ τὸ θεῖον βούλημα».