Ὅταν ἔμαθον ταῦτα οἱ Ἁγιορεῖται πολὺ τὸν ηὐλαβοῦντο ὅλοι καὶ πολλοὶ ἤρχοντο νὰ ἐξομολογηθῶσιν εἰς αὐτόν· ὁ δὲ Ὅσιος κατ᾽ ἀρχὰς δὲν ἐδέχετο, προφασιζόμενος (διὰ τὴν ταπεινοφροσύνην του) ὅτι δὲν εἶχεν ἄδειαν Ἀρχιερέως· ἐν τούτοις οἱ Μοναχοὶ δὲν ἔφευγον, ἕως οὗ ἐλάμβανον τὸ ποθούμενον. Διὰ τοῦτο ὁ τῶν Ἰβήρων Ἡγούμενος μετέβη εἰς τὸν Ἐπίσκοπον Ἱερισσοῦ καὶ τοῦ εἶπε τὰ περὶ τοῦ Ἁγίου· ὁ δὲ Ἐπίσκοπος, ἀκούσας ταῦτα ἐδόξασε τὸν Θεόν, διότι εἰς τοὺς ὑστερινοὺς καιροὺς ἔδειξεν ἄνθρωπον τοιοῦτον, καὶ τοῦ ἔγραψε παρακινῶν αὐτὸν νὰ ἐξομολογῇ τοὺς Πατέρας· ἀπὸ τότε δὲ πλῆθος Μοναχῶν καὶ κοσμικῶν μετέβαινον ἐκεῖ καὶ ἐξωμολογοῦντο· ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν Ἱερέων εἰς ἄλλους μὲν τελείως ἀπηγόρευε τὴν θείαν λειτουργίαν, ἄλλους δὲ ἐτιμώρει διὰ χρονικῆς ἀργίας ἀναλόγως τῆς καταστάσεως, εἰς τὴν ὁποίαν τοὺς εὕρισκε καὶ ὅλοι ἐθαύμαζον διὰ τὴν διάκρισίν του, διότι ἦτο ἀγράμματος. Καὶ ἂν τυχὸν ἐλησμόνει τις καμμίαν ἁμαρτίαν ἢ τὴν ἔκρυπτεν ἀπὸ ἐντροπήν, τὸν ἔψεγε κατὰ μόνας εἰρηνικώτατα, γενικῶς δὲ ὅσοι ἐπήγαινον εἰς αὐτὸν ὠφελοῦντο.
Ἀκούσατε δέ, παρακαλῶ, καὶ διὰ τὸ προορατικὸν τοῦ Ὁσίου. Ὁ θυρωρὸς τῆς Μονῆς τῶν Ἰβήρων ἐκοινωνοῦσε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων ἐπί τινα καιρὸν ἀνεξομολόγητος ἢ ἀπὸ ἐντροπήν του ἢ ἀπὸ ἄλλην αἰτίαν ἄγνωστον. Μίαν ἡμέραν λοιπόν, ἐλθὼν ὁ Ὅσιος εἰς τὸ Μοναστήριον, ἐκάλεσεν αὐτὸν χωριστὰ καὶ τοῦ εἶπε· «Διατί, ἀδελφέ, μεταλαμβάνεις τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων ἀνεξομολόγητος;». Ἐκεῖνος δὲ ἀπεκρίθη· «Ἐπειδὴ δὲν ἔχω κανὲν σφάλμα». Τότε ἤρχισεν ὁ Ὅσιος καὶ τοῦ εἶπεν ὅσα ἔκαμε καθ’ ὅλην του τὴν ζωήν· καὶ ὡς τὰ ἤκουσεν ὁ θυρωρὸς ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ὁσίου καὶ ἐζήτει συγχώρησιν. Ὁ δὲ Ὅσιος τὸν ἤγειρεν, ἐκεῖνος δὲ ἀπὸ τὴν χαράν του ἔτρεξεν εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ Μοναστηρίου καὶ μεγάλῃ τῇ φωνῇ ἐβόησε, καθώς ποτε ἡ Σαμαρεῖτις διὰ τὸν Χριστόν, λέγων· «Τρέξατε, Πατέρες, νὰ ἴδητε ἄνθρωπον, ὅστις μοῦ εἶπεν ὅσα ἔκαμα εἰς ὅλην μου τὴν ζωήν». Καὶ ἀκούσαντες ἐδόξασαν ὅλοι τὸν Θεὸν καὶ ἐθαύμασαν τὸν Ὅσιον; Εἰς τὸ ἴδιον Μοναστήριον ἦτο Ἱεροδιάκονός τις Ἴβηρ, ὅστις δὲν ἐγνώριζεν Ἑλληνικὰ καὶ καθὼς ἤκουσε τὴν φήμην τοῦ Ὁσίου, ἐπῆγεν εἰς τὸ κελλίον νὰ τὸν ἰδῇ καὶ ἂν ἦτο δυνατὸν νὰ ἐξομολογηθῇ εἰς αὐτόν· ἀλλὰ δὲν ἐγνώριζε τὴν γλῶσσαν διὰ νὰ ὁμιλήσῃ, καθὼς προείπομεν. Διὰ τὸν πόθον του ὅμως ἐλυπήθη ὁ Ὅσιος καὶ εἶπεν εἰς αὐτόν· «Εἰς σὲ τὸν Διάκονον λέγω, ἐν ὀνόματι τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, λάλει ὅ,τι ἔχεις»· καὶ εὐθὺς ὁ Διάκονος ἤρχισε καὶ ὡμίλει καὶ ἐξωμολογήθη εἰς τὸν Ὅσιον, ὁ ὁποῖος τὸν ἐκανόνισε μὲ γλῶσσαν Ἑλληνικὴν καὶ τὸν διώρθωσε· πολὺ λοιπὸν ὠφεληθεὶς ἀνεχώρησε δοξάζων τὸν Θεόν.