καὶ ἔρχεται ὅλη πρὸς τὰ οὐράνια, βλέπει δὲ τ’ ἀνεκλάλητα κάλλη τοῦ Παραδείσου καὶ τὴν ἀχόρταστον γλυκύτητα τοῦ ποιητοῦ καὶ Θεοῦ τῶν ἁπάντων. Ἀπ’ ἐκείνας λοιπὸν τὰς θεωρίας κατατρυφᾷ καὶ χορταίνει ἀχόρταστα καὶ δὲν λαμβάνει αὐτὴ ἡ ψυχὴ καμμίαν αἴσθησιν σωματικῆς τροφῆς, καθὼς λέγει καὶ ὁ σοφὸς Σολομών· «Καρδίας εὐφραινομένης πρόσωπον θάλλει, ἐν δὲ λύπαις οὔσης σκυθρωπάζει» (Παρ. ιε’ 13). Τότε ὁ Μαρκιανὸς ἐνεθυμήθη τοῦ Κυρίου λέγοντος· «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ’ ἐν παντὶ ρήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ» (Ματθ. δ’ 4), καὶ ἐδόξασε τὸν Θεόν.

Ὅταν δὲ ἐτελείωνεν ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, τῇ Μεγάλῃ Πέμπτῃ ἑσπέρας, ἔψαλε τὴν ὁλονύκτιον δέησιν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ κατὰ τὸ μεσονύκτιον κατῆλθε φῶς, τὸ ὁποῖον ἐσκέπασε τὴν Ἐκκλησίαν ἀρκετὴν ὥραν, ἐκεῖ ὅπου ἔψαλλαν οἱ Μοναχοὶ τὰς ᾠδὰς τῆς νυκτός. Καὶ τὸ πρωῒ ἠρώτησαν τὸν Ὅσιον λέγοντες· «Τί φανερώνει, Πάτερ, τὸ σημεῖον ἐκεῖνο τοῦ φανέντος φωτός;». Καὶ ὁ Ὅσιος τοὺς εἶπε· «Μέγα πρᾶγμα βέβαια θὰ γίνῃ ἐδῶ, ὅτι ὅλος ὁ τόπος οὗτος θὰ γεμίσῃ ἀνθρώπους καὶ τὰ λακκώματα καὶ τὰ βουνά». Τὸ ὁποῖον καὶ ἔγινε, διότι τόσον πλῆθος ἔδραμεν εἰς τὸν Ὅσιον, ὥστε δὲν τοὺς ἐχώρει ὁ τόπος τοῦ Μοναστηρίου, κατὰ τὴν πρόρρησίν του, ἐπειδὴ εἰς ὅλα ἐκεῖνα τὰ μέρη ἐπῃνεῖτο τὸ ὄνομά του καὶ ὅλοι ἔτρεχον νὰ τὸν ἴδουν καὶ νὰ εὐλογηθοῦν ἀπ’ αὐτόν. Καὶ διὰ μὲν τὸ πλῆθος σιωπῶμεν, ἀπὸ δὲ τὰ θαύματά του ὀλίγα νὰ διηγηθῶμεν διὰ πληροφορίαν σας.

Ἄνθρωποί τινες ἔφεραν κόρην τινὰ δαιμονιζομένην διὰ νὰ τὴν ἰατρεύσῃ. Ὅμως εἰς τὸ φανερὸν δὲν ἠθέλησε νὰ τὴν θεραπεύσῃ, φεύγων τὸν ἔπαινον τῶν ἀνθρώπων καὶ ἵνα μὴ ἀκούεται τὸ ὄνομά του, ὅτι διὰ τὴν ἐνάρετον ζωήν του ἦλθον καὶ ἄλλοι πολλοὶ Μοναχοὶ καὶ ἔγιναν μαθηταί του. Καλέσας ὅμως τοὺς συγγενεῖς τῆς κόρης κρυφίως τοὺς εἶπεν· «Ἐπιστρέψατε εἰς τὸν οἶκόν σας καὶ καθ’ ὁδὸν θέλει θεραπευθῆ ἡ θυγάτηρ σας», τὸ ὁποῖον καὶ ἔγινε· περιπατοῦντες ὅθεν εἰς τὴν ὁδὸν ἔφυγεν ἀπ’ αὐτὴν τὸ δαιμόνιον καὶ ἐθεραπεύθη, ὡς προεῖπεν ὁ Ἅγιος. Τοῦτο τὸ παράδοξον ἰδόντες οἱ γονεῖς τῆς κόρης ἐπέστρεψαν εἰς τὸν οἶκόν των θαυμάζοντες καὶ δοξάζοντες τὸν Θεόν.