«Ὕστερον ἀπ’ αὐτὴν τὴν θεωρίαν, συνέχισεν ὁ Ὅσιος, ἡρπάγην, τέκνον μου Μαρκιανέ, ὑψηλότερα καὶ ἔξω τοῦ οὐρανοῦ καὶ εἰς τὴν ἀρχὴν εἶδον τὸν τόπον τῶν ἐκπεσόντων Ἀγγέλων τῶν πρώτων ἑωσφόρων, οἵτινες ἐξέπεσον καὶ ἔγιναν σκότος διὰ τὴν ὑπερηφάνειάν των· εἶναι δὲ ὁ τόπος ἐκεῖνος κενός, φωτοειδὴς καὶ γεμᾶτος κάλλος ἄρρητον. Ὕστερον ἡρπάγην εἰς τὸ προσεχὲς τῶν Ἀγγέλων τάγμα καὶ μετὰ τοῦτο εἰς ἄλλο, ἕως οὗ ἐπέρασα τὰ τάγματα μὲ τὴν θεωρίαν, εἰς τὰ ὁποῖα ἐγνώριζα ὅτι τὸ φῶς ὅπερ εὑρίσκετο εἰς ἐμὲ ἐπερίσσευε καὶ ἐγινόμην λαμπρότερος τόσον, ὥστε ἔβλεπον καὶ αὐτὰ τὰ πολυόμματα Χερουβὶμ καὶ μοῦ ἐφαίνετο, ὅτι ὁ νοῦς μου ἐγένετο πολυόμματος· διότι δὲν ἔμεινε κανὲν ἐξ ὅσων εἶναι ἐκεῖ, τὸ ὁποῖον νὰ μὴ εἶδα, αὐτὸ δὲ τὸ μέτρον, ὦ τέκνον μου Μαρκιανέ, δίδεται ἀπὸ τὸν Κύριον εἰς ἐκείνην τὴν ψυχήν, ἥτις καταφρονεῖ τὰ τοῦ κόσμου φαινόμενα καὶ προσηλώνεται ὅλη εἰς τὸν Θεόν. Ὅθεν διὰ τοῦτο δὲν κρύπτεται τότε κανὲν ἀπ’ ἐκεῖνα. Καὶ ἀφ’ οὗ εἶδον αὐτά, ἡρπάγην εἰς τὸ ὕψος τὸ ἄρρητον, εἰς τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον, καὶ εἶδον τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν ὑπὸ τοῦ θείου ἐκείνου φωτὸς περιβαλλόμενον, διότι τὰ τῆς θεότητος ὄχι μόνον οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ οὐδὲ οἱ Ἄγγελοι δύναται νὰ ἴδουν. Προσέτι γνώριζε καὶ τοῦτο, τέκνον μου Μαρκιανέ, ὅτι ὁ πεφωτισμένος τὴν καρδίαν βλέπει ἐδῶ τὸν Κύριον καθὼς καὶ ἐκεῖ, διότι θρόνος Θεοῦ καθίσταται ἡ τοιαύτη ψυχὴ κατὰ τὸ «Ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν» (Ἰωάν. ιδ’ 23). Καὶ τότε, τέκνον μου, τότε, λέγω, ἔρχεται ἐκείνη ἡ ψυχὴ εἰς τελείαν ἀγάπην καὶ ταπεινοφροσύνην καὶ γίνεται ἀνίκητος εἰς τὴν ἁμαρτίαν, στερεωθεῖσα καὶ βεβαιωθεῖσα χάριτι Χριστοῦ καὶ γίνεται θέσει υἱὸς Θεοῦ, ὅπως εἶναι ἐκεῖνος φύσει, καθὼς καὶ ὁ Θεολόγος Γρηγόριος λέγει· «Θεὸς θεοῖς ἑνούμενός τε καὶ γνωριζόμενος».
«Εἶδον καὶ ἄλλας θεωρίας εἰς τὴν νοητὴν ἐκείνην Ἱερουσαλήμ, τὴν μητέρα τῶν πρωτοτόκων, τῆς ὁποίας εἷναι τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός! Ἀλλὰ πῶς νὰ διηγηθῶ ἐκεῖνα τ’ ἄρρητα κάλλη καὶ τὸν εὔμορφον στολισμόν της, τέκνον μου Μαρκιανέ; ὅτι ἀνθρωπίνη γλῶσσα δὲν ἠμπορεῖ νὰ εἴπῃ τὰ περὶ αὐτῆς, καθὼς λέγει ὁ μέγας Παῦλος· «Ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὕς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτὸν» (Α’ Κορινθ. β’ 9).