Καὶ ἐκεῖνος τοῦ εἶπε· «Διὰ νὰ κατοικήσω μετὰ σοῦ, Πάτερ, καὶ παρακαλῶ σε νὰ μὲ δεχθῇς, διὰ νὰ μὴ χάσω τὸν κόπον, τὸν ὁποῖον ἔλαβον διὰ νὰ ἔλθω ἕως ἐδῶ». Ὁ Ὅσιος τοῦ εἶπε· «Μεῖνε ἕως αὔριον καὶ ὅ,τι ἀρέσει εἰς τὸν Θεὸν κάμνομεν». Τὴν ἄλλην ἡμέραν τοῦ λέγει ὁ Ὅσιος· «Ἀδελφέ, ἐγνώρισα ὅτι εἶναι θέλημα Θεοῦ νὰ κατοικήσωμεν μαζί». Ἀκούσας τοῦτο ὁ Μαρκιανὸς ἐχάρη πολὺ δοξάζων τὸν Ἅγιον Θεόν· ἔγινε λοιπὸν ὑποτακτικὸς προθυμότατος εἰς τὸν Ὅσιον.

Ἡμέραν τινὰ ἔσπειραν κουκκία εἰς τὸν κῆπόν των καὶ ὁ δαίμων, πάλιν τοὺς ἐπείραξε, ἐπειδὴ τὰ κουκκία εὑρίσκοντο φαγωμένα, ὡς ἀπὸ ζῷα, καὶ ὁ Μαρκιανὸς βλέπων ταῦτα ἐλυπεῖτο καὶ εἶπεν εἰς τὸν Ὅσιον· «Παρακάλεσον τὸν Θεόν, Πάτερ, διὰ νὰ μὴ χαθῶσιν οἱ κόποι μας». Προσευξάμενος δὲ ὁ Ὅσιος εἰσηκούσθη ἡ δέησίς του καὶ δὲν ἐβλάβησαν πλέον. Ἰδὼν ὁ Μαρκιανὸς τὴν παρρησίαν, τὴν ὁποίαν εἶχεν εἰς τὸν Θεὸν ὁ Ὅσιος, ηὐχαρίστησε τὸν Θεόν. Ἄλλην φορὰν πάλιν ἐπῆγεν ὁ Μαρκιανὸς εἰς τὸ Βατοπαίδιον ν’ ἀγοράσῃ ἔλαιον διὰ τὰς κανδήλας τῆς Ἐκκλησίας των καὶ μὴ ἔχων ἀγγεῖον, τὸ ἔβαλεν εἰς καινουργὲς κολοκύνθιον καὶ φέρων αὐτὸ τὸ ἔβαλεν ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας. Εἰς ὀλίγας ἡμέρας ἦλθε νὰ βάλῃ ἔλαιον εἰς τὰς κανδήλας καὶ εὗρε τὸ κολοκύνθιον ἕως τὴν μέσην καὶ ἐλυπήθη λέγων εἰς τὸν Ὅσιον· «Ἀββᾶ, ἰδὲ τὶ ἐπάθαμεν, τὸ κολοκύνθιον ἔπιε τὸ μισὸ ἔλαιον». Ἀκούσας τοῦτο ὁ Ὅσιος τὸν ἔστειλεν εἰς τὴν Μονὴν τῶν Ἰβήρων διά τινα ὑπηρεσίαν, καὶ λαβὼν τὸ ἀγγεῖον εἰς τὰς χεῖράς του καὶ προσευξάμενος τὸ ἐγέμισεν ἔλαιον. Ὅταν ἐπέστρεψεν ὁ Μαρκιανὸς ἀπὸ τὴν Μονὴν τῶν Ἰβήρων εὗρε τὸ δοχεῖον πλῆρες ἐλαίου καὶ θαυμάσας εἰς τὸ γενόμενον θαῦμα ἐδόξασε τὸν Θεόν.

Εἰς ὀλίγας ἡμέρας ἐτρύπησε καὶ πάλιν ὑποκάτωθεν τὸ κολοκύνθιον καὶ ἐχύθη ὅλον τὸ ἔλαιον, ὁ δὲ Μαρκιανὸς τὸ εἶπεν εἰς τὸν Ὅσιον, αὐτὸς δὲ ἐπῆρε τὸ ἀγγεῖον καὶ τὸ ἐκρέμασε πλησίον τῆς εἰκόνος τῆς Θεοτόκου καὶ εἶπε χαρούμενος· «Δέσποινα Θεοτόκε, γέμισον αὐτὸ ὅ,τι δύνασαι». Καὶ τὸ πρωῒ ἦλθεν ὁ Μαρκιανὸς καὶ εὗρε τὸ ἀγγεῖον πλῆρες ἐλαίου καὶ λέγει εἰς τὸν Ὅσιον χαίρων· «Ἀββᾶ, καὶ τώρα ἐγέμισε τὸ ἀγγεῖον ἔλαιον καθὼς καὶ πρότερον!». Ὁ δὲ Ὅσιος τοῦ εἶπε· «Τί θαυμαστὸν εἶναι δι’ αὐτό, ὦ τέκνον μου, ἀφοῦ ὁ Θεὸς δύναται νὰ κάμῃ ὅλην τὴν ἄβυσσον ἔλαιον;». Ἀπὸ τότε δὲ ἔβανον εἰς τὰς κανδήλας ἀπ’ ἐκεῖνο τὸ ἔλαιον μῆνας ἓξ καὶ δὲν ὠλιγόστευσέ ποτε καθὼς ὁ καμψάκης τῆς Σαραφθίας. Ὁ δὲ Μαρκιανὸς ἐφανέρωσε τὸ θαῦμα εἴς τινας Μοναχοὺς φίλους του καὶ ἤρχοντο καὶ ἠλείφοντο χάριν εὐλογίας ἀπ’ ἐκεῖνο τὸ ἔλαιον, ὁ δὲ Ὅσιος, μὴ ἀγαπῶν τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων, ἐξεκένωσε καὶ πάλιν διὰ προσευχῆς τὸ δοχεῖον. Ἀκούσατε καὶ ἄλλο θαυμάσιον.