ὁμοίως καὶ ὅταν ἀνυψοῖ τὰς χεῖράς του λαμπάδες φωτὸς ἐξέρχονται ἀπὸ τοὺς δακτύλους του· αὐτὰ γίνονται εἰς τοὺς ἀξίους, ὦ τέκνον μου· εἰς δὲ τοὺς ἀναξίους, καθὼς ἤκουσας πρότερον». Κατὰ δὲ τὴν ὥραν τῆς θυσίας, ὅταν δηλονότι ἐτελείωσαν τὰ Ἅγια καὶ ηὐλόγησεν αὐτὰ σταυροειδῶς ὁ Ἱερεύς, εἶδε καὶ ἄλλο θαυμασιώτερον ὁ Ὅσιος καὶ λέγει εἰς τὸν μαθητήν του· «Εἶδα τὸν Κύριον, τέκνον μου, εἰς τὸν δίσκον καθήμενον ἐν φωτί· καὶ ἦτο ἐκεῖνο τὸ φῶς μὲ πολλοὺς ὀφθαλμούς· καθὼς δὲ ἐμέλισεν αὐτὸν ὁ Ἱερεὺς εἰς τέσσερα μέρη, εἶδον νὰ χύνεται τὸ τίμιον αὐτοῦ Αἷμα εἰς τὸ ποτήριον ἀπὸ τοῦ ὁποίου μετέλαβεν ὁ Ἱερεύς, ὅταν δὲ ἐτελείωσεν ἡ θεία Λειτουργία εἶδα πάλιν τὸ βρέφος ἀκὲραιον ὁμοῦ μὲ τοὺς Ἀγγέλους ἀναβαῖνον μετὰ δόξης εἰς τὸν οὐρανόν».

Ἠρώτησε δὲ πάλιν τὸν Ὅσιον ὁ μαθητὴς αὐτοῦ λέγων· «Διὰ ποίαν αἰτίαν, Πάτερ μου, δὲν ἀποστρέφεται ἡ Χάρις τοὺς ἀναξίους Ἱερεῖς;». Καὶ ὁ Ὅσιος τοῦ λέγει· «Διὰ τὴν πίστιν τοῦ λαοῦ· διότι δὲν γνωρίζουν οἱ ἄνθρωποι ποῖος εἶναι ἄξιος καὶ ποῖος ἀνάξιος· καὶ διὰ τοῦτο μὲ πίστιν εἰς ὅλους, βλέπων δὲ ὁ Θεὸς τὴν πίστιν τοῦ λαοῦ στέλλει τὴν Χάριν του εἰς τοὺς ἀναξίους, διότι θὰ ἔμενον οἱ ἄνθρωποι ἀβάπτιστοι καὶ ἀμετάδοτοι, ἂν ἡ Χάρις δὲν ἤρχετο εἰς τοὺς ἀναξίους Ἱερεῖς. Ὁ δὲ Ἱερεύς, ὅστις ἀναξίως ἱερουργεῖ, ἂν δὲ μετανοήσῃ καὶ δὲν κάμῃ τελείαν ἀποχὴν τῆς λειτουργίας, δὲν εὑρίσκει ἔλεος ἀπὸ τὸν Θεόν, ἀλλὰ μὲ τοὺς παρανόμους Ἑβραίους, οἵτινες ἐσταύρωσαν τὸν Χριστόν, θέλει σταλῆ κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην τῆς κρίσεως εἰς τὸ πῦρ τὸ ἄσβεστον, ὡς καταφρονητὴς τῶν θείων Μυστηρίων. Ἂν δὲ μετανοήσῃ καὶ κάμῃ παραίτησιν, πηγαίνει μὲ τοὺς ἀξίους εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ διὰ τὴν ἄφατον αὐτοῦ φιλανθρωπίαν». Ταῦτα πάντα ἀκούσας ὁ μαθητὴς τοῦ Ὁσίου ηὐχαρίστησε τὸν Θεόν, διότι τὸν ἠξίωσε νὰ γίνῃ ὑποτακτικὸς τοιούτου Γέροντος κατὰ τοὺς ὑστερινοὺς τούτους καιρούς, καὶ ἐθαύμαζε διὰ τὸ διορατικὸν αὐτοῦ καὶ τὴν ἐκ Θεοῦ δοθεῖσαν εἰς αὐτὸν σοφίαν. Ὁ δὲ Ἱερεύς, περὶ τοῦ ὁποίου εἴπομεν, ἐξωμολογήθη τὴν αὐτὴν ὥραν εἰς τὸν Ὅσιον, ὅστις τὸν ἐκώλυσε νὰ μὴ λειτουργήσῃ πλέον, διότι δὲν ἦτο ἄξιος κατὰ τὴν ἐξομολόγησίν του, καθὼς ἄνωθεν εἴπομεν.

Ἄλλος δὲ πάλιν Ἱερεύς, Γρηγόριος τὸ ὄνομα, εἶχεν ὀλίγα χρήματα καὶ συμβουλεύσας αὐτὸν ὁ Ὅσιος τὸν κατέπεισε νὰ τὰ μοιράσῃ εἰς τοὺς πτωχούς. Ἀλλ’ ὅταν τὰ ἐμοίρασε, μετενόησε διὰ τοῦτο, ὅπερ ἔπραξε καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ εἰρηνεύσῃ. Ὅθεν λέγει εἰς τὸν Ὅσιον· «Μοῦ λέγει ἡ συνείδησίς μου, ὅτι ἔκαμα κακῶς καὶ ἐσκόρπισα τὰ χρήματά μου γελασθεὶς ἐκ τῶν λόγων σου».