Ἂν δὲν φθάσῃ, τέκνον μου, εἰς τὴν τελειότητα τῆς ἀρετῆς ὁ ἄνθρωπος δὲν δύναται νὰ κατανοήσῃ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς διὰ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτὸν καθαρῶς καὶ ποιοῦντας τὰς παραγγελίας του. Λέγεται δὲ αὕτη νέα Ἱερουσαλήμ, διότι ἀναμένει τοὺς Δικαίους, οἵτινες μέλλουν νὰ κατοικήσουν εἰς αὐτήν, ὕστερον ἀπὸ τὴν Δευτέραν Παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ. Μετὰ ταῦτα πάλιν ἡρπάγην εἰς τὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς, ἐκεῖ ὅπου εἶναι αἱ ψυχαὶ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ἡ κόλασις, ἥτις ἀναμένει αὐτάς, ἤτοι ὁ Τάρταρος, ὁ σκώληξ ὁ ἀκοίμητος καὶ ἡ γέεννα τοῦ πυρός. Αἱ δὲ ψυχαὶ δὲν παιδεύονται ἀπὸ τοῦδε, ἀλλ’ εἶναι φυλακισμέναι εἰς σκοτεινὸν τόπον καὶ ἀναμένουν τὴν δικαίαν κατ’ αὐτῶν ἀπόφασιν, καθὼς λέγει καὶ τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Κυρίου ἡμῶν· «Ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον» (Ματθ. κε’ 46). Καὶ τί σοῦ εἷπον, τέκνον μου Μαρκιανέ; ὅτι δὲν εἶναι κανὲν ἀπόκρυφον, τὸ ὁποῖον νὰ μὴ ἴδῃ ἡ πεφωτισμένη ψυχή, οὔτε ἀπὸ τὰ ὁρατὰ οὔτε ἀπὸ τὰ ἀόρατα. Γνώριζε ὅτι οὔτε ἀνθρώπινοι λογισμοὶ δύνανται νὰ κρυβοῦν ἀπ᾽ αὐτήν, ἀλλὰ εἶναι ὅλα ἀποκεκαλυμμένα εἰς αὐτήν».

Ἀκούων ταῦτα ὁ Μαρκιανὸς ἀπὸ τὸν πεφωτισμένον Γέροντά του ἔγινεν ἐκστατικὸς καὶ πεσὼν κατὰ γῆς ἐπάρθη τὸν νοῦν καὶ πολλὴν ὥραν ἐθαύμαζεν. Ὁ δὲ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος τὸν ἤγειρε καὶ τὸν ἔστειλε νὰ ὑπάγῃ νὰ τὰ εἴπῃ εἰς τὸν Ἱερομόναχον Ἰώβ, ἐκεῖνος δὲ μεταβὰς εἰς αὐτὸν εἶπεν ὅλα ὅσα ἤκουσε μὲ προσοχὴν καὶ καθὼς τὰ ἤκουσεν ὁ Ἰὼβ ἐχάρη ἐν τῇ ψυχῇ του καὶ ἐδόξασε τὸν Θεόν, ἄρας δὲ τὰς χεῖρας εἰς τὸν οὐρανὸν εἷπεν· «Ὦ Μαρκιανέ, τοιαύτη εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ οὕτως ἐνεργεῖ εἰς ἐκείνους, οἵτινες ἀξιοῦνται νὰ γίνουν κατοικητήριόν της· ἐπειδὴ λέγει ὁ Κύριός μας· «Ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτὸν καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα....» (Ἰωάν. ιδ’ 23). Ἡμεῖς ὅμως ἐπειδὴ δὲν ποιοῦμεν τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ ἀμέλειαν, δὲν ἀξιούμεθα τοιούτων χαρισμάτων καὶ ἀλλοίμονον εἰς ἡμᾶς. Ὄχι δὲ μόνον εἰς τὸν Ἰὼβ τὰ εἶπεν ὁ Μαρκιανός, ἀλλ’ ἐπῆγε καὶ εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Παντοκράτορος, ὅπου ἠσκήτευεν ὁ Πανοσιώτατος Θεωνᾶς, καὶ μυστικῶς τοῦ διηγήθη τὰ παράδοξα τοῦ πράγματος. Ἐκεῖνος δὲ ἀκούσας ταῦτα ἐχάρη πολὺ καὶ ἐπεθύμει νὰ ἴδῃ τὸν Ὅσιον προσωπικῶς, διὰ νὰ ἀπολαύσῃ ψυχικὴν ὠφέλειαν, ὅπερ καὶ ἔγινε, τῇ μεσιτείᾳ δὲ τοῦ Μαρκιανοῦ ἐδέχθη καὶ αὐτὸν ὁ Ὅσιος εἰς τὴν συνοδείαν του.