Ἔπειτα ἐπῆγε καὶ ἔλαβε συγχώρησιν ἀπὸ τὸν Πρῶτον τοῦ Ὄρους καὶ τὸν Ἡγούμενον τῆς Μονῆς τῶν Ἰβήρων, καὶ τότε ἀνέκτισε τὸ Μονύδριον τοῦ Προδρόμου [2], εἰς τὸ ὁποῖον ἔμεινεν ὀλίγους χρόνους, ἐργαζόμενος μὲ τὰς ἰδίας του χεῖρας τὰ πρὸς τὴν χρείαν τοῦ σώματος, διὰ νὰ μὴ βαρύνῃ ἄλλους (κατὰ τὸν θεῖον Παῦλον). Ἐποίει δὲ κάθε ἀρετήν, νηστείαν, λέγω, ἀγρυπνίαν, προσευχὴν καὶ τὰ ὅμοια τούτων· εἶχε δὲ καὶ Γέροντά τινα, Ἰγνάτιον ὀνομαζόμενον, ὁ ὁποῖος εἶχεν εἰς τὴν μοναχικὴν πολιτείαν χρόνους πολλούς. Ἡ κατοικία των ὅμως ἦτο χωριστά, ὅταν δὲ ἤθελε νὰ κάμῃ καμμίαν ὑπηρεσίαν ὁ θεῖος Ἰάκωβος, ἤρχετο εἰς ἐκεῖνον τὸν θεῖον ἄνδρα καὶ ἐλάμβανεν εὐλογίαν καὶ εἰς τὸν ἴδιον ἐξωμολογεῖτο, λαμβάνων μεγάλην ὠφέλειαν. Χαίρων δὲ ὁ θεῖος Ἰάκωβος ἐπήγαινε πολλὰς φορὰς εἰς τὸ κελλίον τοῦ θείου ἐκείνου Γέροντος καὶ ὑπηρέτει αὐτὸν μὲ κάθε προθυμίαν, ἐπειδὴ ἀπὸ τὸ γῆρας δὲν ἠδύνατο νὰ ὑπηρετηθῇ.

Ἔμεινε λοιπὸν ὁ θεῖος Ἰάκωβος εἰς τὴν θεάρεστον αὐτὴν πολιτείαν χρόνους ἕξ, χαίρων ὡς νὰ εὑρίσκετο εἰς βασιλικὰ παλάτια! Ὅμως ὁ ἀπ’ ἀρχῆς πολέμιος τῶν ψυχῶν ἡμῶν διάβολος, μὴ ὑποφέρων τοῦ ἀνδρὸς τὴν θεάρεστον ζωήν, ἐκίνησε κατ’ αὐτοῦ μυρίας τέχνας καὶ λογισμοὺς ἀκαθάρτους εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ ἀγῶνός του διὰ νὰ τὸν κρημνίσῃ, ἐνθύμησιν τῆς προτέρας ζωῆς του, φαγητῶν τε, λέγω, καὶ κάθε εἶδος κακίας. Ὁ Ἅγιος ὅμως ἐφυλάττετο ἀβλαβὴς μὲ τὴν θείαν δύναμιν. Ἀλλὰ δὲν ἡσύχαζεν ὁ κατάρατος, ἐπειδὴ ἔβλεπε τὸν Ἅγιον ἀσάλευτον, ἀλλ’ ἐσήκωσε πάλιν κατ’ αὐτοῦ μεγαλυτέρας τέχνας καὶ φανεροὺς ἔφερε πολέμους, προξενῶν συριγμοὺς γύρωθεν τοῦ κελλίου καὶ σείων τὴν κέλλαν διὰ νὰ πέσῃ αὕτη ἐπάνω τοῦ Ἁγίου. Πολλάκις μάλιστα καὶ ἐξ ὀνόματος τὸν ἔκραζε, καὶ πλῆθος δαιμόνων ἄπειρον ἐφαίνετο κτυπώντων καὶ τοὺς ὁδόντας τριζόντων! Καὶ οἱ μὲν δαίμονες αὐτὰ ἔκαμνον διὰ νὰ τὸν ἐμποδίσουν ἀπὸ τὴν ἄσκησιν, ὁ δὲ Ὅσιος ἵστατο ὡς στῦλος ἀσάλευτος, καὶ ἐγείρων τὰς χεῖρας καὶ τοὺς ὀφθαλμούς του πρὸς τὸν οὐρανὸν ἔψαλλε γλυκύτατα τὸ «Κύριος φωτισμός μου καὶ σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου ἀπὸ τίνος δειλιάσω; ἐν τῷ ἐγγίζειν ἐπ’ ἐμὲ κακοῦντας τοῦ φαγεῖν τὰς σάρκας μου, οἱ θλίβοντές με καὶ οἱ ἐχθροί μου, αὐτοὶ ἠσθένησαν καὶ ἔπεσον!» (Ψαλμ. κϛ’ 1-2). Διὰ τοῦτο μὴ ὑποφέροντες τὴν ἀνδρείαν τοῦ Ἁγίου οἱ δαίμονες, κατεσκορπίσθησαν καθὼς αἱ μέλισσαι ἀπὸ τὸν καπνόν. Τότε ὁ Ἅγιος χαίρων ἐδόξαζε τὸν Κύριον, ὅστις τοῦ ἐχάρισε τὴν κατὰ τῶν δαιμόνων νίκην.