Μοναχός τις νέος, ὀνόματι Μεθόδιος, μετονομασθεὶς διὰ τοῦ Ἁγίου Σχήματος Μαρκιανός, ἐπάγωσε τὸν χειμῶνα καὶ ἠσθένησεν, ἦτο δὲ οὗτος Βατοπαιδινός, ἐπονοῦσε δὲ πολὺ εἰς τὰ νεφρά του καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν Θεσσαλονίκην νὰ ἰατρευθῇ. Ἀφοῦ ἐθεραπεύθη, ἐπῆγεν εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος χάριν προσκυνήσεως καὶ ὡς τὸν εἶδον οἱ ἐκεῖ εὑρισκόμενοι Μοναχοὶ καὶ ἐπληροφορήθησαν ὅτι ἐγνώριζε γράμματα, τὸν παρεκάλεσαν νὰ μείνῃ ἐκεῖ νὰ τοὺς ἀναγινώσκῃ ἀκολουθίαν, διότι Ἱερέα δὲν εἶχον οὔτε ἄλλον νὰ γνωρίζῃ γράμματα. Ἔμεινε λοιπὸν εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος ἐπὶ ἕν ἔτος καὶ ὕστερον ἠθέλησε νὰ ἀναχωρήσῃ ἐκεῖθεν, παρεκάλει δὲ τὸν Θεὸν γονυκλινῶς νύκτα καὶ ἡμέραν, ἐπὶ ἡμέρας ἑπτά, νὰ τὸν ὁδηγήσῃ εἰς ὁδὸν σωτηρίας. Ἀφοῦ δὲ ἦλθεν ἡ Παρασκευὴ καὶ ἐκοιμήθη ὀλίγον κατὰ γῆς, βλέπει ὅτι εὑρέθη εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἄνωθεν τῆς Μονῆς τῶν Ἰβήρων, ἐκεῖ ὅπου κατῴκει ὁ Πανόσιος Ἰάκωβος. Βλέπων δὲ πρὸς τὴν θύραν ὁ Μαρκιανός, εἶδε τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐπὶ θρόνου καθήμενον, ἔχοντα πλησίον του τὸν Ὅσιον Ἰάκωβον καὶ τὸν Τίμιον Πρόδρομον καὶ πλησιάσας ἠσπάσθη μετ’ εὐλαβείας τὴν χεῖρα τοῦ Κυρίου, ὁμοίως καὶ τοῦ Ὁσίου, οἵτινες τὸν ηὐλόγησαν. Ἐπῆγε δὲ καὶ εἰς τὸν Τίμιον Πρόδοομον, ὅστις βλέπων αὐτὸν εἶπεν· «Ὁ Θεός, διὰ τῆς Παναχράντου σου Μητρός, ὁδήγησον τὸν δοῦλόν σου». Καθὼς δὲ εἶδε τὸν Κύριον ὁ ἀδελφὸς ἐδάκρυσε καὶ ὁ Κύριος τοῦ εἶπε μὲ πρόσωπον χαρούμενον· «Ἀπὸ τὴν ἀστασίαν σου δὲν κατοικεῖς εἰς ἕνα τόπον». Ὁ δὲ ἀδελφὸς ἀπεκρίθη· «Σὺ εἶσαι, Κύριε, ὁδηγὸς τῶν πεπλανημένων καὶ κυβερνήτης τῶν ἐν θαλάσσῃ πλεόντων, ὁδήγησόν με νὰ πορευθῶ εἰς ὁδὸν τῶν δικαιωμάτων σου».

Ἔξυπνος γενόμενος ὁ Μαρκιανὸς μεγάλως ηὐχαρίστει τὴν Παντάνασσαν Δέσποιναν, ἥτις ἤκουσε τὴν παράκλησίν του καὶ ἐνόησεν ὅτι θεόθεν ἦσαν ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα εἶδεν εἰς τὸν ὕπνον του, λαβὼν δὲ συγχώρησιν ἀπ’ ἐκείνους τοὺς Μοναχοὺς ἐπῆγε νὰ ἴδῃ τὸν θεῖον Ἰάκωβον, ὁ ὁποῖος τοῦ ἦτο καὶ γνώριμος. Φθάσας εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἦλθεν εἰς τὸν τόπον εἰς τὸν ὁποῖον εὑρίσκετο ὁ Ὅσιος. Ἰδὼν δὲ αὐτὸν μακρόθεν ὁ Ὅσιος τοῦ εἶπε· «Καλῶς ἦλθες, πάτερ Μαρκιανέ· ἀπὸ πολλὰς ἡμέρας μοῦ ἔλεγεν ὁ λογισμός, ὅτι ἔρχεσαι». Ἰδὼν ὁ ἀδελφὸς τὸ διορατικὸν τοῦ Ὁσίου ἐθαύμασεν. Ὁ δὲ Ὅσιος, δεξάμενος αὐτόν, καὶ ἀναπέμψας εἰς τὸν Θεὸν τὰς συνήθεις εὐχάς, ἐκάθησε μετὰ τοῦ ἐπισκέπτου καὶ τοῦ λέγει· «Διὰ ποίαν αἰτίαν ἦλθες, ἀδελφέ, εἰς ἡμᾶς τοὺς ταπεινούς;».