Ἐλθὼν δὲ εἰς ἑαυτὸν ὁ Ὅσιος καὶ γνωρίσας τὰ τῆς θεωρίας ἦλθε πρὸς τοὺς μαθητάς του καὶ τοὺς διηγήθη ὅσα εἶδεν εἰς τὴν ὀπτασίαν καὶ αὐτοὶ τὸν ἠρώτησαν τί φανερώνουν αὐτὰ (οἱ τρεῖς μαῦροι ἄρτοι δηλονότι), ὁ δὲ Ὅσιος εἶπε· «Θλίψεις καὶ στενοχωρίαι πολλαὶ μὲ περιμένουν καὶ θέλημα Θεοῦ εἶναι ν’ ἀπέλθω εἰς τὰ κάτω μέρη καὶ οἱ τρεῖς μαῦροι ἄρτοι φανερώνουν, ὅτι ἐγὼ καὶ ἄλλοι δύο μὲ μαρτυρικὸν θάνατον θ’ ἀποθάνωμεν, ὁ καθεὶς δὲ θὰ φάγῃ τὸν ἄρτον του, ἤτοι τὰς θλίψεις τοῦ μαρτυρίου του», καθὼς ἡ ὑπόθεσις τὸ ἐφανέρωσεν ὕστερον. Ταῦτα ἀκούσαντες οἱ μαθηταὶ δὲν εἶχον πλέον λόγον νὰ τὸν ἐμποδίσουν καὶ ἐβεβαιώθησαν, ὅτι εἶναι θέλημα Θεοῦ νὰ ἐξέλθῃ ἀπὸ τὸ Ὄρος καὶ νὰ ὑπάγῃ ὅπου θέλει ὁ Θεός. Ὅθεν καταβάντες εἰς τὸ κελλίον των ἡσύχασαν.

Κατὰ δὲ τὴν Τετάρτην τῆς Διακαινησίμου, ἐπρόσταξεν ὁ Ὅσιος καὶ ἐμαγείρευσαν ὀλίγον φαγητὸν διὰ τὸ χαρμόσυνον τῆς ἑβδομάδος καὶ ἐνῷ ἦλθον νὰ ψάλουν τὰς ὥρας εἰς τὸν συνειθισμένον τόπον, ἐμβῆκεν ὁ Ὅσιος εἰς τὸ κελλίον του, προσευχόμενος μόνος του. Ἀφοῦ ἐτελείωσαν καὶ οἱ ἄλλοι τὰς ὥρας των, ἡτοίμασαν τὴν τράπεζαν καὶ τὸν ἐφώναξαν νὰ φάγωσιν, ἀλλ’ αὐτὸς ἡρπάγη εἰς θεωρίαν καὶ ἦτο ἀκίνητος. Εὑρισκόμενος δὲ εἰς τὰ ἄνω ἔβλεπε τὰ θεῖα κάλλη, κατατρυφῶν καὶ χορταζόμενος· αὐτοὶ ὅμως τὸν ἔλαβον ἐκ τῆς χειρὸς καὶ τὸν ἔφερον εἰς τὴν τράπεζαν, ἀλλὰ πάλιν δὲν ἔτρωγεν, ἀλλ’ ἡ εὐχή, ἤτοι τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν», ἐξήρχετο ἐκ τοῦ στόματος μὲ πόθον ἀνέκφραστον. Ἀφοῦ δὲ ἔφαγον αὐτοὶ καὶ ἤθελον νὰ σηκωθοῦν ἀπὸ τὴν τράπεζαν, ἦλθεν εἰς τὸν ἑαυτόν του καὶ δακρύζων καὶ στενάζων ἐφώναξε· «Δίκαιος εἶ, Κύριε, καὶ εὐθεῖαι αἱ κρίσεις σου, διότι ὅταν δὲν γίνεται τὸ θέλημά σου, τότε πληρώνεται ἐκεῖ μὲ ὀργὴν μεγάλην!». Καὶ ταῦτα ἀκούσαντες οἱ μαθηταὶ ἐτρόμαξαν καὶ ἤρχισαν νὰ κλαίουν καὶ νὰ ὀδύρωνται, νομίζοντες ὅτι δι’ αὐτοὺς εἶπε ταῦτα· αὐτὸς ὅμως τοὺς παρηγόρησε μὲ λόγους εἰρηνικούς. Ἤρχισε δὲ καὶ ἔτρωγε καὶ φαγὼν ἐπῆγεν εἰς τὸ κελλίον του· οἱ δὲ μαθηταί του ἔπεσον εἰς τοὺς πόδας του παρακαλοῦντες νὰ τοὺς φανερώσῃ τὰ τῆς ὀπτασίας, βιάζοντες αὐτὸν πολύ. Καὶ τοὺς εἶπε· «Συνήθεια εἶναι εἰς τοὺς ἁρπαζομένους εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἴδουν τὰ θεῖα ἐκεῖνα καὶ ἀνεκδιήγητα, ὕστερα νὰ καταβαίνουν εἰς τὰ τελώνια τοῦ ἀέρος εἰς τὸν ᾅδην. Λοιπὸν ἁρπαγεὶς εἰς τὴν τοῦ Κυρίου μου Βασιλείαν, καὶ καταβαίνων εἰς τὰς ἀρχὰς καὶ τὰ τελώνια τοῦ σκότους, εἶδον ψυχὴν κρινομένην καὶ μὲ ὀργὴν φερομένην εἰς τὰ κατώτατα τοῦ ᾅδου ἀπὸ τοὺς πονηροὺς δαίμονας καὶ πολὺ παιδευομένην».